លោកលី(Lee) ជាបុគ្គលិកធនាគា ដែលឧស្សាហ៍ព្យាយាម និងអាចទុកចិត្តបាន។ ប៉ុន្តែ គាត់ច្រើនតែមានការពិបាក ក្នុងការចូលក្នុងចំណោមអ្នកមិនជឿព្រះ នៅកន្លែងធ្វើការ។ គាត់បានបង្ហាញពីអារម្មណ៍របស់គាត់ ដូចជា នៅពេលដែលគាត់ប្រញាប់ចាកចេញពីបន្ទប់សម្រាក ដែលមានមនុស្សកំពុងជជែកគ្នា ដោយប្រើពាក្យមិនសមរម្យ។ នៅក្នុងការសិក្សាព្រះគម្ពីរ គាត់ក៏បានចែកចាយពីអារម្មណ៍របស់គាត់ ដល់មិត្តភក្តិគាត់ថា “ខ្ញុំខ្លាចបាត់បង់ឱកាសឡើងឋានៈ ដោយសារខ្ញុំមិនអាចចូលក្នុងចំណោមគេចុះ”។
អ្នកជឿព្រះ នៅសម័យហោរាម៉ាឡាគី ក៏បានជួបប្រទះបញ្ហាស្រដៀងនឹងលោកលីផងដែរ។ ពួកគេបានវិលត្រឡប់ពីការនិរទេស ហើយព្រះវិហារក៏បានសាងសង់ឡើងវិញហើយ តែពួកគេនៅតែមានការសង្ស័យ ចំពោះផែនការដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់ពេលអនាគតរបស់ពួកគេ។ ពួកអ៊ីស្រាអែលខ្លះបាននិយាយថា “ការដែលខំគោរពតាមព្រះ នោះឥតអំពើទេ ហើយដែលយើងបានរក្សាបញ្ញើរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ ព្រមទាំងដើរនៅចំពោះទ្រង់ដោយកាន់ទុក្ខដូច្នេះ តើមានប្រយោជន៍អ្វី? ឥឡូវនេះ យើងរាប់មនុស្សឆ្មើងឆ្មៃ ទុកជាសប្បាយហើយ អើ ពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តការអាក្រក់បានតាំងឡើង អើ គេល្បងលព្រះ ហើយក៏រួចផង”(ម៉ាឡាគី ៣:១៤-១៥)។
តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងអាចឈរឲ្យមាំមួនថ្វាយព្រះ ក្នុងសង្គម ដែលប្រាប់យើងថា យើងនឹងបាត់បង់ឱកាស បើសិនជាយើងមិនចូលក្នុងចំណោមគេឲ្យចុះទេនោះ? យ៉ាងណាមិញ ពួកអ្នកដែលស្មោះត្រង់នឹងព្រះអម្ចាស់ នៅសម័យលោកម៉ាឡាគី ក៏បានឆ្លើយតប ចំពោះបញ្ហានេះ ដោយជួបប្រជុំគ្នា ជាមួយអ្នកជឿដែលមានចិត្តដូចគ្នា ដើម្បីលើកទឹកចិត្តគ្នា ទៅវិញទៅមក។ គឺដូចដែលលោកម៉ាឡាគីក៏បានលើកទឹកចិត្តថា “ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ប្រុងស្តាប់ ក៏បានឮ”(ខ.១៦)។
ព្រះទ្រង់កត់សំគាល់ ហើយយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះអស់អ្នក ដែលកោតខ្លាច ហើយគោរពទ្រង់។ ទ្រង់មិនបានត្រាសហៅយើង ឲ្យ “ចូលចំណោមគេឲ្យចុះ” នោះឡើយ តែឲ្យយើងចូលទៅជិតទ្រង់កាន់តែខ្លាំងជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខណៈពេលដែលយើងលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក។ ដូចនេះ ចូរយើងបន្តស្មោះត្រង់នឹងទ្រង់ជានិច្ច!—Poh Fang Chia
