ពេលខ្ញុំកំពុងដើរក្នុងហាងទំនិញ រកមើលម៉ាស៊ីនចំហាយទឹក ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញស្រ្តីម្នាក់មានវ័យចំណាស់ជាងខ្ញុំ កំពុងដើរចុះឡើងៗ តាមច្រកដើរ នៅចន្លោះធ្នើរដាក់ទំនិញ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា គាត់កំពុងតែរកមើលម៉ាស៊ីនចំហាយទឹក ដូចខ្ញុំដែរទេដឹង។ ខ្ញុំក៏ជៀសទៅម្ខាង ទុកផ្លូវឲ្យគាត់ដើរក្បែរខ្ញុំ។ មិនយូរប៉ុន្មាន យើងក៏បានជជែកគ្នា អំពីមេរោគផ្តាសាយធំមួយប្រភេទ ដែលកំពុងរាតត្បាត ក្នុងតំបន់ដែលយើងរស់នៅ ដែលបានបណ្តាលឲ្យគាត់មានអាការៈក្អក និងឈឺក្បាលមិនព្រមបាត់សោះ។
ពីរបីនាទីក្រោយមក គាត់ក៏បាននិយាយទាំងកំហឹង ដោយធ្វើការសន្និដ្ឋាន អំពីប្រភពនៃមេរោគនោះ។ ខ្ញុំក៏ស្តាប់គាត់និយាយ ដោយមិនដឹងថា ត្រូវធ្វើដូចម្តេច។ បន្តិចក្រោយមក គាត់ក៏បានចាកចេញពីហាងទំនិញ ដោយមិនទាន់បាត់ខឹង និងនៅមានអារម្មណ៍នឿយណាយនៅឡើយ។ ទោះបីជាគាត់បានបង្ហាញពីអារម្មណ៍នឿយណាយរបស់គាត់ក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំមិនដឹងថា ត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីដកយកការឈឺចាប់ចេញពីខ្លួនគាត់បានទេ។
ស្តេចដាវីឌ ជាស្តេចទីពីររបស់នគរអ៊ីស្រាអែល ដែលបាននិពន្ធទំនុកដំកើង ដើម្បីបង្ហាញចេញនូវកំហឹង និងអារម្មណ៍នឿយណាយរបស់ទ្រង់ ដល់ព្រះ។ ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌបានជ្រាបថា ព្រះទ្រង់មិនគ្រាន់តែស្តាប់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះឡើយ តែព្រះអង្គថែមទាំងអាចធ្វើអ្វីម្យ៉ាង ដើម្បីដកការឈឺចាប់ចេញពីទ្រង់។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៦១ ស្តេចដាវីឌបានមានបន្ទូលថា “កាលណាចិត្តទូលបង្គំត្រូវបង្គ្រប នោះទូលបង្គំនឹងអំពាវនាវដល់ទ្រង់ពីចុងផែនដីផង សូមនាំទូលបង្គំទៅឯថ្មដាដែលខ្ពស់ជាងទូលបង្គំ”(ខ.២)។ ព្រះទ្រង់ជា “ទីជ្រកកោន”របស់ស្តេចដាវីឌ (ខ.៣) ជា “ថ្មដា” ដែលទ្រង់រត់ទៅរក។
ពេលយើងមានការឈឺចាប់ ឬជួបនរណាម្នាក់ ដែលកំពុងមានការឈឺចាប់ សូមយើងយកគំរូតាមស្តេចដាវីឌចុះ។ ពោលគឺយើងអាចរត់ទៅរក “ថ្មដាដែលខ្ពស់ជាងយើង” ឬនាំគេទៅរកថ្មដានោះដែរ។ ខ្ញុំមានការសោកស្តាយ ដែលខ្ញុំមិនបាននិយាយអំពីព្រះ ដល់ស្រ្តីដែលខ្ញុំបានជួបនៅហាងទំនិញ នៅថ្ងៃនោះ។ ព្រះទ្រង់ប្រហែលជាមិនដកការឈឺរបស់យើងទាំងស្រុង ក្នុងពេលតែមួយទេ តែយើងអាចសម្រាក នៅក្នុងសន្តិភាពដែលទ្រង់ប្រទាន និងសម្រាក ដោយទុកចិត្តព្រះបន្ទូល ដែលធានាថា ទ្រង់នឹងស្តាប់យើង ពេលយើងស្រែករកទ្រង់។—LINDA WASHINGTON
