ព្រះទ្រង់នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែក ពីភ្នែកគេចេញ។ វិវរណៈ ២១:៤
កវីកំណាព្យនៅសតវត្សរ៍ទី១៩ ឈ្មោះ អេមីលី ឌីកឃីនសិន(Emily Dickinson) បានសរសេរថា “ខ្ញុំបានវាស់ស្ទង់ការសោកសង្រេងនីមួយៗដែលខ្ញុំបានជួប ខ្ញុំខំបើកភ្នែកមើលវា ហើយឆ្ងល់ថា វាមានទម្ងន់ធ្ងន់ដូចខ្ញុំទេ ឬវាមានទំហំតូចជាងខ្ញុំ”។ បទកំណាព្យនេះ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីរបៀបដែលមនុស្សមើលឃើញស្នាមរបួស ដែលអ្នកដទៃបានធ្វើមកលើខ្លួន ពេញមួយជីវិតពួកគេ។ អ្នកស្រីឌីឃិនសិន ក៏បានសន្និដ្ឋាន ដោយការកម្សាន្តចិត្ត ពេលបានមើលទៅកាល់វ៉ារី នាងឃើញព្រះអង្គសង្គ្រោះទទួលយកស្នាមរបួសរបស់នាង ដោយព្រះអង្គបានរងទុក្ខនៅលើឈើឆ្កាងរហូតអស់ព្រះជន្ម។
កណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈបានពិពណ៌នាអំពីព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើងថា ព្រះអង្គជា “កូនចៀម១ ដែលមើលទៅដូចជាបានសំឡាប់ហើយ”(៥:៦ និងមើល ខ.១២)។ ពេលនោះ គេនៅអាចមើលឃើញស្នាមរបួសរបស់ព្រះអង្គ។ គឺរបួសដែលកើតឡើងពីការផ្ទុកពីលើអង្គទ្រង់ នូវអំពើបាប និងភាពអស់សង្ឃឹមរបស់រាស្រ្តព្រះអង្គ(១ពេត្រុស ២:២៤-២៥) ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចមានជីវិត និងក្តីសង្ឃឹមថ្មី។
ហើយកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ ក៏បានពិពណ៌នា អំពីពេលដែលព្រះអង្គសង្រ្គោះ នឹង “ជូតទឹកភ្នែក” ចេញពីភ្នែកកូនព្រះអង្គ(២១:៤)។ សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះយេស៊ូវមិនបានកាត់បន្ថយការឈឺចាប់របស់ពួកគេ ឲ្យនៅតិចបំផុត តែព្រះអង្គពិតជាទតមើល និងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះការសោកសង្រេងរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ ដោយអញ្ជើញពួកគេចូលទៅក្នុងជីវិតថ្មី ដែលមានការប្រោសឲ្យជា ក្នុងនគរព្រះអង្គ ដែលគ្មានសេចក្តីស្លាប់ ការសោកសង្រេង ការទួញយំ ឬការឈឺចាប់ឡើយ(ខ.៤)។ នៅទីនោះ មានទឹកដែលប្រោសឲ្យជា ដែលនឹងហូរចេញមក ជាទឹកនៃជីវិត ដែលយើងអាចផឹកដោយឥតគិតថ្លៃ(ខ.៦ មើល ២២:២)។
ដោយសារព្រះអង្គសង្រ្គោះបានទទួលការសោកសង្រេងរបស់យើង ផ្ទុកពីលើអង្គទ្រង់ នោះយើងអាចរកឃើញការសម្រាក និងការប្រោសឲ្យជាក្នុងនគរព្រះអង្គ។—MONICA LA ROSE
តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអង្គពិតជាបានទតឃើញការឈឺចាប់របស់អ្នក នៅពេលណាខ្លះ? តើព្រះទ្រង់បានកម្សាន្តចិត្តអ្នកដូចម្តេចខ្លះ ក្នុងពេលដ៏ពិបាកនោះ?
ឱព្រះអម្ចាស់ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការទតឃើញ ការយល់ និងការទទួលយកការសោកសង្រេង ហើយកម្សាន្តចិត្តទូលបង្គំ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ទំនុកដំកើង ៣៧-៣៩ និង កិច្ចការ ២៦
