មានសម្លេងមួយបានលាន់ឡើង ដូចសម្លេងផាវផ្ទុះ ធ្វើឲ្យអ្នកស្រីយ៉ូអាន(Joanne)ភ្ញាក់ពីដំណេក។ កញ្ចប់បង្អួចផ្ទះនាងបានបែក។ ពេលនោះនាងមិនចង់រស់ម្នាក់ឯងទៀតទេ ហើយនាងក៏បានក្រោកពីគេង ដើម្បី រកមើលអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង។ ផ្លូវនៅក្រៅផ្ទះងងឹត មិនឃើញមានអ្វីទេ ហើយផ្ទះរបស់នាងហាក់ដូចជាមិនមានបញ្ហាអ្វីដែរ តែបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានឃើញកញ្ចក់ឆ្លុះមុខបែក។
អ្នកស៊ើបអង្កេតក៏បានរកឃើញគ្រាប់កាំភ្លើងមួយគ្រាប់ ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយជាង១សង់ទីម៉ែត្រពីទុយោហ្កាស់។ បើសិនជាគ្រាប់នោះបានបាញ់ត្រូវទុយោនោះ នាងប្រហែលជាមិនរស់ទេ។ ក្រោយមក គេក៏បានរកឃើញថា គ្រាប់កាំភ្លើងនោះ បានហើរមកអគារខ្ពស់ៗនៅក្បែរនោះ ប៉ុន្តែ អ្នកស្រីយ៉ូអានមិនហ៊ាននៅផ្ទះទៀតទេ។ នាងក៏បានអធិស្ឋានសូមព្រះប្រទានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត ហើយពេលដែលនាងបានសម្អាតបំណែកកញ្ចក់នោះ ចិត្តរបស់នាងក៏បានស្ងប់។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១២១ បានក្រើនរំឭកយើង ឲ្យងាកទៅរកព្រះ ពេលណាយើងមានបញ្ហា។ ត្រង់ចំណុចនេះ យើងឃើញថា យើងអាចមានសន្តិភាព និងចិត្តស្ងប់ ព្រោះ “សេចក្តីជំនួយរបស់ខ្ញុំមកតែពីព្រះយេហូវ៉ាទេ គឺជាព្រះដែលបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី”(ខ.២)។ ព្រះដែលបានបង្កើតចក្រវាលមក ព្រះអង្គជួយ និងថែរក្សាយើង(ខ.៣) ហើយពេលយើងកំពុងគេងលក់ ព្រះអង្គមិនបានផ្ទុំឡើយ(ខ.៤)។ ព្រះអង្គថែរក្សាយើងរៀងរាល់យប់ថ្ងៃ(ខ.៦) ពេលនេះ និងជារៀងរហូត(ខ.៨)។
ទោះយើងកំពុងតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពណាក៏ដោយ ព្រះអង្គតែងតែទតមើលយើង។ យើងព្រះអង្គកំពុងរង់ចាំយើងងាកបែរមករកព្រះអង្គ។ ពេលណាយើងងាកបែរមករកព្រះអង្គ កាលៈទេសៈយើងប្រហែលមិនផ្លាស់ប្តូរភ្លាមៗ តែព្រះអង្គបានសន្យាប្រទានសន្តិភាព ក្នុងពេលដ៏ពិបាកនោះ។—Julie Schwab
