បន្ទប់ចែកចាយ
យ៉ូណាថានបានតាំងសញ្ញានឹងដាវីឌ ពីព្រោះលោកស្រឡាញ់ដាវីឌដូចជាខ្លួនរបស់លោក។ ១សាំយ៉ូអែល ១៨:៣ នៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសអេស្ប៉ាញ ប្រជាជនមានទម្លាប់បង្ហាញអារម្មណ៍ និងមិត្តភាព តាមរបៀបដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ក្នុងតំបន់ជនបទដែលមានរូងភ្នំជាច្រើនដែលគេបានជីក។ បន្ទាប់ពីការច្រូតកាត់បានបញ្ចប់ កសិករមួយចំនួនតែងតែទៅអង្គុយនៅក្នុងបន្ទប់មួយ នៅខាងលើរូងភ្នំមួយ ហើយបានត្រៀមទុកម្ហូបអាហារផ្សេងៗនៅទីនោះ។ ក្រោយមក គេក៏បានហៅបន្ទប់នោះថា “បន្ទប់ចែកចាយ” ជាកន្លែងដែលមិត្តភក្តិ និងក្រុមគ្រួសារតែងតែជួបជុំគ្នា ដើម្បីចែកចាយរឿង ការអាថ៌កំបាំង និងក្តីស្រមៃរបស់ខ្លួន។ បើគេត្រូវការការជួបជុំដ៏ជិតស្និទ្ធ ជាមួយមិត្តភក្តិដែលអាចទុកចិត្តបាន គេតែងតែទៅរកបន្ទប់នោះឯង។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីមិត្តភាពស៊ីជម្រៅ រវាងយ៉ូណាថាន និងដាវីឌ។ ពេលដែលស្តេចសូលមានការច្រណែនយ៉ាងខ្លាំងនឹងដាវីឌ ហើយចង់សម្លាប់គាត់ យ៉ូណាថាន ដែលជាបុត្រច្បងរបស់ស្តេចសូល ក៏បានការពារ និងធ្វើជាមិត្តភក្ដិរបស់គាត់។ អ្នកទាំងពីរក៏បានក្លាយជាមិត្តចិត្តមួយថ្លើមមួយ(១សាំយ៉ូអែល ១៨:១)។ ហើយយ៉ូណាថាន ក៏បានស្រឡាញ់ដាវីឌដូចខ្លួនឯង(ខ.១,៣) ហើយទោះទ្រង់ជាបុត្រដែលត្រូវស្នងរាជបន្តពីស្តេចសូលក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នៅតែទទួលស្គាល់ការជ្រើសរើសរបស់ព្រះ ឲ្យដាវីឌឡើងធ្វើស្តេច។ ទ្រង់បានប្រទានអាវឲ្យដាវីឌ ព្រមទាំងសំលៀកបំពាក់ ដាវ ធ្នូ ហើយនិងខ្សែក្រវាត់ផង(ខ.៤)។ ក្រោយមក ដាវីឌក៏បានប្រកាសថា សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅដែលយ៉ូណាថាន មានចំពោះគាត់ ក្នុងនាមជាមិត្តសំឡាញ់ គឺពិតជាអស្ចារ្យណាស់(២សាំយ៉ូអែល ១:២៦)។ ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ សូមព្រះអង្គជួយយើងឲ្យមានមិត្តភាព…
Read article