ក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំកំពុងបម្រើការ ជាគ្រូគង្វាលរបស់ពួកជំនុំមួយកន្លែង លីបប៊ី(Libby)កូនស្រីខ្ញុំ បានសួរខ្ញុំថា “ប៉ា យើងមានឈ្មោះល្បីឬទេ?” ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយថា “លីបប៊ី យើងមិនល្បីឈ្មោះទេ”។ នាងក៏បានគិតមួយសន្ទុះ ហើយនិយាយទាំងតូចចិត្តថា “ប៉ុន្តែ បើសិនជាមានមនុស្សជាច្រើនស្គាល់យើង នោះយើងល្បីហើយ!”
ឱលីបប៊ីដ៏កំសត់អើយ! នាងមានអាយុទើបតែ៧ឆ្នាំសោះ ក៏មានបញ្ហាមួយ ដែលមនុស្សជាច្រើនកំពុងជួបប្រទះ ពេញមួយជីវិត។ គឺបញ្ញា ដែលពួកគេសួរខ្លួនឯងថា តើមាននរណាខ្លះឲ្យតម្លៃយើង ហើយតើយើងបានទទួលការទទួលស្គាល់ ដែលយើងសមនឹងទទួលឬទេ?
ការចង់បានការទទួលស្គាល់ គឺមិនមែនជាកំហុសឆ្គងទេ បើសិនជាយើងនៅតែផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែ ការគិតអំពីខ្លួនឯងពេក ធ្វើឲ្យយើងភ្លេចគិតអំពីព្រះអង្គ។
ក្នុងការរស់នៅ យើងមិនអាចផ្តោតទាំងស្រុង ទៅលើខ្លួនឯងផង និងទៅលើព្រះយេស៊ូវផងបានទេ។ ហេតុនេះហើយបានជាសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា គាត់បានរាប់គ្រប់ទាំងអស់ទុកដូចជាខាតដែរ ដោយព្រោះសេចក្តីដែលប្រសើរជាង គឺដោយស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់របស់គាត់(ភីលីព ៣:៨)។ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលត្រូវសម្រេចចិត្តថា ត្រូវជ្រើសរើសយកខ្លួនឯង ឬរើសយកព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏ជ្រើសរើសយកព្រះយេស៊ូវ ដោយជម្រុះចោលការអ្វីដែលនាំឲ្យគាត់គិតពីខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យគាត់អាចផ្តោតទៅលើការស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ និងពិសោធនឹងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គ(ខ.៧-៨,១០)។
យើងក៏ត្រូវមានការសម្រេចចិត្តដូចគាត់ផងដែរ។ តើយើងត្រូវរស់នៅ ដើម្បីឲ្យគេចាប់អារម្មណ៍ចំពោះយើងឬ? ពុំនោះទេ តើយើងនឹងផ្តោតទៅលើការស្គាល់ និងការមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គឲ្យបានកាន់តែជិតស្និទ្ធឬទេ?-Joe Stowell
