“ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាឥតដឹង ពីពួកអ្នកដែលដេកលក់ទៅហើយទេ ក្រែងអ្នករាល់គ្នាកើតទុក្ខព្រួយ ដូចជាអ្នកឯទៀត ដែលគ្មានសង្ឃឹម ដ្បិតបើយើងជឿថា ព្រះយេស៊ូវបានសុគត ព្រមទាំងរស់ឡើងវិញហើយ នោះត្រូវជឿថា ព្រះទ្រង់នឹងនាំអស់អ្នក ដែលដេកលក់ទៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ ឲ្យបានមកជាមួយនឹងទ្រង់ដែរ” ១ថែស្សាឡូនីច ៤:១៣-១៤
មិនយូរមិនឆាប់ អ្នកនឹងប្រឈមមុខដាក់ការសោកសង្រេង ពេលដែលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ណាម្នាក់ លាចាកលោក។ ពេលនោះ យើងមិនសួរថា តើអ្នកគួរតែសោកសង្រេងឬអត់នោះទេ ប៉ុន្តែ ត្រូវសួរថា តើអ្នកនឹងសោកសង្រេងយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ?
ក្នុងពួកជំនុំថែស្សាឡូនីច មានអ្នកខ្លះមានការយល់ច្រឡំ អំពីការយាងមកវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងការរស់ឡើងវិញ។ ការខ្វះការយល់ដឹងនេះ កំពុងតែធ្វើឲ្យពួកគេមានការថប់បារម្ភ។ តើពួកគេគួរតែគិតយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ អំពីបងប្អូនរួមជំនឿដែលបានស្លាប់ មុនពេលព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញ? តើគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងនោះ ដែលបានស្លាប់ហើយ កំពុងនៅទីណា ហើយតើពួកគេនឹងទៅជាយ៉ាងណា?
សាវ័កប៉ុលក៏បានចាប់ផ្តើមពន្យល់អ្នកជឿទាំងនោះ ដោយរំឭកពួកគេអំពីភាពខុសគ្នា រវាងរាស្រ្តរបស់ព្រះ និងមនុស្សផ្សេងទៀត “ដែលគ្មានសេចក្តីសង្ឃឹម”។ កាលពីមុន យើងមិនខុសពីអ្នកមិនជឿទេ។ យើងគួរតែចាំថា “នៅវេលានោះ អ្នករាល់គ្នានៅទីទៃពីព្រះគ្រីស្ទ … ក៏ឥតមានទីសង្ឃឹម ហើយគ្មានព្រះក្នុងលោកីយ៍នេះដែរ”(អេភេសូរ ២:១២)។ សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះអង្គបានប្រោសលោះ និងកែប្រែជីវិតយើងរួចហើយ។ ព្រះអង្គបាននាំយើងចេញពីភាពអស់សង្ឃឹម ចូលទៅរកសេចក្តីសង្ឃឹម។ ការផ្លាស់ប្តូរនេះគួរតែបានធ្វើជាការលើកទឹកចិត្តយើងយ៉ាងខ្លាំង។ ការមានជំនឿដ៏រស់ផ្ទាល់ខ្លួនដូចនេះ ធ្វើឲ្យយើងមានលក្ខណៈខុសពីអ្នកដទៃ ដែលមិនបានជឿព្រះ។
ម្យ៉ាងទៀត នៅក្នុងការនិយាយសំដៅទៅលើ “អ្នកដែលដេកលក់” សាវ័កប៉ុលកំពុងនិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីលក្ខណៈបណ្ដោះអាសន្ននៃសេចក្តីស្លាប់ សម្រាប់អ្នកជឿ ដែលមិនមានលក្ខណៈអចិន្ត្រៃយ៍។ គាត់ប្រើពាក្យដេកលក់នេះ ក្នុងន័យធៀប ដើម្បីជួយឲ្យយើងយល់អំពីការអ្វីដែលនឹងកើតឡើងចំពោះរូបកាយយើង នៅពេលយើងស្លាប់ គឺមិនបានបកស្រាយអំពីការអ្វីដែលកើតឡើងចំពោះវិញ្ញាណយើងទេ។ គាត់មិនបានថា វិញ្ញាណយើងនឹងសន្លប់មិនដឹងខ្លួន ក្នុងចន្លោះពេលដែលយើងស្លាប់ ដល់ពេលរស់ឡើងវិញនោះទេ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនយ៉ាងច្បាស់ថា បន្ទាប់ពីយើងស្លាប់ទៅ យើងនឹងស្គាល់ការសប្បាយ ឬការឈឺចាប់ភ្លាមៗ(មើល លូកា ១៦:២២-២៤)។ ព្រះគម្ពីរបានចែងច្បាស់ថា សេចក្តីស្លាប់ នាំអ្នកជឿព្រះចូលទៅក្នុងការប្រកបកាន់តែជិតស្និទ្ធ កាន់តែជ្រាលជ្រៅ និងកាន់តែពេញលេញជាមួយព្រះយេស៊ូវ(២៣:៤២-៤៣ ភីលីព ១:២១-២៤)។
ការនិយាយផ្ដោតទៅលើលក្ខណៈបណ្ដោះអាសន្ននៃសេចក្តីស្លាប់ ជួយឲ្យយើងមានការយល់ដឹងដ៏ត្រឹមត្រូវអំពីការសោកសង្រេងរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ។ សម្រាប់អ្នកជឿព្រះដែលកំពុងសោកសង្រេង សេចក្តីស្លាប់នាំមកនូវភាពអស់សង្ឃឹមគួរឲ្យភ័យខ្លាច និងភាពចន្លោះប្រហោង ដែលបំពេញ ដោយការបន់ផ្សង ឬការនិយាយបន្លប់ខ្លួនឯងនោះឡើយ។ សម្រាប់អ្នកជឿ ពួកគេមានការសោកសង្រេងពិតប្រាកដ ដែលមានការស្រក់ទឹកភ្នែក តែគួរតែរួមផ្សំជាមួយការច្រៀងទំនុកដំកើងនៃសេចក្តីសង្ឃឹម ដ្បិតពេលណាព្រះអម្ចាស់យាងមកវិញ ព្រះអង្គនឹង “នាំអស់អ្នក ដែលដេកលក់ទៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ ឲ្យបានមកជាមួយនឹងទ្រង់ដែរ”។ បុណ្យសពរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ មិនមែនជាពេលនិយាយលាគ្នាជារៀងរហូត តែជាពេលដែលត្រូវនិយាយថា “យើងនឹងជួបគ្នាទៀត”។ អវត្តមាននៃមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ មានរយៈពេលបណ្ដោះអាសន្ន តែការជួបជុំគ្នាឡើងវិញនឹងស្ថិតស្ថេរជានិច្ច។
ពេលណាសំណួរដែលពិបាកឆ្លើយបំផុតរបស់ជីវិត ទាញនាំយើងទៅរកភាពអស់សង្ឃឹម យើងអាចរកឃើញការកម្សាន្តចិត្ត ដោយដឹងថា ព្រះបន្ទូលព្រះមានភាពគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់គ្រប់ការទាំងអស់ រាប់បញ្ចូលទាំងការយល់ដឹងរបស់យើងអំពីសេចក្តីស្លាប់ផងដែរ។ ចូរកត់ចំណាំខគម្ពីរទាំងនេះ ក្នុងចិត្តអ្នក ហើយឆ្លាក់ឲ្យជាប់ក្នុងការចងចាំរបស់អ្នក ព្រោះអ្នកនឹងត្រូវផ្ដោតចិត្តទៅលើខគម្ពីរទាំងនោះ នៅថ្ងៃណាមួយ។ ហើយចូរអធិស្ឋានជាទៀងទាត់ថា “ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំ ឲ្យក្លាយជាអ្នករៀនព្រះគម្ពីរចេះជ្រៅជ្រះ ដើម្បីកុំឲ្យទូលបង្គំរស់នៅក្នុងការភាន់ច្រឡំ ឬការថប់បារម្ភទៀតឡើយ តែឲ្យបានស្គាល់ព្រះអង្គច្បាស់ ក្នុងនាមជាអ្នកជ្រកកោនក្នុងព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យទូលបង្គំបានរស់នៅ និងសោកសង្រេង ដោយមានក្តីសង្ឃឹម”
១ថែស្សាឡូនីច ៤:១៣-១៨
លោកុប្បត្តិ ៤៣-៤៥ និង រ៉ូម ១៥:១-១៣
