ចរិតលក្ខណៈដែលត្រូវផ្លាស់ប្តូរ
២ពេត្រុស ១:៣-១១ ដោយហេតុនោះបានជាត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នា បន្ថែមឲ្យមានសេចក្តីឧស្សាហ៍ដែរ ដើម្បីឲ្យសេចក្តីជំនឿបានទៀងត្រង់។ ២ពេត្រុស ១:៥ លោកដូមីនិក បួស៍(Dominique Bouhours) ជាគ្រូបង្រៀនវេយ្យាករណ៍ នៅសតវត្សរ៍ទី១៧។ នៅថ្ងៃគាត់លាចាកលោក ក្រុមគ្រួសារបានជួបជុំគ្នា នៅជុំវិញគាត់ ដែលកំពុងគេងនៅលើគ្រែ។ គេឮល្បីថា មុនពេលគាត់ផុតដង្ហើម គាត់បាននិយាយពាក្យចុងក្រោយថា “ឃ្លា ខ្ញុំជិតស្លាប់ហើយ និងឃ្លា ខ្ញុំនឹងស្លាប់ក្នុងពេលដ៏ខ្លីខាងមុខ សុទ្ធតែត្រូវតាមវេយ្យាករណ៍ដូចគ្នា”។ តើមាននរណាខ្វល់អំពីវេយ្យាករណ៍ នៅពេលដែលខ្លួនហៀបនឹងផុតដង្ហើមនៅលើគ្រែ? គឺមានតែអ្នកដែលខ្វល់អំពីវេយ្យាករណ៍ពេញមួយជីវិតទេ ដែលមានការផ្ដោតចិត្តយ៉ាងដូចនេះ។ នៅពេលដែលយើងឈានដល់វ័យចាស់ យើងពិបាកលះបង់ទម្លាប់ចាស់របស់យើង។ ការសម្រេចចិត្តជាច្រើន ដែលយើងមានពេញមួយជីវិត ប្រែក្លាយជាទម្លាប់ក្នុងការរស់នៅ ហើយទម្លាប់នោះបង្កើតឲ្យមានចរិតលក្ខណៈល្អ ឬអាក្រក់ ក្នុងជីវិតយើង។ អត្តសញ្ញាណរបស់យើង ដែលបង្ហាញថា យើងជានរណា មានការផ្លាស់ប្តូរ ដោយសារការសម្រេចចិត្តរបស់យើងនោះឯង។ ការបង្កើតទម្លាប់ដែលគោរពប្រតិបត្តិព្រះ មានភាពងាយស្រួលជាង នៅពេលដែលចរិតលក្ខណៈរបស់យើងនៅក្មេងខ្ចី ហើយងាយបត់បែន។ ហេតុនេះហើយសាវ័កពេត្រុសបានជំរុញយើងថា “ហើយដោយហេតុនោះបានជាត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នា បន្ថែមឲ្យមានសេចក្តីឧស្សាហ៍ដែរ ដើម្បីឲ្យសេចក្តីជំនឿបានទៀងត្រង់ ឲ្យសេចក្តីទៀងត្រង់បានដំរិះ ឲ្យដំរិះបានចេះអត់សង្កត់ ឲ្យសេចក្តីអត់សង្កត់បានខ្ជាប់ខ្ជួន ឲ្យសេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួនបានចេះគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះ ឲ្យសេចក្តីគោរពប្រតិបត្តិ បានចេះរាប់អានគ្នាជាបងប្អូន…
Read article