សុភាសិត ២២:១-៥
ផលនៃសេចក្តីសុភាព និងសេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា នោះគឺជាទ្រព្យសម្បត្តិ កិត្តិសព្ទ និងជីវិត។ សុភាសិត ២២:៤
អ្នកស្រីឃែរី(Carrie) បានលះបង់ពេលវេលាជាច្រើនម៉ោង ដើម្បីអាជីពរបស់គាត់ មិនខុសពីគ្រូបង្រៀនជាច្រើនទៀត ដោយគាត់កែក្រដាសប្រឡងរបស់សិស្សជាញឹកញាប់ និងទំនាក់ទំនងជាមួយសិស្ស និងឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ ក្រៅម៉ោងធ្វើការ។ ក្នុងការប្រឹងប្រែងនេះ គាត់បានពឹងផ្អែកទៅលើមិត្តភាព និងជំនួយរបស់មិត្តរួមការងារ ហើយការសហការគ្នាបានជួយឲ្យគាត់កាន់តែមានភាពងាយស្រួល នៅក្នុងការងារដែលមានបញ្ហាប្រឈម។ ការស្រាវជ្រាវអំពីគ្រូបង្រៀន ក្នុងពេលថ្មីៗនេះ បានរកឃើញថា ការសហការគ្នាមានអត្ថប្រយោជន៍កាន់តែខ្លាំង នៅពេលណាអ្នកដែលយើងធ្វើការជាមួយ បានបង្ហាញការបន្ទាបខ្លួន។ ពេលណាមិត្តរួមការងាររបស់យើងព្រមទទួលស្គាល់ភាពកម្សោយរបស់ខ្លួន នោះអ្នកដទៃមានអារម្មណ៍ថា មានសុវត្ថិភាព នៅក្នុងការចែកចាយចំណេះដឹងដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ដោយជួយមនុស្សម្នាក់ៗ នៅក្នុងក្រុម យ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាព។
ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានបង្រៀនយើង អំពីសារៈសំខាន់នៃការបន្ទាបខ្លួន ដែលមិនគ្រាន់តែមានប្រយោជន៍សម្រាប់ការសហការគ្នាប៉ុណ្ណោះទេ។ “សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា” គឺជាការយល់ដឹងដ៏ត្រឹមត្រូវថា ខ្លួនយើងជានរណា ធៀបនឹងសម្រស់ ព្រះចេស្តា និងភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ។ សេចក្តីកោតខ្លាចនេះ នាំឲ្យយើងមានទ្រព្យសម្បត្តិ កិត្តិសព្ទ និងជីវិត(សុភាសិត ២២:៤)។ ការបន្ទាបខ្លួននាំឲ្យយើងរស់នៅក្នុងសហគមន៍ តាមរបៀបដែលមានប្រយោជន៍ដល់នគរព្រះ គឺមិនគ្រាន់តែដល់លោកិយ ព្រោះយើងបានព្យាយាមស្វែងរកប្រយោជន៍អ្នកដទៃ។
យើងកោតខ្លាចព្រះ មិនមែនដើម្បីឲ្យបាន “ទ្រព្យសម្បត្តិ កិត្តិសព្ទ និងជីវិត” សម្រាប់ខ្លួនឯងនោះឡើយ ព្រោះនេះមិនមែនជាការបន្ទាបខ្លួនទាល់តែសោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូវ ដែល “បានលះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ មកយករូបភាពជាបាវបំរើវិញ”(ភីលីព ២:៧)។ ដូចនេះ យើងក៏អាចក្លាយជាផ្នែកមួយនៃរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ ដែលរួបរួមគ្នាដោយការបន្ទាបខ្លួន ដើម្បីធ្វើការថ្វាយព្រះអង្គ ថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះអង្គ និងនាំព្រះរាជសារអំពីជីវិត ទៅប្រាប់លោកិយនៅជុំវិញយើង។—Kirsten Holmberg
តើការបន្ទាបខ្លួនមានន័យដូចម្តេចខ្លះ សម្រាប់អ្នក? តើអ្នកបានឃើញការបន្ទាបខ្លួនរបស់មនុស្សម្នាក់ មានប្រយោជន៍ចំពោះអ្នកដទៃដូចម្តេចខ្លះ?
ឱព្រះយេស៊ូវ ទូលបង្គំសូមលះបង់សេចក្តីអំនួតរបស់ទូលបង្គំ ដើម្បីព្រះអង្គ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : លេវីវិន័យ ១៧-១៨ និង ម៉ាថាយ ២៧:២៧-៥០
