ថ្ងៃមួយ ពេលដែលរ៉ូបឺត(Robert) កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ កំពុងធ្វើកិច្ចការសាលានៅផ្ទះ គាត់ក៏បានទម្លាក់ខ្មៅដៃចោល ទាំងលាន់មាត់ថា “លំហាត់នេះពិបាកពេក ខ្ញុំធ្វើមិនកើតទេ!” រ៉ូបឺតជាក្មេង ដែលមានអាយុ៩ឆ្នាំ ដែលមានបញ្ហាខួរក្បាល ធ្វើឲ្យគាត់ពិបាករៀនសូត្រ។ ការរៀនអាន សរសេរ និងប្រកបពាក្យ ហាក់ដូចជាមិនអាចឲ្យគាត់ធ្វើបានទេ។ តែយ៉ាងហោចណាស់ យើងទទួលបាននូវដំណោះស្រាយមួយ ដែលតម្រូវឲ្យយើងមានការតស៊ូ។ គឺខ្ញុំ និងភរិយារបស់ខ្ញុំ ត្រូវអនុវត្តនូវការអាន និងប្រកបពាក្យជាមួយគាត់ ជារៀងរាល់ពេលល្ងាច ឲ្យបាន២០នាទី ដោយគ្មានការអាក់ខាន។
ជួនកាល យើងហាក់ដូចជា មិនមានអារម្មណ៍នឿយហត់ មិនចង់អនុវត្តទៀតទេ ហើយមានពេលខ្លះ យើងមានអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹម ដោយមិនឃើញមានការរីកចម្រើនអ្វីសោះ។ ប៉ុន្តែ យើងបានប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងជួយបង្រៀនឲ្យគាត់ចេះអាន តាមអាយុរបស់គាត់ និងតាមដានការរីកចម្រើនតាមវ័យរបស់គាត់ បានជាយើងខិតខំតយុទ្ធឥតឈប់ឈរ។ កន្លងបាន២ឆ្នាំកន្លះ គ្រប់ទាំងដំណក់ទឹកភ្នែក និងការតស៊ូរបស់យើង គឺហាក់ដូចជាមិនឥតប្រយោជន៍ទេ។ រ៉ូបឺតក៏បានចេះអាន និងប្រកបពាក្យ។ ហើយខ្ញុំ និងភរិយារបស់ខ្ញុំក៏រៀនបាននូវការអត់ធ្មត់ផងដែរ។
សាវ័កប៉ុលបានទទួលរងនូវទុក្ខលំបាកគ្រប់បែបយ៉ាង ពេលដែលគាត់ខិតខំមមុលទៅរកគោលដៅ នៃការផ្សាយដំណឹងល្អ អំពីព្រះយេស៊ូវ ដល់អ្នកដែលមិនទាន់បានឮ។ គេបានធ្វើទុក្ខបៀតបៀន វាយដំ និងដាក់គុកគាត់ ហើយគេមានការយល់ច្រឡំអំពីគាត់។ ជួនកាល គាត់ថែមទាំងប្រឈមមុខនឹងសេចក្តីស្លាប់(២កូរិនថូស ១១:២៥)។ ប៉ុន្តែ ការតស៊ូទាំងប៉ុន្មានរបស់គាត់ គឺមិនអត់ប្រយោជន៍ទេ ព្រោះគាត់មានក្តីអំណរពោរពេញ ជាពិសេសនៅពេលគាត់ឃើញគេទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ។
បើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា កិច្ចការដែលព្រះបានត្រាស់ហៅ ឲ្យអ្នកធ្វើ មានការពិបាកពេក នោះសូមចាំថា អ្នកនឹងទទួលបាននូវមេរៀនខាងវិញ្ញាណ និងក្តីអំណរ ដែលទ្រង់បានត្រៀមទុក នៅក្នុងដំណើរនៃការតយុទ្ធនោះ ទោះអ្នកហាក់ដូចជាមើលការទាំងនោះមិនឃើញក៏ដោយ! ជាការពិតណាស់ ព្រះទ្រង់នឹងជួយឲ្យអ្នករកឃើញក្តីអំណរនោះមិនខាន។-Marion Stroud
