សូមអាន ១កូរិនថូស ៩:១៩-២៣
គឺបានត្រឡប់ជាគ្រប់សណ្ឋានទាំងអស់ ដល់មនុស្សទាំងអស់ ប្រយោជន៍ឲ្យបានសង្គ្រោះដល់អ្នកខ្លះ ដោយសារសណ្ឋានទាំងនោះឯង។ ១កូរិនថូស ៩:២២
អ្នកស្រីម៉ារី ស្លេសស័រ(Mary Slessor) ជិះសំពៅទៅប្រទេសខាឡាបា(សព្វថ្ងៃ ជាប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា) នៅទ្វីបអាហ្រ្វិក នៅចុងទសវត្សរ៍ ឆ្នាំ១៨០០។ ពេលនោះ គាត់មានចិត្តក្លៀវក្លា ក្នុងការបន្តការងារបេសកកម្មរបស់លោកដេវីឌ លីវវីងស្តូន(David Livingstone)។ កិច្ចការទីមួយដែលគេចាត់តាំងឲ្យគាត់ធ្វើ គឺជាការបង្រៀននៅសាលារៀន ខណៈពេលដែលគាត់រស់នៅជាមួយបេសកជនដទៃទៀត ហើយបានរស់នៅបែកពីស្វាមីរបស់គាត់ ដោយផ្លាស់ទៅរស់នៅជាមួយមនុស្ស ដែលនាងកំពុងធ្វើការបម្រើ។ ការដែលគាត់ទៅរស់នៅជាមួយប្រជាជនដូចនេះ គឺជារឿងដ៏ចម្លែក នៅសម័យនោះ។ អ្នកស្រីម៉ារីក៏បានទទួលចិញ្ចឹមក្មេងៗរាប់សិបនាក់ ដែលគេបានបោះបង់ចោល។ អស់រយៈពេលជាង៤០ឆ្នាំ គាត់បាននាំក្តីសង្ឃឹម និងដំណឹងល្អទៅដល់អ្នកដែលអស់សង្ឃឹម និងត្រូវការសេចក្តីសង្គ្រោះ។
សាវ័កប៉ុលបានដឹង អំពីសារៈសំខាន់នៃការបំពេញតម្រូវរបស់មនុស្សនៅជុំវិញយើង។ គាត់បានលើកឡើង ក្នុងបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១២:៤-៥ ថា “រីឯអំណោយទាន នោះមានផ្សេងៗពីគ្នា តែគឺជាព្រះវិញ្ញាណដដែលទេ ហើយក៏មានមុខងារផ្សេងៗ ពីគ្នា តែគឺជាព្រះអម្ចាស់ដដែលទេ”។ ដូចនេះ គាត់បានបម្រើអ្នកដទៃ ដោយការសម្របខ្លួន។ ឧទាហរណ៍ គាត់ថា “ខ្ញុំបានត្រឡប់ដូចជាខ្សោយដល់ពួកអ្នកកំសោយ”(៩:២២)។
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានទទួលដំណឹងថា មានពួកជំនុំមួយកន្លែង ដែលបានរៀបចំព្រះវិហាររបស់ខ្លួន ឲ្យមានភាពងាយស្រួលដល់ជនពិការ ក្នុងការចូលរួមកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ ជាមួយអ្នកមិនមានកាយសម្បទាគ្រប់គ្រាន់ និងជនពិការ។ នេះជាការអនុវត្តន៍ ដែលមានផ្នត់គំនិតដូចសាវ័កប៉ុល ដែលបាននាំឲ្យគេទទួលជឿព្រះ និងនាំឲ្យដំណឹងល្អមានការចម្រើនឡើង ក្នុងសហគមន៍។
ខណៈពេលដែលយើងរស់នៅ ដោយជំនឿ ក្នុងចំណោមមនុស្សនៅជុំវិញយើង សូមព្រះអង្គដឹកនាំយើង ឲ្យនាំពួកគេទទួលជឿព្រះអង្គ តាមមធ្យោបាយថ្មីៗ។—Dave Branon
តើមានវិធីសាស្ត្រថ្មីៗអ្វីខ្លះ ដែលយើងអាចប្រើ ដើម្បីឈោងចាប់អ្នកដទៃ ដែលព្រះទ្រង់បានដាក់ក្នុងចិត្តអ្នក? តើអ្នកនឹងអនុវត្តវិធីសាស្ត្រនោះ ដោយរបៀបណា?
ឱព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ សូមព្រះអង្គប្រទានទូលបង្គំ នូវប្រាជ្ញា ដើម្បីស្វែងរកវិធីជួយអ្នកដទៃ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ទំនុកដំកើង ៨៧-៨៨ និង រ៉ូម ១៣
