២កូរិនថូស ៥:១-១០
ហេតុនោះបានជាយើងខ្ញុំសង្វាត ឲ្យបានគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ ទោះនៅក្នុងរូបកាយ ឬឃ្លាតពីរូបកាយក្តី។ ២កូរិនថូស ៥:៩
យេរេមី(Jeremy) មិនបានដឹងទេថា គាត់នឹងជួបរឿងអ្វីខ្លះ ពេលដែលគាត់ធ្វើដំណើរមកដល់សកលវិទ្យាល័យ ដើម្បីរៀនក្នុងវគ្គសិក្សាដែលមានរយៈពេល៣ឆ្នាំ ហើយសុំកន្លែងស្នាក់នៅសម្រាប់និស្សិត ដែលមានថ្លៃបន្ទប់ថោកបំផុត។ គាត់បាននឹកចាំថា កាលនោះ គាត់រកបានបន្ទប់ស្នាក់នៅមួយ ដែលមិនគួរឲ្យចង់ស្នាក់នៅ ហើយបន្ទប់ទឹកក៏មានសភាពគគ្រិចយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់ថា អ្វីដែលគាត់អាចធ្វើបាននោះ គឺត្រូវគិតថា គាត់មានកន្លែងស្នាក់នៅដ៏ល្អមួយ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការសិក្សារយៈពេល៣ឆ្នាំ ដូចនេះ គាត់នឹងបន្តរស់នៅទីនោះ ហើយប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រអស់ពីលទ្ធភាព។
រឿងរបស់យេរេមី បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីបញ្ហាប្រឈម ដែលយើងជួបប្រទះជារៀងរាល់ថ្ងៃ ក្នុង “ត្រសាលជាទីលំនៅរបស់យើង នៅលើផែនដី” ដែលជារូបកាយរបស់យើងម្នាក់ៗ ដែលនឹងស្លាប់នៅថ្ងៃណាមួយ(២កូរិនថូស ៥:១) ដែលកំពុងមានដំណើរទៅមុខ ក្នុងលោកិយដែលនឹងទៅដល់ចុងបញ្ចប់(១យ៉ូហាន ២:១៧)។ ដូចនេះ យើង “ថ្ងូរមែន ដោយមានបន្ទុកយ៉ាងធ្ងន់” (២កូរិនថូស ៥:៤) ខណៈពេលដែលយើងប្រឈមមុខដាក់ការលំបាកជាច្រើន ក្នុងការរស់នៅ។
យើងអាចបន្តដំណើរទៅមុខទៀតបាន ដោយសារយើងមានសង្ឃឹមថា ថ្ងៃណាមួយ យើងនឹងមានជីវិតអស់កល្ប ក្នុងរូបកាយដែលនឹងរស់ឡើងវិញ នៅស្ថានសួគ៌(ខ.៤) ហើយរស់នៅក្នុងផែនដីថ្មី ដែលមិនមានការទួញថ្ងូរ និងការឈឺចាប់ឡើយ(រ៉ូម ៨:១៩-២២)។ ក្តីសង្ឃឹមនេះជួយឲ្យយើងរស់នៅ ឲ្យមានប្រយោជន៍បំផុត ក្នុងជីវិតនៅពេលបច្ចុប្បន្ន ដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទាន។ ព្រះអង្គក៏នឹងជួយយើងឲ្យប្រើធនធាន និងអំណោយទានដែលព្រះអង្គបានប្រទានយើង ដើម្បីឲ្យយើងបានបម្រើព្រះអង្គ និងអ្នកដទៃ។ “ហេតុនោះបានជាយើងខ្ញុំសង្វាត ឲ្យបានគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ ទោះនៅក្នុងរូបកាយ ឬឃ្លាតពីរូបកាយក្តី”(២កូរិនថូស ៥:៩)។—Leslie Koh
រៀងរាល់ពេលអ្នកក្រោកពីដំណេកនៅពេលព្រឹក តើអ្នកអាចរំឭកអ្នកដូចម្តេចខ្លះ អំពីក្តីសង្ឃឹម ដែលអ្នកមាន ដោយសារព្រះអង្គ?
តើអ្នកអាចលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃដូចម្តេចខ្លះ ឲ្យមានក្តីសង្ឃឹមនេះដែរ?
ឱព្រះវរបិតា ទូលបង្គំទន្ទឹងរង់ចាំពេលដែលទូលបង្គំ នឹងបានទៅរស់នៅជាមួយព្រះអង្គ ក្នុងផ្ទះនៅស្ថានសួគ៌។
ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ព្រះបន្ទូលសន្យា និងកម្លាំង ដែលក្តីសង្ឃឹមនេះបានផ្តល់ឲ្យទូលបង្គំជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ: យេរេមា ៩-១១ និង ១ធីម៉ូថេ ៦
