សូមអាន : នាងរស់ ២:៥-១២
ដោយព្រោះលោកមិនខាននឹងប្រព្រឹត្តដោយសប្បុរស ដល់ទាំងមនុស្សរស់ និងមនុស្សស្លាប់ផង។ នាងរស់ ២:២០
មានពេលមួយ ភរិយារបស់លោកជែរ៉ល(Gerald) បានជជែកគ្នាជាមួយអ្នកស្រីវ៉ាឡឺរី(Valerie) ហើយក៏បានដឹងអំពីការស្លាប់របស់កូនអ្នកស្រីវ៉ាឡឺរី។ បន្ទាប់ពីបានដឹងអំពីទុក្ខលំបាករបស់គាត់ តាមផ្លូវត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ លោកជែរ៉លក៏បានសម្រេចចិត្តកែច្នៃគ្រែសម្រាប់កូនតូចដែលកូនគាត់ឈប់ប្រើ ឲ្យក្លាយជាអំណោយដែលអ្នកស្រីវ៉ាឡឺរីមិនអាចភ្លេចបាន។ មួយសប្តាហ៍ក្រោយមក លោកជែរ៉លក៏បានយកបង់សម្រាប់អង្គុយដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ មកឲ្យគាត់។ អ្នកស្រីវ៉ាឡឺរីក៏បាននិយាយថា “បង់នេះគឺជាភស្តុតាងបង្ហាញថា ពិភពលោកនេះនៅមានមនុស្សចិត្តល្អ”។
នាងរស់ និងអ្នកស្រីណាអូមីក៏បានជួបការបាត់បង់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ដូចអ្នកស្រីវ៉ាឡឺរីផងដែរ។ ស្វាមីរបស់អ្នកស្រីណាអូមី និងកូនប្រុសពីរនាក់បានស្លាប់ចោលគាត់។ ហើយគាត់ និងកូនប្រសារស្រីរបស់គាត់ គឺនាងរស់មិនមានកូន ហើយក៏គ្មាននរណាជួយទំនុកបម្រុងពួកគេឡើយ(នាងរស់ ១:១-៥)។ ពេលនាងរស់ទៅរើសកួរស្រូវដែលគេបានជ្រុះ នៅវាលស្រែ លោកបូអូសដែលជាម្ចាស់ស្រែនោះ ក៏បានសួរនាំអំពីនាង។ ពេលគាត់បានដឹងថា នាងជានរណា គាត់ក៏បានបង្ហាញសេចក្តីសប្បុរសចំពោះនាង(២:៥-៩)។ នាងរស់មានការស្ញប់ស្ញែង ហើយក៏បានសួរលោកបូអូសថា “ហេតុអ្វីបានជាលោកប្រោសមេត្តា ដោយអាណិតដល់ខ្ញុំជាសាសន៍ដ៏ទៃដូច្នេះ”(ខ.១០)។ គាត់ក៏បានឆ្លើយថា “គេបានប្រាប់ដល់ខ្ញុំ ពីគ្រប់ទាំងកិរិយា ដែលនាងបានប្រព្រឹត្តនឹងម្តាយក្មេក តាំងពីប្តីនាងស្លាប់ចោលទៅ”(ខ.១១)។
ក្រោយមក លោកបូអូសក៏បានយកនាងរស់ធ្វើជាភរិយា ហើយក៏បានជួយផ្គត់ផ្គង់អ្នកស្រីណាអូមី(ជំពូក៤)។ ព្ធយុកោរបស់ស្តេចដាវីឌ និងរបស់ព្រះយេស៊ូវបានចាប់កំណើតពីអ្នកទាំងពីរ។ ដែលព្រះទ្រង់បានប្រើលោកជែរ៉ល និងលោកបូអូស ដើម្បីជួយកែប្រែការសោកសង្រេងរបស់អ្នកដទៃជាយ៉ាងណា នោះព្រះអង្គក៏អាចធ្វើការតាមរយៈយើង ដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីអាណិតដល់អ្នកដទៃ ដែលកំពុងមានការឈឺចាប់ផងដែរ។—Alyson Kieda
តើអ្នកបានបង្ហាញសេចក្តីសប្បុរស ឬទទួលសេចក្តីសប្បុរសពីអ្នកដទៃ នៅពេលណា? តើអ្នកបានទទួលលទ្ធផលដូចម្តេចខ្លះ?
ឱព្រះអម្ចាស់ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការចាត់ព្រះរាជបុត្រាឲ្យយាងចុះមក ប្រោសលោះទូលបង្គំ ដែលជាសេចក្តីសប្បុរសដ៏ប្រសើរបំផុត។
គម្រោងអានរយៈពេល១ឆ្នាំ : សុភាសិត ១-២ និង ១កូរិនថូស ១៦
