មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទៅដើរកម្សាន្ត ក្នុងសារៈមន្ទីរ ដែលថ្ងៃនោះ គេបានតាំងពិពណ៌ក្រោមប្រធានបទ “រយៈពេលមួយថ្ងៃ ក្នុងក្រុងប៉ុមប៉េយ”។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានដឹងថា ខ្លឹមសារនៃការពិពណ៌នេះបានបង្ហាញថា មុនពេលសោកនាដកម្មកើតឡើង ក្នុងក្រុងប៉ុមប៉េយ នៅថ្ងៃទី២៤ ខែសីហា ឆ្នាំ៧៩ នៃគ្រីស្ទសករាជ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងបានប្រព្រឹត្តទៅជាធម្មតា នៅពេលព្រឹកថ្ងៃនោះ។ ប្រជាជនកំពុងមានសកម្មភាពរស់នៅ និងប្រកបរបររកស៊ីជាធម្មតា នៅផ្ទះ នៅទីផ្សា និងនៅកំពង់ផែ នៃទីក្រុងប៉ុមប៉េ ដែលមានប្រជាជន ២ម៉ឺននាក់ ជាទីក្រុងដ៏សម្បូរសប្បាយ របស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ តែនៅម៉ោង៨ព្រឹក គេឃើញមានផ្សែងតូចៗបាញ់ចេញជាបន្តបន្ទាប់ ពីភ្នំភ្លើងវេសូវាស ដែលនៅក្បែរទីក្រុងនោះ បន្ទាប់មក នៅពេលរសៀលស្រាប់តែមានបន្ទុះដ៏ធំសម្បើមមួយ បានចេញពីភ្នំភ្លើងនោះ។ មិនដល់២៤ម៉ោងផង ទីក្រុងប៉ុមប៉េយ និងប្រជាជនជាច្រើន ក្នុងទីក្រុងនេះ ត្រូវកំអែលភ្នំភ្លើងដ៏ក្រាស់កប់ពីលើទាំងរស់។ គេមិននឹកស្មានសោះថា មានរឿងនេះកើតឡើង។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គថា ព្រះអង្គនឹងយាងត្រឡប់មកវិញ នៅថ្ងៃណាមួយ ពេលដែលមនុស្សម្នា កំពុងរវល់ធ្វើការរកស៊ី ខ្លះញាំអាហារជាមួយគ្នា ខ្លះកំពុងរៀបការ ដោយមិនដឹងថា មានរឿងអ្វីជិតកើតឡើងឡើយ។ “ដ្បិតកាលណាកូនមនុស្សមក នោះនឹងបានដូចជានៅជំនាន់លោកណូអេដែរ”(ម៉ាថាយ ២៤:៣៧)។
មូលហេតុដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលអំពីការនេះ គឺដើម្បីជំរុញពួកសាវ័កឲ្យមានការចាំយាម និងត្រៀមខ្លួនជានិច្ច គឺដូចដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា “ដូច្នេះ ឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រុងប្រៀបខ្លួនជាស្រេចដែរ ដ្បិតកូនមនុស្សនឹងមកនៅវេលាដែលអ្នករាល់គ្នាមិនគិត”(ខ.៤៤)។
តើយើងនឹងមានក្តីអំណរ ដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលប៉ុណ្ណា ពេលដែលយើងបានទទួលស្វាគមន៍ព្រះសង្រ្គោះយើង នៅក្នុងថ្ងៃនេះ ដែលជាថ្ងៃធម្មតា!-David McMasland
