ទូលបង្គំបានរំងាប់ ហើយព្រលួងព្រលឹងទូលបង្គំជាស្រេច ដូចជាក្មេងដែលម្តាយបានផ្តាច់ដោះឲ្យ។ ទំនុកដំកើង ១៣១:២
មានពេលមួយ គ្រូពេទ្យចិត្តសាស្រ្តម្នាក់ បានឆ្លើយតប ចំពោះប្រិយមិត្តអ្នកអានអត្ថបទរបស់គាត់ ឈ្មោះ ប្រេនដា(Brenda) ដែលបានពោលទំនួញ អំពីការដេញតាមក្តីស្រមៃដ៏ធំមួយ ដែលបណ្តាលឲ្យគាត់មានចិត្តមិនស្កប់ស្កល់។ គាត់ក៏បាននិយាយត្រង់ៗថា “មនុស្សមិនបានកើតមកដើម្បីសប្បាយចិត្តនោះទេ តែសម្រាប់តែរស់រាន និងបន្តពូជប៉ុណ្ណោះ”។ គាត់និយាយបន្ថែមទៀតថា “យើងត្រូវបណ្តាសារឲ្យដេញចាប់ការស្កប់ចិត្ត ដែលប្រៀបដូចជាសត្វមេអំបៅនៃភាពស្រមើលស្រម៉ៃ ហើយមិនតែងតែចាប់វាបាននោះទេ”។
ខ្ញុំឆ្ងល់ថា ប្រេនដាមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ពេលដែលបានអានពាក្យរបស់គ្រូពេទ្យចិត្តសាស្រ្តម្នាក់នេះ ហើយតើអារម្មណ៍នាងនឹងមានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងណា បើសិនជានាងបានអានបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៣១ វិញ។ ក្នុងបទគម្ពីរនេះ ស្តេចដាវីឌបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីរបៀបស្វែងរកការស្កប់ចិត្ត។ ទ្រង់បានចាប់ផ្តើមស្វែងរកការស្កប់ចិត្តដោយឥរិយាបថនៃការបន្ទាបខ្លួន ដោយលះបង់ចោលមហិច្ឆតារបស់ទ្រង់ជាស្តេច ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់ក៏បានឈប់សួរសំណួរធំៗ និងពិបាកហួសល្បត់ អំពីជីវិត (ខ.១)។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏មានព្រះទ័យស្ងប់រម្ងាប់ នៅចំពោះព្រះ(ខ.២) ដោយថ្វាយពេលអនាគត ក្នុងព្រះហស្តព្រះអង្គ(ខ.៣)។ ជាលទ្ធផល ទ្រង់មានបន្ទូលថា ទ្រង់បានស្កប់ចិត្ត ដូចជាក្មេងដែលបានផ្តាច់ដោះ ដែលបាននៅជាមួយម្តាយខ្លួន(ខ.២)។
ក្នុងលោកិយដែលប្រេះបែក ពេលខ្លះ យើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនអាចមានការស្កប់ចិត្ត។ តែក្នុងបទគម្ពីរភីលីព ៤:១១-១៣ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា យើងត្រូវរៀនស្កប់ចិត្ត។ តែបើយើងជឿថា យើងកើតមកសម្រាប់តែរស់រាន និងបន្តពូជ ដើម្បីកុំឲ្យមនុស្សជាតិផុតពូជនៅលើផែនដី នោះការស្កប់ចិត្តប្រៀបដូចជាសត្វមេអំបៅដែលមិនអាចដេញចាប់បាន។ តែស្តេចដាវីឌបានបង្ហាញយើងថា ដើម្បីឲ្យយើងមានការស្កប់ចិត្ត យើងត្រូវសម្រាកនៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ។—SHERIDAN VOYSEY
តើអ្នកមានអារម្មណ៍ស្កប់ចិត្តបំផុត នៅពេលណា? តើអ្នកអាចលះបង់ពេលបន្ទាន់ ដូចម្តេចខ្លះ ដើម្បីឲ្យអ្នកអាចចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀមជាមួយព្រះអង្គ នៅថ្ងៃនេះ?
ឱព្រះអម្ចាស់ ទូលបង្គំសូមសម្រាកក្នុងព្រះអង្គ ក្នុងការស្កប់ចិត្តដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុត។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : យ៉ូស្វេ ៤-៦ និង លូកា ១:១-២០
