ផ្លាស់ប្រែពីខ្វះចន្លោះ ទៅជាបរិសុទ្ធ
ដោយElisa Morgan
May 31, 2024
២ធីម៉ូថេ ១:៦-១០
ដែលទ្រង់បានជួយសង្គ្រោះយើង ហើយបានហៅយើងមកក្នុងការងារបរិសុទ្ធ មិនមែនដោយការដែលយើងធ្វើទេ គឺដោយដំរិះ និងព្រះគុណនៃទ្រង់វិញ។ ២ធីម៉ូថេ ១:៩
កាលពីក្មេង កូនស្រីខ្ញុំចូលចិត្តលេងដុំឈីសរបស់ជនជាតិស្វីស ក្នុងពេលអាហារថ្ងៃត្រង់។ គាត់បានយកបន្ទះឈីសពណ៌លឿងនោះ មកដាក់ពីលើមុខគាត់ដូចម៉ាស់ ហើយប្រាប់ខ្ញុំឲ្យមើលទៅគាត់ ដោយភ្នែកពណ៌បៃតង ដ៏ចែងចាំង កំពុងមើលមុខខ្ញុំ ចេញពីរន្ធ២ នៅលើបន្ទះឈីសនោះ។ ក្នុងនាមខ្ញុំជាម្តាយវ័យក្មេង ដុំឈីសរបស់ជនជាតិស្វីស មានរន្ធច្រើន គឺបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីភាពខ្វះចន្លោះជាច្រើន នៅក្នុងការប្រឹងប្រែងរបស់ខ្ញុំ ដែលមានពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដ តែមិនមានភាពល្អឥតខ្ចោះ ពោលគឺខ្ញុំនៅខ្វះសេចក្តីបរិសុទ្ធ។
យើងពិតជាចង់រស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលបរិសុទ្ធ ជាជីវិតដែលបានញែកចេញថ្វាយព្រះ ហើយមានចារិកលក្ខណៈដូចព្រះយេស៊ូវ។ តែពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ សេចក្តីបរិសុទ្ធ ហាក់ដូចជានៅខ្ពស់ពេក យើងឈោងមិនដល់។ យើងនៅបន្តមើលឃើញ “ភាពខ្វះចន្លោះ” ក្នុងជីវិតយើង។
ក្នុងបទគម្ពីរ ២ធីម៉ូថេ ១:៦-៧ សាវ័កប៉ុលបានជំរុញលោកធីម៉ូថេ ជាសិស្សរបស់គាត់ ឲ្យរស់នៅ តាមការត្រាស់ហៅ ឲ្យមានសេចក្តីបរិសុទ្ធ។ សាវ័កប៉ុលក៏បានបកស្រាយថា “ទ្រង់បានហៅយើងមកក្នុងការងារបរិសុទ្ធ មិនមែនដោយការដែលយើងធ្វើទេ គឺដោយដំរិះ និងព្រះគុណនៃទ្រង់វិញ”(ខ.៩)។ ជីវិតយើងអាចបរិសុទ្ធ មិនមែនដោយសារយើងមានចារិកលក្ខណៈល្អ តែដោយសារព្រះគុណព្រះ ដែលព្រះអង្គបានប្រទានមក ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ មុនអស់ទាំងកល្ប(ខ.៩)។ តើយើងអាចទទួលយកព្រះគុណព្រះ ហើយរស់នៅ ដោយពឹងអាងអំណាចដែលយើងទទួលបានតាមរយៈព្រះគុណព្រះអង្គដែរឬទេ?
ព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅយើងឲ្យរស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលបរិសុទ្ធ ទោះនៅក្នុងភារកិច្ចជាឪពុកម្តាយ ក្នុងទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធ ឬក្នុងការស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងក៏ដោយ។ ហើយយើងអាចបរិសុទ្ធបាន មិនមែនដោយសារការប្រឹងប្រែង ដោយពឹងអាងសមត្ថភាពរបស់យើង តែដោយសារតែព្រះគុណព្រះអង្គ។—Elisa Morgan
តើអ្នកមានការយល់ឃើញយ៉ាងណា ចំពោះសេចក្តីបរិសុទ្ធផ្ទាល់ខ្លួន?
តើអ្នកអាចទូលសូមព្រះអង្គរំឭកអ្នកដូចម្តេចខ្លះ អំពីព្រះគុណដ៏លើសលប់របស់ព្រះអង្គ ដែលនាំមកនូវសេចក្តីបរិសុទ្ធក្នុងជីវិតអ្នក?
ឱព្រះអម្ចាស់ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យពឹងផ្អែកលើព្រះគុណព្រះអង្គ មិនមែនពឹងផ្អែកលើសមត្ថភាពខ្លួនឯង ក្នុងការរស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលបរិសុទ្ធ។
For further study, read Why Would Anyone Want to Be Holy? at DiscoverySeries.org/Q0305.
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ២កូរិនថូស ១៥-១៦ និង យ៉ូហាន ១២:២៧-៥០