យ៉ាកុប ១:១៩-២៧
បងប្អូនស្ងួនភ្ងាអើយ ចូរឲ្យគ្រប់គ្នាបានឆាប់នឹងស្តាប់ ក្រនឹងនិយាយ ហើយយឺតនឹងខឹងដែរ។ យ៉ាកុប ១:១៩
អ្នកស្រីជូលា ហ្កាលេហ្វ(Julia Galef) គឺជាអ្នកនិពន្ធ ដែលបានធ្វើការបកស្រាយអំពីមូលហេតុដែលមនុស្សច្រើនតែជឿទាំងស្រុងថាខ្លួនឯងត្រូវ ទោះពួកគេខុសយ៉ាងណាក៏ដោយ។ គាត់ថា នេះជា “ផ្នត់គំនិតរបស់ទាហាន” ដែលផ្តោតទៅលើការការការពារអ្វីមួយដែលយើងបានជឿជាក់ ហើយប្រឆាំងនឹងការអ្វីដែលយើងមើលឃើញថា ជាការគំរាមកំហែង។ អ្នកស្រីជូលាបានលើកឡើងថា ផ្នត់គំនិតបែបអ្នកស៊ើបការមានប្រយោជន៍ជាងផ្នត់គំនិតបែបទាហាន ព្រោះអ្នកស៊ើបការមិនដាក់អាទិភាពទៅលើការលប់បំបាក់ការគំរាមកំហែងនោះទេ តែផ្តោតចិត្តជាចម្បង ទៅលើការស្វែងរកសេចក្តីពិតពេញលេញ ពោលគឺដើម្បីស្វែងរកការពិត ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ និងដោយចិត្តស្មោះត្រង់បំផុត តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ទោះអ្វីដែលពួកគេរកឃើញ ជារឿងមិនល្អ មិនគួរឲ្យចង់ស្តាប់ ឬធ្វើឲ្យមិនសប្បាយចិត្តក៏ដោយ”។ មនុស្សដែលមានផ្នត់គំនិតដូចនេះ មានការបន្ទាបខ្លួន ដែលជួយឲ្យពួកគេមានការចម្រើនឡើងក្នុងការយល់ដឹង។
ទស្សនៈរបស់អ្នកស្រីជូលា បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការបង្រៀនក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ាកុប ដែលបានលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿព្រះ ឲ្យមានផ្នត់គំនិតស្រដៀងនេះដែរ គឺផ្នត់គំនិតដែល “ឆាប់នឹងស្តាប់ ក្រនឹងនិយាយ ហើយយឺតនឹងខឹង”(យ៉ាកុប ១:១៩)។ តាមការបង្រៀនក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ាកុប អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវមិនត្រូវប្រញាប់តបតទៅកាន់អ្នកដទៃវិញទេ តែត្រូវចាំថា កំហឹងរបស់មនុស្សមិននាំទៅរកសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះទេ(ខ.២០)។ ប្រាជ្ញារបស់យើងអាចចម្រើនឡើង ទាល់តែយើងបន្ទាបខ្លួនចុះចូលនិងព្រះគុណព្រះអង្គ(ខ.២១ ទីតុស ២:១១-១៤)។
ពេលណាយើងចាំថា យើងត្រូវពឹងផ្អែកលើព្រះគុណរបស់ព្រះ គ្រប់ពេលវេលានៃជីវិតរបស់យើង គឺមិនត្រូវពឹងផ្អែកលើគំនិតខ្លួនឯងទេ នោះយើងអាចលះចោលផ្នត់គំនិតដែលតែងតែចង់បង្ហាញឲ្យគេដឹងថា យើងត្រូវ។ ហើយយើងអាចពឹងផ្អែកទៅលើការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងការរស់នៅ និងយកអសារអ្នកដទៃ(យ៉ាកុប ១:២៥-២៧)។—Monica La Rose
តើនរណាខ្លះបានធ្វើជាគំរូនៃការបន្ទាបខ្លួនតាមការដឹកនាំរបស់ព្រះវិញ្ញាណ ដោយស្ម័គ្រចិត្តរៀនសូត្រ និងកែប្រែ?
តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យអ្នកមានចិត្តដែលចង់រៀនសូត្រពីអ្នកដទៃ?
ឱព្រះអម្ចាស់ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំ ឲ្យលោះបង់គំនិតដែលតែងតែចង់បង្ហាញថា ខ្លួនឯងត្រូវ
ដើម្បីឲ្យទូលបង្គំបើកចំហចិត្តទទួលយកការបង្រៀន ខណៈពេលដែលទូលបង្គំធ្វើដំណើរជាមួយព្រះអង្គ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ: លោកុប្បត្តិ ៣១-៣២ និង ម៉ាថាយ ៩:១៨-៣៨
