និក្ខមនំ ៩-១១ និង ម៉ាថាយ ១៥:២១-៣៩
យ៉ាកុប ១:១៨-២០
ចូរឲ្យគ្រប់គ្នាបានឆាប់នឹងស្តាប់ ក្រនឹងនិយាយ ហើយយឺតនឹងខឹងដែរ។ យ៉ាកុប ១:១៩
មានពេលមួយ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា បេះដូងខ្ញុំលោតកាន់តែញាប់ ខណៈពេលដែលខ្ញុំបើកមាត់ ដើម្បីបដិសេធន៍ការចោទប្រកាន់ ដែលមិត្តជិតស្និទ្ធម្នាក់មានមកលើខ្ញុំ។ សារដែលខ្ញុំបានបង្ហោះសារតាមអនឡាញ មិនមានអ្វីជាប់ទាក់ទងនឹងគាត់ទេ។ ប៉ុន្តែ មុនពេលខ្ញុំឆ្លើយតប ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានខ្សឹបៗ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានសម្រួលអារម្មណ៍ ហើយក៏បានឮគាត់និយាយពាក្យពេចន៍ដែលបង្កប់ដោយការឈឺចាប់។ ខ្ញុំក៏បានដឹងច្បាស់ថា ការឈឺចាប់នោះមានភាពស៊ីជម្រៅ។ មិត្តភក្តិខ្ញុំកំពុងឈឺចាប់ ហើយខ្ញុំក៏លែងចង់ការពារខ្លួនឯងទៀត ខណៈពេលដែលខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តលើកយករឿងនោះមកនិយាយជាមួយគាត់។
ក្នុងអំឡុងពេលសន្ទនាគ្នានោះ ខ្ញុំក៏យល់អំពីអត្ថន័យនៃបទគម្ពីរយ៉ាកុប ដែលបានជំរុញយើងឲ្យ “ឆាប់នឹងស្តាប់ ក្រនឹងនិយាយ ហើយយឺតនឹងខឹង”(១:១៩)។ ការស្តាប់អាចជួយឲ្យយើងឮអ្វីដែលបង្កប់ នៅពីក្រោយពាក្យសម្តី ហើយជៀសវាងកំហឹង “ដែលមិនបានសំរេចតាមសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះ”(ខ.២០)។ វាជួយឲ្យយើងយល់ចិត្តអ្នកនិយាយ។ ខ្ញុំយល់ឃើញថា ការឈប់បង្អង់ និងអធិស្ឋានមានប្រយោជន៍យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះខ្ញុំ ក្នុងការសន្ទនាជាមួយមិត្តភក្តិខ្ញុំ។ ខ្ញុំកាន់តែឆាប់ឆ្លើយតប ចំពោះពាក្យសម្តីរបស់គាត់ ជាជាងអាក់អន់ចិត្តនឹងគាត់។ បើសិនជាខ្ញុំមិនបានឈប់បង្អង់សិន ដើម្បីអធិស្ឋាន ខ្ញុំប្រហែលជាវាយបកទៅគាត់វិញ ដោយបង្ហាញគំនិតខ្ញុំ ហើយចែកចាយថា ខ្ញុំមានការអាក់អន់ចិត្តប៉ុណ្ណា។
ខ្ញុំមិនតែងតែអនុវត្តតាមការបង្រៀនក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ាកុប ឲ្យបានត្រឹមត្រូវទេ តែខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលខ្ញុំបានស្តាប់បង្គាប់តាម នៅថ្ងៃនោះ ។ ការឈប់បង្អង់ ដើម្បីអធិស្ឋានក្នុងចិត្ត ដើម្បីកុំឲ្យកំហឹង និងការអាក់អន់ចិត្តគ្រប់គ្រងពាក្យសម្តីរបស់ខ្ញុំ គឺជាគន្លឹះដើម្បីឲ្យខ្ញុំឆាប់នឹងស្តាប់ ហើយយឺតនឹងនិយាយ។ ខ្ញុំអធិស្ឋានសូមព្រះអង្គប្រទានខ្ញុំនូវប្រាជ្ញា ដើម្បីឲ្យបានអនុវត្តដូចនេះទៀត ឲ្យបានញឹកញាប់(សុភាសិត ១៩:១១)។—Katara Patton
តើការបង្រៀនក្នុងបទគម្ពីរយ៉ាកុបខាងលើ បានជួយអ្នក កាលពីមុនដូចម្តេចខ្លះ? តើអ្នកអាចអនុវត្តតាមខគម្ពីរនេះ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នដូចម្តេចខ្លះ?
ឱព្រះពេញដោយព្រះគុណ សូមព្រះអង្គរំឭកទូលបង្គំ ឲ្យរហ័សស្តាប់ តែកុំឲ្យឆាប់អាក់អន់ចិត្ត។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : និក្ខមនំ ៩-១១ និង ម៉ាថាយ ១៥:២១-៣៩
