មានគម្រោងកែលម្អរក្រុងមួយ ដែលគេបានអនុវត្តនៅតាមផ្លូវធំ ក្នុងក្រុងរបស់ខ្ញុំ បានឲ្យគេសម្រេចចិត្តកំទេចព្រះវិហារដ៏ចំណាស់មួយកន្លែងចោល ដែលគេបានសាងសង់ព្រះវិហារនោះកាលពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៣០។ គេបានដកបង្អួចព្រះវិហារនោះចេញហើយ តែទោះបីជាគ្រឿងចាក់ឈួសឆាយដី បានចាប់ផ្តើមផ្តួលរំលំជញ្ជាំងរបស់ព្រះវិហារហើយក៏ដោយ ក៏ទ្វារទាំងឡាយឈរនៅកន្លែងដើមរបស់វា មិនទាន់រលំ អស់បីបួនថ្ងៃ។ ទ្វារនីមួយៗ នៅជុំវិញសំណង់ព្រះវិហារនោះ សុទ្ធតែមានសរសេរអក្សរធំៗពណ៌លឿងទំពីលើ តាំងពីយូរមកហើយថា : ហាមចូល!
គួរឲ្យស្តាយណាស់ ព្រះវិហារខ្លះ បានបើកទ្វារទទួលស្វាគមន៍ភ្ញៀវ តែព្រះវិហារទាំងនោះល្អតែសម្បកក្រៅ មិនមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ជាព្រះវិហារឡើយ ទោះបីជាពួកគេមិនបានសរសេរអក្សរធំៗថា ហាមចូលក៏ដោយ។ ទោះអ្នកទទួលស្វាគមន៍បានបង្ហាញទឹកមុខរីករាយក៏ដោយ ក៏មានអ្នកខ្លះនៅតែបង្ហាញឲ្យភ្ញៀងដឹងថា “គេមិនទទួលស្វាគមន៍អ្នក នៅទីនេះទេ!” ជាការពិតណាស់ សម្បកក្រៅរបស់មនុស្ស មិនបង្ហាញអំពីអ្វី ដែលមាននៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេឡើយ។ ព្រះទ្រង់ផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើ ជីវិតខាងក្នុងរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។ ព្រះអង្គមិនទតមើលសម្បកក្រៅរបស់មនុស្សឡើយ តែព្រះអង្គទតមើលក្នុងចិត្តរបស់យើងវិញ(១សាំយ៉ូអែល ១៦:៧) ហើយព្រះអង្គក៏សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើដូចនេះផងដែរ។ ព្រះអង្គជ្រាបអំពីចិត្តរបស់អ្នក ដែលមាន “ភាពសុចរិត” នៅសម្បកក្រៅ តែ “ពេញដោយពុតត្បុត” នៅក្នុងចិត្ត(ម៉ាថាយ ២៣:២៨)។
ព្រះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលស្វាគមន៍ដ៏ច្បាស់លាស់ សម្រាប់ឲ្យយើងយកទៅប្រាប់អ្នកដទៃ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលដល់អស់អ្នក ដែលស្វែងរកព្រះអង្គថា “ហឺយ អស់អ្នកដែលស្រេកអើយ ចូរមកឯទីទឹកចុះ”(អេសាយ ៥៥:១)។—Cindy Hess Kasper
