ពេលដែលយន្តហោះ ដែលខ្ញុំធ្វើដំណើរចាប់ផ្តើមបន្ទាបខ្លួន ដើម្បីចុះចត អ្នកបម្រើក្នុងយន្តហោះបានអានពត៌មានដ៏វែង ដើម្បីជូនដំណឹងដល់អ្នកដំណើរទាំងឡាយ អំពីការធ្វើដំណើរមកដល់គោលដៅនោះ។ ការអានរបស់នាងហាក់ដូចជាបង្ហាញថា នាងបានអានពត៌មាននោះ១ពាន់ដងហើយ នៅថ្ងៃនោះ បានជានាងគ្មានអារម្មណ៍ ឬចំណាប់អារម្មណ៍ នៅក្នុងការអានសោះ ខណៈពេលដែលនាងកំពុងអានដោយសម្លឹងហឹមៗ អំពីការធ្វើដំណើរមកដល់របស់យើង។ បន្ទាប់មក នាងក៏បានប្រើសម្លេងដែលហត់នឿយ គ្មានទឹកចិត្តដដែលនោះ ដើម្បីបញ្ចប់ការជូនដំណឹងនោះថា “សូមជូនពរលោកលោកស្រី ឲ្យមានថ្ងៃដ៏អស្ចារ្យ”។ ការលើកដាក់សម្លេងរបស់នាង ផ្ទុយពីពាក្យសម្តីដែលនាងនិយាយ។ នាងប្រើពាក្យ “អស្ចារ្យ” តែនាងមិនបានលើកដាក់សម្លេង ឲ្យត្រូវនឹងពាក្យហ្នឹងទេ។
ជួនកាល ខ្ញុំក៏ខ្លាចយើងមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ ដោយអាកប្បកិរិយ៉ាយ៉ាងដូចនេះផងដែរ គឺទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ ដើម្បីតែបង្គ្រប់កិច្ច ដោយការធុញទ្រាន់ ដោយការសោះអង្គើយ ឬដោយមិនមានចំណាប់អារម្មណ៍។ តាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ យើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យ ដែលបានក្លាយជាសមាជិករបស់គ្រួសារនៃព្រះដ៏រស់ តែជាញឹកញាប់ យើងហាក់ដូចជាមិនបង្ហាញនូវអាកប្បកិរិយ៉ា ដែលបញ្ជាក់ថា អភ័យឯកសិទ្ធិនោះពិតជាអស្ចារ្យចំពោះយើងមែនឡើយ។
មានពេលមួយ លោកយ៉ូបបានទូលសួរព្រះ អំពីទុក្ខវេទនារបស់គាត់ ប៉ុន្តែ ពេលដែលព្រះអង្គសួរគាត់វិញ គាត់ក៏បានបន្ទាបខ្លួន ចំពោះភាពអស្ចារ្យនៃព្រះអាទិករ និងស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គ។ លោកយ៉ូបតបទៅព្រះអង្គវិញថា “តើអ្នកណានេះដែលបង្អាប់ព្រះដំរិះ ដោយឥតប្រាជ្ញាដូច្នេះ គឺទូលបង្គំនេះឯងបានពោលពាក្យ ដែលទូលបង្គំមិនបានយល់ ជាសេចក្តីដែលអស្ចារ្យហួសល្បត់ទូលបង្គំ ដែលទូលបង្គំមិនបានស្គាល់ឡើយ”(យ៉ូប ៤២:៣)។
ខ្ញុំចង់ឲ្យចិត្តរបស់ខ្ញុំ មានពេញដោយការស្ងើចសរសើរ ចំពោះភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះ។ ព្រះអង្គបានឲ្យយើងមានចំណែកក្នុងគ្រួសាររបស់ព្រះអង្គ ជាអភ័យឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យណាស់!—Bill Crowder
