នោះតើមនុស្សជាអ្វី ដែលទ្រង់នឹករឭកដល់គេ? ទំនុកដំកើង ៨:៤
នៅដើមសតវត្សរ៍ទី២០ កវីកំណាព្យអ៊ីតាលី ឈ្មោះ អេហ្វ ធី ម៉ារីនេតទី(F. T. Marinetti) ចាប់ផ្តើមដឹកនាំចលនានៃការនិយមពេលអនាគត ជាចលនាផ្នែកសិល្បៈ ដែលបដិសេធពេលអតីតកាល ចម្អកឲ្យប្រពៃណីនៃការសរសើរសម្រស់ ហើយបានលើកដំកើងម៉ាស៊ីនវិញ។ នៅឆ្នាំ១៩០៩ លោកម៉ារីនេតទីក៏បានសរសេរសៀវភៅមានចំណងជើងថា ការប្រកាសអំពីការនិយមពេលអនាគត ដែលក្នុងនោះ គាត់បានប្រកាសអំពី “សេចក្តីសម្អប់ចំពោះស្រ្តី” និងសរសើរ “ការវាយនឹងកណ្តាប់ដៃ” ហើយជំរុញឲ្យគេ “លើកតម្កើងសង្រ្គាម”។ សេចក្តីប្រកាសនោះក៏បានបញ្ចប់ដោយពាក្យថា : “យើងឈរនៅលើកំពូលនៃពិភពលោក ដោយប្រកាសសង្រ្គាមដ៏ព្រហឺន នឹងហ្វូងផ្កាយទាំងឡាយ!”។
បន្ទាប់ពីលោកម៉ារីនេទីបានសរសេរសេចក្តីប្រកាសនេះបាន៥ឆ្នាំ សង្រ្គាមលោកលើកទី១ក៏បានចាប់ផ្តើម។ សង្រ្គាមនេះមិនបាននាំមកនូវភាពរុងរឿងអ្វីទេ។ លោកម៉ារីនេទីក៏បានស្លាប់នៅឆ្នាំ១៩៤៤ តែផ្កាយនៅលើមេឃដដែល ដោយមិនខ្វល់ពីគាត់។
ស្តេចដាវីឌបានច្រៀងបទកំណាព្យ រៀបរាប់អំពីផ្កាយផងដែរ តែក្នុងន័យខុសពីនេះ។ ទ្រង់បានសរសេរថា “កាលណាទូលបង្គំពិចារណាមើលផ្ទៃមេឃ ជាការដែលព្រះហស្តទ្រង់បានធ្វើ គឺទាំងខែ និងផ្កាយ ដែលទ្រង់បានប្រតិស្ឋានទុក នោះតើមនុស្សជាអ្វី ដែលទ្រង់នឹករឭកដល់គេ ហើយកូនមនុស្សផង ដែលទ្រង់ប្រោសដូច្នេះ?”(ទំនុកដំកើង ៨:៣-៤)។ សំណួររបស់ស្តេចដាវីឌ មិនមែនការខ្វះជំនឿនោះទេ តែជាការបន្ទាបខ្លួនដោយភាពស្ញប់ស្ញែង។ ទ្រង់ជ្រាបថា ព្រះដែលបានបង្កើតចក្រវាលឡើង ពិតជាយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង។ ព្រះអង្គបានកត់សំគាល់មកលើចំណុចលម្អិតនីមួយៗរបស់យើង ទាំងចំណុចល្អ អាក្រក់ ការបន្ទាបខ្លួន អំនួត ហើយសូម្បីតែចំណុចគ្មានហេតុផល។
ការឈ្លោះជាមួយផ្កាយជារឿងឥតប្រយោជន៍។ ផ្ទុយទៅវិញ ផ្កាយទាំងឡាយបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យសរសើរដំកើងព្រះអាទិកររបស់យើង។ —Tim Gustafson
តើមានទស្សនវិជ្ជា ឬចលនាអ្វី ដែលបានធ្វើឲ្យអ្នកមិនបានគិតដល់ព្រះ? តើមានអ្វីរំឭកអ្នក អំពីព្រះអាទិកររបស់អ្នក ហើយតើការនេះបណ្តាលចិត្តអ្នកឲ្យសរសើរដំកើងព្រះអង្គ ដូចម្តេចខ្លះ?
ឱព្រះវរបិតា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទូលបង្គំទទួលស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គមានចំពោះទូលបង្គំ បានជាទូលបង្គំគួរកោតស្ញប់ស្ញែងព្រះអង្គ ដោយការបន្ទាបខ្លួន។ តើទូលបង្គំជានរណា? ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការស្រឡាញ់ទូលបង្គំ!
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ: ជនគណនា ៧-៨ និង ម៉ាកុស ៤:២១-៤១
