ព្រះអម្ចាស់បានចាត់តាំងគ្រួសារ ធ្វើជាកន្លែងដែលកូនត្រូវទទួលការបណ្តុះបណ្តាល ឲ្យស្គាល់ព្រះ គឺមិនបានចាត់តាំងសាលារៀន ឬរដ្ឋ ឲ្យបំពេញភារកិច្ចនេះទេ។ នៅថ្ងៃនេះដែរ លោកគ្រូ អរ ស៊ី ស្ព្រោល(R.C. Sproul) នឹងលើកឡើង អំពីការទទួលខុសត្រូវដ៏សំខាន់របស់ឪពុកម្តាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។
អត្ថបទ
យើងកំពុងរស់នៅក្នុងវប្បធម៌ ដែលចូលចិត្តស្វែងរកស្ថាប័នផ្សេងៗ ឲ្យទទួលខុសត្រូវជំនួសយើង។ យើងចង់ឲ្យប្រព័ន្ធអប់រំរបស់សាលារៀន ផ្តល់ឲ្យយើងនូវការអប់រំ។ ហើយនៅពេលណាយើងបានឃើញការបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរ អំពីវប្បធម៌ និងលោកិយ នោះយើងក៏បានដឹងថា គ្រួសារគឺជាស្ថាប័នសំខាន់បំផុត ដែលព្រះទ្រង់បានចាត់តាំង។ ហើយនៅពេលណាយើងមើលក្រឹត្យវិន័យ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរចោទិយកថា យើងឃើញការត្រាស់ហៅដ៏គួរឲ្យស្ញែងខ្លាចថា “ចូរស្តាប់ចុះ ឱអ៊ីស្រាអែលអើយ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃយើង គឺព្រះយេហូវ៉ាតែ១អង្គទ្រង់ ត្រូវឲ្យឯងស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯងឲ្យអស់ពីចិត្ត អស់ពីព្រលឹង ហើយអស់ពីកំឡាំងឯង”(៦:៤-៥)។ ព្រះយេស៊ូវបានហៅក្រឹត្យវិន័យនេះថា មហាព្រះរាជបញ្ជា ។ ពេលណាព្រះអម្ចាស់នៃយើងមានបន្ទូលអំពីក្រឹត្យវិន័យ និងមហាព្រះរាជបញ្ជា នោះយើងត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ និងឲ្យតម្លៃយ៉ាងខ្លាំង មកលើព្រះបន្ទូលព្រះអង្គក្នុងបរិបទនោះ។ ពេលណាយើងអានបទគម្ពីរ ចោទិយកថា ជំពូក៦ ភាគច្រើនយើងគ្រាន់តែបានចាប់អារម្មណ៍ មកលើការប្រកាសអំពីមហាព្រះរាជបញ្ជាប៉ុណ្ណោះ។
ហើយបើយើងបន្តអានទៅមុខទៀត យើងនឹងឃើញសេចក្តីបង្គាប់ថា “ត្រូវឲ្យប្រិតប្រៀនសេចក្តីទាំងនេះដល់កូនចៅឯង ព្រមទាំងនិយាយដំណាល ក្នុងកាលដែលអង្គុយនៅក្នុងផ្ទះហើយដើរតាមផ្លូវ ក្នុងកាលដែលដេក ហើយក្រោកឡើងផង ត្រូវចងសេចក្តីទាំងនេះជាប់នៅដៃឯង ទុកជាទីសំគាល់ ហើយត្រូវធ្វើជាស្លាកនៅកណ្តាលថ្ងាសឯងផង ក៏ត្រូវកត់នៅក្របទ្វារផ្ទះឯង ហើយនៅទ្វារកំផែងរបស់ឯងផង”(ខ.៧-៩)។ ហើយបទគម្ពីរនេះទាំងមូលបានបង្ហាញថា ឪពុកម្តាយមានការទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការដាក់អាទិភាពបង្រៀនកូនៗរបស់ខ្លួន ឲ្យយល់ច្បាស់ អំពីលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ព្រះអម្ចាស់។ ពេលណាខ្ញុំឮគ្រីស្ទបរិស័ទ ឬអ្នកដែលប្រកាសថា ខ្លួនជាគ្រីស្ទបរិស័ទ និយាយថា “ខ្ញុំនឹងមិនបង្រៀនកូនៗរបស់ខ្ញុំ ឲ្យយល់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនោះទេ ខ្ញុំចង់ឲ្យពួកគេសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯង” នោះគឺមានន័យថា ពួកគេបានគេចចេញពីការទទួលខុសត្រូវជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ហើយខ្ញុំក៏មិនមានការភ្ញាក់ផ្អើលដែរ។
