សេចក្តីដំបូន្មាននៅក្នុងចិត្តមនុស្ស នោះធៀបដូចជាអណ្តូងដ៏ជ្រៅ តែមនុស្សដែលមានយោបល់ គេនឹងដងឡើងបាន។ សុភាសិត ២០:៥
កាលពីឆ្នាំ១៩៩២ លោកប៊ីល ភីងនី(Bill Pinkney) បានបើកបរទូកក្តោងម្នាក់ឯង ជុំវិញពិភពលោក ដោយធ្វើដំណើរតាមផ្លូវដ៏គ្រោះថ្នាក់ កាត់តាមជ្រោយធំៗនៃភាគខាងត្បូងនៃទ្វីប៣។ គាត់មានគោលបំណងដ៏ធំមួយ គឺដើម្បីបណ្តាលចិត្ត និងអប់រំក្មេងៗ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងសិស្ស នៅអតីតសាលាបឋមរបស់គាត់ ក្នុងទីក្រុងឈីកាហ្គោ។ ចុះគោលដៅរបស់គាត់វិញ? គឺដើម្បីបង្ហាញឲ្យពួកគេដឹងថា ពួកគេអាចទៅបានឆ្ងាយប៉ុណ្ណា ដោយការខិតខំរៀនសូត្រ និងធ្វើការប្តេជ្ញាចិត្ត។ គាត់ក៏បានដាក់ឈ្មោះឲ្យទូកក្តោងគាត់ថា ការប្តេជ្ញាចិត្ត។ ពេលលោកប៊ីលនាំសិស្សសាលាទាំងនោះ ឡើងទូករបស់គាត់ គាត់ថា “ពួកគេបានកាន់ដៃចង្កូតទូក ហើយបានរៀនអំពីការគ្រប់គ្រង គឺគ្រប់គ្រងខ្លួនឯង ពួកគេរៀនធ្វើការជាក្រុម និងរៀនមូលដ្ឋានគ្រឹះទាំងអស់ ដែលមនុស្សម្នាក់ៗត្រូវការ ក្នុងជីវិត ដើម្បីឲ្យមានជោគជ័យ”។
ពាក្យសម្តីរបស់លោកប៊ីល បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំសុភាសិតរបស់ស្តេចសាឡូម៉ូន ដែលបានចែងថា “សេចក្តីដំបូន្មាននៅក្នុងចិត្តមនុស្ស នោះធៀបដូចជាអណ្តូងដ៏ជ្រៅ តែមនុស្សដែលមានយោបល់ គេនឹងដងឡើងបាន”(សុភាសិត ២០:៥)។ ទ្រង់បានអញ្ជើញអ្នកដទៃ ឲ្យត្រួតពិនិត្យមើលគោលដៅរបស់ខ្លួនឯង ពុំនោះទេ វាអាចជាអន្ទាក់ បើសិនជាយើងសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីលឿនពេក ដោយមិនបានគិតឲ្យដិតដល់(ខ.២៥)។
ផ្ទុយទៅវិញ លោកវីលៀម ភីងនីមានគោលបំណងច្បាស់លាស់មួយ ដែលទីបំផុតបានលើកទឹកចិត្តសិស្ស៣ម៉ឺននាក់ ទូទាំងសហរដ្ឋអាមេរិក ឲ្យរៀនសូត្រអំពីការធ្វើដំណើររបស់គាត់។ គាត់បានក្លាយជាជនជាតិអាមេរិកស្បែកខ្មៅដំបូងគេ ដែលមានឈ្មោះកត់ទុក ក្នុងសមាគមន៍ជាតិអ្នកបើកបរទូកក្តោង។ គាត់ថា “ក្មេងៗកំពុងតែសង្កេតមើលយើង។ ចូរយើងកំណត់គោលដៅរបស់យើង តាមការណែនាំដ៏ស៊ីជម្រៅ ដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានយើង”។—PATRICIA RAYBON
ក្នុងជីវិតរបស់អ្នក តើហេតុអ្វីអ្នកធ្វើការងារ ឬធ្វើការបម្រើព្រះ? តើអ្នកចង់បន្សល់ទុកអ្វីខ្លះជាកេរដំណែល តាមរយៈជោគជ័យដែលអ្នកសម្រេចបាន?
ឱព្រះដ៏ស្មោះត្រង់ សូមព្រះអង្គបណ្តាលចិត្តទូលបង្គំ ឲ្យប្តេជ្ញាចិត្តធ្វើការ ដោយគោលបំណងដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ទំនុកដំកើង ១០-១២ និង កិច្ចការ ១៩:១-២០
