ពេលណាអ្នកស្ថិតក្នុងភាពឯកោ
ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងទូលបង្គំ។ ទំនុកដំកើង ២៣:៤ នៅម៉ោង៧យប់ លោកវៃ-លាំង(Hui-Liang) កំពុងញាំបាយ ជាមួយប្រហិតត្រីដែលនៅសល់ពីថ្ងៃមុន ក្នុងផ្ទះបាយ។ គ្រួសារត្រកូលឆ្វ័រ(Chua) កំពុងញាំអាហារពេលល្ងាច នៅក្នុងខុនដូ ដែលនៅជាប់ខុនដូគាត់ ហើយសម្លេងសើចសប្បាយ និងការជជែកគ្នាបានលប់ពីលើភាពស្ងប់ស្ងាត ក្នុងខុនដូរបស់លោកវៃ-លាំង ជាកន្លែងដែលគាត់បានរស់នៅម្នាក់ឯង ចាប់តាំងពីពេលដែលភរិយាគាត់បានលាចាកលោក។ គាត់បានរៀនរស់នៅ ដោយភាពឯកោ។ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំនោះ ការឈឺចុកចាប់របស់គាត់ បានកើតមានជាប្រចាំជាធម្មតា។ តែនៅយប់មួយនោះ ពេលគាត់ឃើញចានចង្កិះ និងចង្កិះមួយគូរ នៅលើតុបាយ ការឈឺចុកចាប់បានចាក់ចូលក្នុងចិត្តគាត់យ៉ាងជ្រៅ។ មុនពេលគាត់ចូលគេងនៅយប់នោះ គាត់ក៏បានអានបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក២៣ ជាបទគម្ពីរដែលគាត់ចូលចិត្តជាងគេ។ ពាក្យដែលប៉ះពាល់ចិត្តគាត់ខ្លាំងជាងគេ គឺមាននៅក្នុងឃ្លាដែលចែងថា “ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងទូលបង្គំ”(ខ.៤)។ លោកវៃ-លាំងបានរកឃើញសន្តិភាពក្នុងចិត្ត ពេលដែលគាត់ជញ្ជឹងគិតអំពីព្រះវត្តមានរបស់ព្រះដែលជាអ្នកគង្វាល ដែលគង់នៅជាប់ជាមួយ និងមើលថែគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៃជីវិតរបស់អ្នកជឿម្នាក់ៗដែលជាសត្វចៀមក្នុងហ្វូង គឺលើសពីការថែទាំដែលអ្នកគង្វាលជាមនុស្សមានចំពោះហ្វូងចៀមរបស់ខ្លួនទៅទៀត(ខ.២-៥)។ ការដែលយើងគ្រាន់តែបានដឹងថា មាននរណាម្នាក់ចាំជួយយើង ហើយនៅក្បែរយើង គឺបាននាំមកនូវការកម្សាន្តចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ក្នុងពេលដ៏ឯកោ។ ព្រះទ្រង់បានសន្យាចំពោះកូនព្រះអង្គថា សេចក្តីស្រឡាញ់ ឬសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះអង្គនៅជាប់ជាមួយយើងគ្រប់ពេល(ទំនុកដំកើង ១០៣:១៧) ហើយព្រះអង្គនឹងមិនដែលចាកចោលយើងឡើយ(ហេព្រើរ ១៣:៥)។ ពេលណាយើងមានអារម្មណ៍ឯកោ ហើយគ្មាននរណាយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះយើង ទោះនៅក្នុងផ្ទះបាយដ៏ស្ងាត់ជ្រងំ ឬនៅលើឡានក្រុង ក្នុងដំណើរត្រឡប់ពីកន្លែងធ្វើការ…
Read article