សង្រ្គាមនៃការរំឭកខ្លួនឯង
តែខ្ញុំនឹកឡើងវិញពីសេចក្តីនេះ បានជាខ្ញុំមានសេចក្តីសង្ឃឹមឡើង គឺនឹកពីសេចក្តីនេះថា កុំតែមានសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងបានសូន្យបាត់អស់រលីងទៅហើយ ឯសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ នោះមិនចេះផុតឡើយ។ បរិទេវ ៣:២១-២២ ការភ្លេចព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ ស្ថិតក្នុងចំណោមខ្មាំងសត្រូវធំបំផុតរបស់ក្តីសង្ឃឹម។ ការរំឭកអំពីព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ ជាកិច្ចការដ៏ប្រសើរ។ សាវ័កពេត្រុស និងសាវ័កប៉ុលសុទ្ធតែបានមានប្រសាសន៍ថា ពួកគាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើពួកជំនុំ ក៏ដោយសារមូលហេតុនេះផងដែរ(២ពេត្រុស ១:១៣ រ៉ូម ១៥:១៥)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ជាជំនួយសំខាន់ជាងគេ ក្នុងការរំឭកយើង នូវអ្វីដែលយើងចាំបាច់ត្រូវដឹង(យ៉ូហាន ១៤:២៦)។ ប៉ុន្តែ ការនេះមិនមានន័យថា អ្នកគួរតែចាំទទួលការរំឭកជានិច្ចនោះឡើយ។ អ្នកមានការទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការរំឭកខ្លួនឯង។ ហើយមនុស្សទីមួយ ដែលត្រូវការការរំឭកពីអ្នក គឺជាខ្លួនអ្នក។ គំនិតរបស់មនុស្សមានអំណាចដ៏អស្ចារ្យ ដែលអាចនិយាយមកកាន់ខ្លួនឯង ដោយប្រើការរំឭក។ គំនិតរបស់យើងអាចនឹកចាំ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “តែខ្ញុំនឹកឡើងវិញពីសេចក្តីនេះ បានជាខ្ញុំមានសេចក្តីសង្ឃឹមឡើង គឺនឹកពីសេចក្តីនេះថា កុំតែមានសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងបានសូន្យបាត់អស់រលីងទៅហើយ ឯសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ នោះមិនចេះផុតឡើយ” (បរិទេវ ៣:២១-២២)។ បើយើងមិនរំឭកខ្លួនឯង អំពីអ្វីដែលព្រះមានបន្ទូល អំពីអង្គទ្រង់ និងអំពីយើង នោះយើងនឹងមានភាពខ្សោះល្វើយ។ ខ្ញុំបានដឹងអំពីបញ្ហានេះ តាមរយៈបទពិសោធន៍ដ៏ឈឺចាប់។ ចូរយើងកុំជាប់ផុងនៅក្នុងភក់ដ៏ជ្រៅ…
Read article