២កូរិនថូស ១២:៦-១០
កំឡាំងអញបានពេញខ្នាត ដោយសេចក្តីកម្សោយ។ ២កូរិនថូស ១២:៩
កាលពីក្មេង ខ្ញុំយល់ឃើញថា មនុស្សពេញវ័យមានប្រាជ្ញា ហើយមិនអាចធ្វើខុស។ ខ្ញុំគិតថា ពួកគេតែងតែដឹងថា ពួកគេត្រូវធ្វើអ្វី។ ថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំធំឡើង ខ្ញុំក៏ដឹងថា ត្រូវធ្វើអ្វីផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ពេលខ្ញុំពេញវ័យ កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ថ្ងៃមួយ អ្វីដែលខ្ញុំរៀនបាននោះគឺ ខ្ញុំនៅតែមិនដឹងថាខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីទេ។ នៅពេលដែលក្រុមគ្រួសារមានមនុស្សឈឺ ឬខ្ញុំមានបញ្ហានៅកន្លែងធ្វើការ ឬក៏មានការប៉ះទង្គិចក្នុងទំនាក់ទំនង ខ្ញុំតែងតែខិតខំគ្រប់គ្រងស្ថានការណ៍ និងស្វែងរកកម្លាំង ហើយទីបំផុតខ្ញុំគ្មានជម្រើសអ្វី ក្រៅពីបិទភ្នែក ហើយនិយាយខ្សឹបៗថា “ឱព្រះអម្ចាស់ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំ។ ទូលបង្គំមិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីទេ នៅពេលនេះ”។
សាវ័កប៉ុលក៏យល់អំពីអារម្មណ៍ ដែលមានភាពកម្សោយផងដែរ។ “បន្លា” នៅក្នុងជីវិតគាត់ ដែលអាចជាជំងឺផ្លូវកាយ បានបណ្តាលឲ្យគាត់មានភាពនឿយណាយ និងការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ តាមរយៈបន្លានោះ សាវ័កប៉ុលបានដកពិសោធន៍ជាមួយនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ ព្រះបន្ទូលសន្យា និងព្រះពររបស់ព្រះ ដែលមានគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ឲ្យគាត់ស៊ូទ្រាំ និងជម្នះទុក្ខលំបាករបស់គាត់(២កូរិនថូស ១២:៩)។ គាត់ដឹងថា ការមានភាពកម្សោយផ្ទាល់ខ្លួន មិនមានន័យថា គាត់បរាជ័យខាងវិញ្ញាណនោះទេ។ ពេលណាយើងចុះចូលនឹងព្រះ ដោយទំនុកចិត្ត ព្រះអង្គនឹងប្រើភាពកម្សោយរបស់យើង ជាឧបករណ៍ ដើម្បីធ្វើការនៅក្នុង និងតាមរយៈកាលៈទេសៈទាំងនោះ(ខ.៩-១០)។
ភាពពេញវ័យមិនមានន័យថា យើងដឹងអ្វីៗទាំងអស់នោះទេ។ ជាការពិតណាស់ យើងមានប្រាជ្ញាជាងមុន ពេលណាយើងមានវ័យកាន់តែចាស់ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ ភាពកម្សោយរបស់យើងច្រើនតែបានបង្ហាញថា យើងមានភាពកម្សោយប៉ុណ្ណា។ កម្លាំងពិតប្រាកដរបស់យើង គឺមាននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ “ដ្បិតកាលណាខ្ញុំខ្សោយ នោះខ្ញុំមានកំឡាំងយ៉ាងចំណានវិញ”(ខ.១០)។ ជាការពិតណាស់ “ភាពពេញវ័យ” គឺមានន័យថា យើងស្គាល់ ទុកចិត្ត និងស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ ហើយទទួលយកកម្លាំងពីព្រះអង្គ ពេលណាយើងដឹងថា យើងត្រូវការជំនួយរបស់ព្រះអង្គ។—Karen Huang
តើមានទុក្ខលំបាកអ្វីខ្លះ ដែលធ្វើឲ្យអ្នកដឹងថា អ្នកមានភាពទន់ខ្សោយ? តើអ្នកអាចស្តាប់បង្គាប់តាមការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គដូចម្តេចខ្លះ?
ឱព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានធ្វើជាជំនួយ និងកម្លាំងទូលបង្គំ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : លេវីវិន័យ ២១-២២ និង ម៉ាថាយ ២៨
