ខ្ញុំក៏មិនរាប់ជីវិតនេះ ទុកជារបស់វិសេសដល់ខ្ញុំដែរ ឲ្យតែខ្ញុំបានបង្ហើយការរត់ប្រណាំងរបស់ខ្ញុំ ដោយអំណរចុះ ព្រមទាំងការងារ ដែលខ្ញុំបានទទួលអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ គឺឲ្យខ្ញុំបានធ្វើបន្ទាល់សព្វគ្រប់ ពីដំណឹងល្អនៃព្រះគុណព្រះវិញ។ កិច្ចការ ២០:២៤
ខណៈពេលដែលខ្ញុំចូលទៅដល់ពេលពីរបីនាទីចុងក្រោយ ក្នុងការហាត់ប្រាណ៤០នាទី ខ្ញុំស្ទើរតែអាចធានាថា គ្រូបង្វឹករបស់ខ្ញុំនឹងស្រែកដាក់ខ្ញុំឲ្យបញ្ចប់ដោយភាពរឹងមាំ!” គ្រូបង្វឹកនីមួយៗ ឬអ្នកដឹកនាំការហាត់ប្រាណ ដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់ សុទ្ធតែប្រើពាក្យមួយឃ្លានេះ ក្នុងរយៈពេលពីរបីនាទីចុងក្រោយ មុនពេលសម្រាក។ ពួកគេដឹងថា ការបញ្ចប់ម៉ោងហាត់ប្រាណ គឺមានសារៈសំខាន់ ជាងការចាប់ផ្តើម។ ហើយពួកគេដឹងថា រាងកាយរបស់មនុស្សមានទំនោរទៅរកការបន្ថយល្បឿន ឬប្រើកម្លាំងកាន់តែតិច ពេលដែលវាមានចលនាមួយរយៈ។
ការធ្វើដំណើររបស់យើងជាមួយព្រះយេស៊ូវ ក៏មានលក្ខណៈដូចនេះផងដែរ។ សាវ័កប៉ុលបានប្រាប់ពួកចាស់ទុំក្នុងពួកជំនុំ នៅទីក្រុងអេភេសូរថា គាត់ចាំបាច់ត្រូវបញ្ចប់ដោយភាពរឹងមាំ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ដែលនៅទីនោះ គាត់ដឹងច្បាស់ថា គាត់នឹងជួបការបៀតបៀនកាន់តែខ្លាំង ក្នុងនាមជាសាវ័ករបស់ព្រះគ្រីស្ទ(កិច្ចការ ២០:១៧-២៤)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សាវ័កប៉ុលមិនបានរួញរាឡើយ។ គាត់មានបេសកកម្មមួយ ហើយត្រូវបញ្ចប់ការធ្វើដំណើរដែលគាត់បានចាប់ផ្តើម ហើយធ្វើការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅឲ្យគាត់ធ្វើ។ គាត់មានការងារមួយ គឺទៅប្រាប់ដំណឹងល្អនៃព្រះគុណព្រះ(ខ.២៤)។ ហើយគាត់ចង់បញ្ចប់បេសកកម្មដោយភាពរឹងមាំ។ ទោះទុក្ខលំបាកកំពុងរង់ចាំគាត់(ខ.២៣) ក៏គាត់នៅតែបន្តរត់ទៅរកទី ដោយផ្ដោតចិត្ត និងប្ដេជ្ញាចិត្តថា នឹងបន្តការធ្វើដំណើរដោយគ្មានងាករេ។
ទោះយើងកំពុងតែហាត់សាច់ដុំរបស់យើង ឬប្រើសមត្ថភាពដែលព្រះប្រទាន តាមរយៈសកម្មភាព ឬពាក្យសម្តីក្តី យើងក៏អាចទទួលការលើកទឹកចិត្ត ដោយនឹកចាំថា យើងត្រូវបញ្ចប់ដោយភាពរឹងមាំ។ ចូរយើងកុំរសាយចិត្តឡើយ(កាឡាទី ៦:៩)។ ចូរកុំបោះបង់ចោលការតស៊ូ។ ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានអ្វីដែលអ្នកត្រូវការ ដើម្បីបញ្ចប់ដោយភាពរឹងមាំ។—Katara Patton
តើអ្នកធ្វើដូចម្តេច ពេលដែលអ្នកអស់កម្លាំង និងមានអារម្មណ៍ថា ចង់បោះបង់ចោលការតស៊ូ? តើការបញ្ចប់ដោយភាពរឹងមាំមានអត្ថប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ?
ឱព្រះវរបិតា សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំបន្តធ្វើដំណើរ ទៅមុខទៀត។ ទូលបង្គំចង់បញ្ចប់ ដោយភាពរឹងមាំ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ តាមរយៈការរស់នៅ និងការធ្វើដំណើររបស់ទូលបង្គំ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ២ពង្សាវតាក្សត្រ ១៧-១៨ និង យ៉ូហាន ៣:១៩-៣៦
