ការសម្រាកពិតប្រាកដ
…ទាំងធ្វើបន្ទាល់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានដើរយ៉ាងគួរនឹងព្រះ ដែលទ្រង់ហៅអ្នករាល់គ្នាមកក្នុងនគរ ហើយក្នុងសិរីល្អរបស់ទ្រង់។ ១ថែស្សាឡូនិច ២:១២ ក្នុងបទកំណាព្យមានចំណងជើងថា “ការសម្រាក” អ្នកនិពន្ធបានជំរុញចិត្តយើង ឲ្យមានទម្លាប់ញែក ពេល “សម្រាក” ឲ្យដាច់ពីពេល “ធ្វើការ” ដោយសួរថា “តើវាជាការសម្រាកពិតប្រាកដ ឬជាការងារ?” បើអ្នកចង់ពិសោធន៍នឹងការសម្រាកដ៏ពិត ជាជាងព្យាយាមជៀសវាងតួនាទីដែលត្រូវធ្វើក្នុងជីវិត អ្នកនិពន្ធបានជំរុញយើងថា “ចូរធ្វើការឲ្យអស់ពីចិត្ត។ ចូរប្រើពេលសម្រាក ឲ្យបានល្អ ពុំនោះទេ វាមិនមែនជាការសម្រាកទេ តែនៅក្បែរអ្នកមានតែការបំពេញតួនាទី”។ អ្នកនិពន្ធរូបនេះបានធ្វើការសន្និដ្ឋានថា ការសម្រាក និងក្តីអំណរពិតប្រាកដអាចរកបាន តាមរយៈសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការបម្រើ។ ទស្សនៈរបស់គាត់បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការលើកទឹកចិត្ត ដែលសាវ័កប៉ុលបានផ្តល់ឲ្យពួកជំនុំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនិច។ គាត់បានពិពណ៌នាថា ព្រះបានត្រាស់ហៅគាត់ឲ្យលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿ “ឲ្យរស់នៅ ឲ្យសមគួរនឹងព្រះ”(១ថែស្សាឡូនិច ២:១២) ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានបកស្រាយឲ្យកាន់តែជាក់លាក់ថា ជីវិតប្រភេទនោះ គឺមានភាពពិតត្រង់ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងការបម្រើ ដោយស្រគត់ស្រគំ។ គាត់ក៏បានអធិស្ឋានសូមព្រះទ្រង់ចម្រើនសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ ឲ្យបានពេញពោរហូរហៀរដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ព្រមទាំងដល់មនុស្សទាំងអស់ផង(៣:១២)។ ហើយគាត់ក៏បានជំរុញអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ឲ្យ “ខំប្រឹងឲ្យអស់ពីចិត្ត និងនៅដោយស្រគត់ស្រគំ ទាំងប្រព្រឹត្តតែរឿងជារបស់ផងខ្លួន ហើយធ្វើការដោយដៃខ្លួនឯងផង”(៤:១១)។ វាជាប្រភេទជីវិត…
Read article