ជំនឿដែលនឹកចាំអំពីព្រះ
ឯអស់ទាំងភ្នំធំ និងភ្នំតូចទាំងប៉ុន្មាននឹងធ្លាយចេញជាចំរៀងនៅមុខឯង។ អេសាយ ៥៥:១២ មានពេលមួយ ចៅប្រុសខ្ញុំបាននិយាយថា “មើលហ្ន៎ លោកតា ដើមឈើកំពុងគ្រវីដៃដាក់ព្រះ!” ខណៈពេលដែលយើងកំពុងមើលដើមឈើរេចុះឡើង តាមកម្លាំងខ្យល់បក់ មុនពេលខ្យល់ព្យុះមកដល់ ការសង្កេតដ៏រំភើបរីករាយរបស់ចៅប្រុសខ្ញុំ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានទឹកមុខញញឹម។ ការនេះក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំសួរខ្លួនឯងថា រឿងដែលកើតឡើងក្នុងធម្មជាតិបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីព្រះដែរឬទេ? អ្នកស្រីអេលីហ្សាប៊ែត បារែត ប្រោននីង(Elizabeth Barrett Browning) ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទកំណាព្យ បានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីរឿងលោកម៉ូសេ និងគុម្ពបន្លាឆេះ ដោយសរសេរថា “ផែនដីប្រសព្វនឹងសួគ៌ស្ថាន គុម្ពបន្លាក៏បានឆេះឡើងជាភ្លើង នោះលោកម៉ូសេបានដោះស្បែកជើង ក្រោយភ្នែកបានឃើញព្រះវត្តមានព្រះ”។ ស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ ដែលមាននៅជុំវិញខ្លួនយើង បានបង្ហាញភាពអស្ចារ្យនៃការបង្កើតរបស់ព្រះអង្គ ហើយនៅថ្ងៃមួយ ពេលណាព្រះអង្គបង្កើតផែនដីថ្មី យើងបានឃើញភាពអស្ចារ្យ ដែលខុសប្លែកពីពេលណាទាំងអស់។ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលអំពីថ្ងៃនោះ តាមរយៈហោរាអេសាយ យ៉ាងដូចនេះថា “ដ្បិតឯងរាល់គ្នានឹងចេញទៅដោយអំណរ ហើយគេ និងនាំឯងចេញទៅ ដោយសុខសាន្ត ឯអស់ទាំងភ្នំធំ និងភ្នំតូចទាំងប៉ុន្មាននឹងធ្លាយចេញជាចំរៀងនៅមុខឯង ហើយគ្រប់ទាំងដើមឈើនៅព្រៃនឹងទះដៃផង”(អេសាយ ៥៥:១២)។ តើភ្នំបានច្រៀងឬ? ដើមឈើទះដៃមែនទេ? ជាការពិតណាស់ សាវ័កប៉ុលបានកត់សំគាល់ថា “ជីវិតទាំងនោះឯង នឹងបានរួចពីចំណងនៃសេចក្តីពុករលួយ ឲ្យបានសេរីភាពនៃសិរីល្អរបស់ពួកកូនព្រះវិញ”(រ៉ូម…
Read article