ចិត្តដែលដឹងគុណ
ចូរព្យាយាមក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋាន ទាំងចាំយាមក្នុងសេចក្តីនោះឯង ដោយពាក្យអរព្រះគុណ។ កូល៉ុស ៤:២ លោកសេនេកា(Seneca) ជាទស្សនវិទូដ៏ល្បីល្បាញ នៅចក្រភពរ៉ូម៉ាំង នៅសម័យបុរាណ(ឆ្នាំ៤ មុនគ.ស ដល់ឆ្នាំ៦៥នៃគ.ស)។ អធិរាជនីមែសាលីណា(Messalina) បានចោទប្រកាន់គាត់ ពីបទផិតក្បត់។ បន្ទាប់ពីព្រឹទ្ធសភានៃចក្រភពរ៉ូមបានកាត់ទោសលោកសេនេកាប្រហារជីវិត អធិរាជក្លូឌាសក៏បាននិរទេសគាត់ទៅកោះខ័រស៊ីកា ប្រហែលដោយសារទ្រង់សង្ស័យថា នោះជាការចោទប្រកាន់ខុស។ ការលើកលែងទោសប្រហារជីវិតនេះ ប្រហែលជាបាននាំឲ្យលោកសេនេកា គិតដល់ការដឹងគុណ នៅពេលដែលគាត់សរសេរថា “ឃាតករ អ្នកដឹកនាំផ្តាច់ការ ពួកចោរ ពួកមនុស្សកំផិត ពួកចោរប្លន់ ពួកប្រមាថទីបរិសុទ្ធ និងជនក្បត់ជាតិ នៅសម័យណាក៏មានដែរ តែគ្មានបទឧក្រិដ្ឋអ្វី ដែលអាក្រក់ជាងការរមិលគុណនោះឡើយ”។ សាវ័កប៉ុល ជាអ្នករស់នៅសម័យលោកសេនេកា ប្រហែលជាយល់ស្របមតិនេះ។ ក្នុងបទគម្ពីររ៉ូម ១:២១ គាត់បានសរសេរថា កត្តាមួយ ក្នុងចំណោមបុព្វហេតុដែលនាំឲ្យមនុស្សជាតិធ្លាក់ចុះ គឺដោយសារពួកគេមិនព្រមអរព្រះគុណព្រះ។ ពេលគាត់សរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូល៉ុស គាត់បានលើកទឹកចិត្តពួកគេបីដង ឲ្យអរព្រះគុណព្រះ។ គាត់ថា យើងគួរតែ “អរព្រះគុណព្រះ ឲ្យកាន់តែច្រើនឡើង” (កូល៉ុស ២:៧)។ ពេលណាយើងអនុញ្ញាតឲ្យសន្តិភាពរបស់ព្រះ “គ្រប់គ្រងចិត្តយើង” យើងត្រូវឆ្លើយតប ដោយការអរព្រះគុណ(៣:១៥)។ តាមពិត…
Read article