“ដ្បិតព្រះនេត្រនៃព្រះយេហូវ៉ាចេះតែទតច្រវាត់ នៅគ្រប់លើផែនដីទាំងមូល ដើម្បីនឹងសំដែងព្រះចេស្តា ជួយដល់អស់អ្នកណាដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់”(២របាក្សត្រ ១៦:៩)។
តើព្រះទ្រង់កំពុងរកមើលអ្វី ក្នុងពិភពលោកនេះ? តើរកជំនួយការឬ? ទេ ដំណឹងល្អរបស់ព្រះអង្គ មិនមែនជាដំណឹងដែលគេសរសេរនៅលើផ្លាក ដើម្បី “សុំជំនួយ” នោះទេ។ ហើយក៏មិនមែនជាការត្រាស់ហៅគ្រីស្ទបរិស័ទឲ្យបម្រើព្រះអង្គដែរ។
ព្រះទ្រង់មិនមែនកំពុងតែស្វែងរកមនុស្សជួយធ្វើការថ្វាយព្រះអង្គនោះឡើយ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ដ្បិតព្រះនេត្រនៃព្រះយេហូវ៉ាចេះតែទតច្រវាត់ នៅគ្រប់លើផែនដីទាំងមូល ដើម្បីនឹងសំដែងព្រះចេស្តា ជួយដល់អស់អ្នកណាដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់”(២របាក្សត្រ ១៦:៩)។ ព្រះអង្គជាអ្នកធ្វើការដ៏អស្ចារ្យ។ ព្រះអង្គជាព្រះដែលមានស្មាធំទូលាយដែលអាចសែងបន្ទុកធ្ងន់បាន។ ព្រះអង្គមានកម្លាំងខ្លាំងណាស់។ ហើយព្រះអង្គកំពុងស្វែងរកវិធីបង្ហាញលក្ខណៈសម្បត្តិទាំងនេះ។ ព្រះពិតខុសពីព្រះរបស់លោកិយ ត្រង់ចំណុចដែលថា ព្រះអង្គធ្វើការជំនួសយើង។ បទគម្ពីរអេសាយ ៦៤:៤ បានចែងថា “ដ្បិតចាប់តាំងពីចាស់បុរាណមក មនុស្សលោកមិនដែលឮ ក៏មិនដែលដឹងដោយសារត្រចៀក ហើយភ្នែកមិនដែលឃើញព្រះឯណាក្រៅពីទ្រង់ ដែលធ្វើការជំនួសអ្នកដែលសង្ឃឹមដល់ទ្រង់ឡើយ”។
តើព្រះទ្រង់ចង់បានអ្វីពីយើង? គឺមិនដូចការរំពឹងគិតរបស់យើងទេ។ ព្រះអង្គបានស្តីបន្ទោសពួកអ៊ីស្រាអែល ដោយសារពួកគេបាននាំដង្វាយជាច្រើន : គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “តែអញមិនយកគោឈ្មោលពីផ្ទះឯង … តែអញមិនយកគោឈ្មោលពីផ្ទះឯង
ឬពពែឈ្មោលពីក្រោលឯងឡើយ … បើកាលណាអញឃ្លាន នោះអញមិនប្រាប់ដល់ឯង ពីព្រោះលោកីយ៍ និងរបស់សព្វសារពើក្នុងលោក ជារបស់ផងអញ”(ទំនុកដំកើង ៥០:៩-១០,១២)។
តើមានអ្វីដែលយើងអាចថ្វាយព្រះ ដោយមិនបន្ទាបព្រះអង្គ ឲ្យនៅត្រឹមជាអ្នកទទួលជំនួយ?
បាទ យើងអាចថ្វាយការថប់បារម្ភ តម្រូវការ និងចិត្តដែលស្រេកឃ្លានចង់ធ្វើតាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ។
ព្រះអង្គបានបង្គាប់យើងថា “ចូរផ្ទេរគ្រប់ទាំងសេចក្តីទុក្ខព្រួយរបស់អ្នករាល់គ្នាទៅលើទ្រង់”(១ពេត្រុស ៥:៧)។ ព្រះទ្រង់នឹងទទួលអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងពីយើង ដែលបង្ហាញឲ្យឃើញការពឹងផ្អែករបស់យើង និងភាពគ្រប់គ្រាន់របស់ព្រះអង្គ។
ជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទគឺជាដំណើរនៃការជាសះស្បើយពីជំងឺ។ អ្នកជំងឺមិនបម្រើគ្រូពេទ្យរបស់ខ្លួនឡើយ។ ពួកគេទុកចិត្តថា គ្រូពេទ្យនឹងចេញវេជ្ជបញ្ជា និងផ្តល់ឲ្យនូវការព្យាបាលដ៏ល្អ។ ការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើភ្នំ គឺជាការណែនាំ និងវេជ្ជបញ្ជារបស់ព្រះដ៏ជាគ្រូពេទ្យគឺមិនមែនជាការពិពណ៌នារបស់ចៅហ្វាយនាយយើង អំពីការងារដែលយើងត្រូវធ្វើនោះឡើយ។
ជីវិតរបស់យើងមិនផ្តេកផ្តួលទៅលើការធ្វើការឲ្យព្រះអង្គនោះទេ។ “រីឯអ្នកណាដែលធ្វើការ នោះរង្វាន់មិនរាប់ជាគុណរបស់ចៅហ្វាយទេ គឺទុកជាថ្លៃឈ្នួលវិញទេតើ តែចំណែកអ្នកដែលមិនធ្វើការសោះ គឺគ្រាន់តែជឿដល់ព្រះអង្គ ដែលទ្រង់ប្រោសឲ្យមនុស្សទមិលល្មើសបានសុចរិត នោះសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកនោះ បានរាប់ទុកជាសេចក្តីសុចរិតវិញ”(រ៉ូម ៤:៤-៥)។
អ្នកស៊ីឈ្នួលមិនទទួលអំណោយចៅហ្វាយរបស់ខ្លួន តែពួកគេទទួលប្រាក់ឈ្នួល ឬប្រាក់ខែវិញ។ បើយើងបានទទួលអំណោយនៃការរាប់ជាសុចរិតពីព្រះ នោះយើងមិនហ៊ានខំប្រព្រឹត្តល្អដើម្បីឲ្យបានសុចរិតនោះឡើយ។ ក្នុងករណីនេះ ព្រះទ្រង់ជាអ្នកធ្វើការ។ ហើយព្រះអង្គទទួលបានសិរីល្អ ក្នុងនាមជាអ្នកប្រទានព្រះគុណ មិនមែនជាអ្នកទទួលជំនួយពីការបម្រើរបស់យើងនោះឡើយ។
