ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលថា ខ្ញុំជានំបុ័ងជីវិត អ្នកណាដែលមកឯខ្ញុំ នោះនឹងមិនឃ្លានទៀតឡើយ ហើយអ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ ក៏មិនត្រូវស្រេកដែរ។ យ៉ូហាន ៦:៣៥
ហេតុអ្វីបានជា ពេលណាយើងនិយាយថា “នេះជាបន្ទះដំឡូងបារាំងចុងក្រោយ ដែលខ្ញុំចង់ញាំ” ប្រាំនាទីក្រោយមក យើងក៏ចង់ញាំបន្ទះដំឡូងបារាំងថែមទៀត។ លោកម៉ៃឃល ម៉ូស(Michael Moss) បានឆ្លើយតប ចំពោះសំណួរនេះ នៅក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់មានចំណងជើងថា អំបិល ស្ករ និងខ្លាញ់ ។ គាត់បានពិពណ៌នាថា ក្រុមហ៊ុនធំៗនៅអាមេរិក ដែលជំនាញខាងផលិតអាហារសម្រន់ បានដឹងពីរបៀប “ជួយ” មនុស្សឲ្យស្រេកឃ្លានអាហារសម្រន់។ តាមពិត មានក្រុមហ៊ុនដ៏ល្បីល្បាញមួយ បានចំណាយទឹកប្រាក់៣០លានដុល្លា ក្នុងមួយឆ្នាំ ដើម្បីជួល “អ្នកប្រឹក្សាផ្នែករសជាតិ” ឲ្យស្វែងរកចំណុចដែលរីករាយបំផុតរបស់អតិថិជន ដើម្បីទាញយកប្រយោជន៍ពីការស្រេកឃ្លានអាហាររបស់យើង។
ព្រះយេស៊ូវមិនដូចក្រុមហ៊ុននោះទេ ព្រោះព្រះអង្គបានជួយយើងឲ្យស្រេកឃ្លានអាហារដ៏ពិត គឺអាហារខាងវិញ្ញាណ ដែលនាំមកនូវការស្កប់ស្កល់ដល់វិញ្ញាណយើង។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជានំបុ័ងជីវិត អ្នកណាដែលមកឯខ្ញុំ នោះនឹងមិនឃ្លានទៀតឡើយ ហើយអ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ ក៏មិនត្រូវស្រេកដែរ”(យ៉ូហាន ៦:៣៥)។ នៅក្នុងការអះអាងនេះ ព្រះអង្គបានបង្រៀនយើងនូវរឿងសំខាន់ពីរយ៉ាង គឺៈ នំប៉័ងដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលនេះ គឺជាអង្គបុគ្គល មិនមែនជាវត្ថុនោះឡើយ(ខ.៣២)។ ទី២ ពេលណាមនុស្សទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីទទួលការអត់ទោសបាប ពួកគេក៏បានចូលក្នុងទំនាក់ទំនងដ៏ត្រឹមត្រូវជាមួយព្រះអង្គ ហើយរកឃើញភាពស្កប់ស្កល់ សម្រាប់វិញ្ញាណដ៏ស្រេកឃ្លានរបស់ពួកគេ។ នំប៉័ងនេះ ជាអាហារខាងវិញ្ញាណដ៏អស់កល្ប ដែលនាំមកនូវភាពស្កប់ស្កល់ និងជីវិត។
ពេលណាយើងទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ដែលជានំប៉័ងមកពីស្ថានសួគ៌ យើងនឹងស្រេកឃ្លានរកព្រះអង្គ ហើយព្រះអង្គនឹងចម្រើនកម្លាំង និងកែប្រែជីវិតយើង។—Marvin Williams
ហេតុអ្វីយើងស្រេកឃ្លានរបស់អ្វី ដែលមិនអាចធ្វើឲ្យវិញ្ញាណយើងស្កប់ស្កល់? តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យអ្នកស្រេកឃ្លានព្រះយេស៊ូវកាន់តែខ្លាំង?
ឱព្រះយេស៊ូវ ដែលជានំប៉័ងជីវិត សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យស្រេកឃ្លានរកព្រះអង្គ ហើយរកឃើញភាពស្កប់ស្កល់ នៅក្នុងការផ្គត់ផ្គង់ដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ព្រះអង្គ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ១របាក្សត្រ ៤-៦ និង យ៉ូហាន ៦:១-២១
