ការរស់នៅ ក្នុងសេរីភាព
ព្រះគ្រីស្ទបានប្រោសយើងឲ្យរួចហើយ ដូច្នេះ ចូរអ្នករាល់គ្នាឈរឲ្យមាំមួន ក្នុងសេរីភាពនោះចុះ កុំឲ្យត្រូវជាប់ចំណងជាបាវបំរើទៀតឡើយ។ កាឡាទី ៥:១ ខ្ញុំបានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងរដ្ឋតិចសាស់ ដែលនៅទីនោះ គេមានពិធីបុណ្យដើរដង្ហែនៅតាមផ្លូវ និងមានការជួបជុំគ្នាញាំអាហារពិចនិច ក្នុងតំបន់សហគមន៍ជនជាតិអាមេរិកស្បែកខ្មៅ នៅថ្ងៃទី១៩ខែមិថុនា រៀងរាល់ឆ្នាំ។ ទាល់តែខ្ញុំបានឈានចូលដល់វ័យជំទង់ ទើបខ្ញុំបានដឹង អំពីអត្ថន័យដ៏ឈឺចាប់នៃការប្រារព្ធធ្វើពិធីបុណ្យ នៅថ្ងៃទី១៩ខែមិថុនានោះ។ ទិវានេះជាការរំឭកអំពីថ្ងៃ ក្នុងឆ្នាំ១៨៦៥ គឺនៅពេលដែលទាសករនៅរដ្ឋតិចសាស់ បានទទួលដំណឹងថា លោកប្រធានាធិបតីអ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) បានចុះហត្ថលេខា នៅលើសេចក្តីប្រកាសដោះលែងពួកគេឲ្យមានសេរីភាព តាំងពីជាង២ឆ្នាំកន្លះមុន។ ដូចនេះ ក្នុងរយៈពេលជាង២ឆ្នាំនោះ ជនជាតិអាមេរិកស្បែកខ្មៅនៅរដ្ឋតិចសាស់បានបន្តរស់នៅ ជាទាសករ ព្រោះពួកគេមិនបានដឹងសោះថា ខ្លួនមានសេរីភាពរួចពីភាពជាទាសករ។ មានមនុស្សជាច្រើន ដែលបន្តរស់នៅជាទាសករ បន្ទាប់ពីពួកគេបានទទួលសេរីភាពហើយ។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរកាឡាទី សាវ័កប៉ុលបាននិយាយអំពីភាពជាទាសករមួយបែបទៀត គឺការបន្តរស់នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យ។ ក្នុងខគម្ពីរគន្លឹះនេះ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តអ្នកអានសំបុត្រគាត់ថា “ព្រះគ្រីស្ទបានប្រោសយើងឲ្យរួចហើយ ដូច្នេះ ចូរអ្នករាល់គ្នាឈរឲ្យមាំមួន ក្នុងសេរីភាពនោះចុះ កុំឲ្យត្រូវជាប់ចំណងជាបាវបំរើទៀតឡើយ”(កាឡាទី ៥:១)។ ព្រះយេស៊ូវបានរំដោះអ្នកជឿទ្រង់ ឲ្យរួចពីក្រឹត្យវិន័យហើយ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងក្រឹត្យវិន័យអំពីចំណីអាហារ និងការរាប់អានគ្នាជាដើម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សជាច្រើននៅតែបន្តរស់នៅជាទាសករ។…
Read article