មានរឿងព្រេងមួយបានដំណាលថា លោកគូ យ័ន(Qu Yuan) ជាមន្ត្រីរាជការចិន ដែលស្នេហាជាតិមួយរូប ក្នុងអំឡុងពេលនគរទាំងឡាយកំពុងមានសង្រ្គាមនឹងគ្នា(ឆ្នាំ៤៧៥ ដល់ ២៤៦ មុនគ្រីស្ទសករាជ)។ គេបាននិយាយថា គាត់បានព្យាយាមដាស់តឿនស្តេចរបស់គាត់ ជាច្រើនលើកច្រើនសារ អំពីការគំរាមកំហែងរបស់សត្រូវ ដែលចង់បំផ្លាញនគររបស់ទ្រង់ ក្នុងពេលដ៏ឆាប់ខាងមុខ តែទ្រង់បដិសេធន៍មិនព្រមស្តាប់តាមការប្រឹក្សារបស់គាត់។ ទីបំផុត លោកគូ យ័នក៏ត្រូវគេនិរទេស។ ពេលដែលគាត់បានទទួលដំណឹងថា ប្រទេសជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់ បានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងដៃសត្រូវ គាត់ក៏បានបញ្ចប់ជីវិតខ្លួនឯង។
ជីវិតរបស់លោកគូ យ័ន មានលក្ខណៈមួយចំនួន ដែលដូចជីវិតរបស់ហោរាយេរមា។ ហោរាយេរេមាក៏បានបម្រើស្តេច ដែលបានប្រមាថ ចំពោះការដាស់តឿនរបស់គាត់ផងដែរ ហើយនគររបស់គាត់ក៏ត្រូវសត្រូវបំផ្លាញ់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ លោកគូ យ័នបានបញ្ចប់ជីវិតខ្លួនឯង ដោយភាពអស់សង្ឃឹម តែលោកយេរេមា បានរកឃើញក្តីសង្ឃឹមដ៏ពិត។ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមានវាសនាខុសគ្នា នៅទីបញ្ចប់។
លោកយេរេមាស្គាល់ព្រះអម្ចាស់ ដែលបានប្រទាននូវសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ពិត។ គឺដូចដែលព្រះអម្ចាស់ បានធានាដល់គាត់ថា “មានសេចក្តីសង្ឃឹមសំរាប់ចុងបំផុតរបស់ឯង កូនចៅឯងនឹងវិលមកឯព្រំដែនរបស់គេវិញ”(យេរេមា ៣១:១៧)។ ទោះបីជាទីក្រុងយេរូសាឡិមត្រូវបានបំផ្លាញ ក្នុងឆ្នាំ ៥៨៦ មុនគ្រីស្ទសករាជក៏ដោយ ក៏ពេលក្រោយមកទៀត គេក៏បានសាងសង់ទីក្រុងនេះឡើងវិញ(មើលនេហេមា ៦:១៥)។
នៅពេលខ្លះ យើងម្នាក់ៗធ្លាក់ចូលក្នុងស្ថានភាព ដែលអាចធ្វើឲ្យយើងអស់សង្ឃឹម។ វាអាចជាដំណឹងអាក្រក់ពីគ្រូពេទ្យ ការបាត់បង់ការងារភ្លាមៗ ឬការបែកបាក់គ្រួសារ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងដួលចុះ យើងនៅតែអាចមើលទៅលើ ដ្បិតព្រះទ្រង់កំពុងតែគង់នៅលើបល្ល័ង្ក! ទ្រង់គ្រប់គ្រងថ្ងៃនីមួយៗ ក្នុងព្រះហស្តទ្រង់ ហើយទ្រង់ក៏នាំយើងចូលទៅជិតព្រះទ័យទ្រង់។—POH FANG CHIA
