២កូរិនថូស ៤:១៦-១៨
ដ្បិតរបស់ដែលមើលឃើញ នោះស្ថិតស្ថេរមិនយូរប៉ុន្មានទេ តែឯរបស់ដែលមើលមិនឃើញ នោះនៅស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ចវិញ។ ២កូរិនថូស ៤:១៨
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ ពេលដែលបានឃើញឪពុករបស់ខ្ញុំបាត់បង់ការចងចាំ។ ជំងឺវង្វេងរបស់មនុស្សចាស់ពិតជាកាចសាហាវណាស់ ព្រោះវាបានឆក់យកការចងចាំរបស់គាត់ អំពីទំនាក់ទំនងទាំងអស់ដែលគាត់មាន ក្នុងជីវិតគាត់។ ខណៈពេលដែលជំងឺរបស់គាត់កាន់តែមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរ គាត់មិនចាំខ្ញុំទៀតទេ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំបានបាត់បង់គាត់ម្តងបន្តិចៗ។ តែក្នុងពេលដ៏ឈឺចាប់នោះ ខ្ញុំបានរកឃើញការកម្សាន្តចិត្ត ដោយនឹកចាំ អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ដែលបានសន្យាថា ព្រះអង្គតែងតែយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើងជានិច្ច។
ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានរំឭកយើងថា ព្រះអម្ចាស់បានដាក់ជីវិតរបស់យើង និងអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងស្រឡាញ់ នៅក្នុងព្រះហស្តព្រះអង្គ។ ខ្ញុំបានប្រកាន់ខ្ជាប់តាមសេចក្តីសង្ឃឹមថា ថ្ងៃមួយ នៅនគរស្ថានសួគ៌ ឪពុករបស់ខ្ញុំនឹងបានទទួលការស្អាងឡើងវិញទាំងស្រុង ដោយព្រះអាទិករដែលមានក្តីស្រឡាញ់នឹងកែប្រែចិត្តគំនិត និងវិញ្ញាណរបស់គាត់ជាថ្មី។
ខ្ញុំក៏ចាំបាច់ត្រូវចងចាំថា សាវ័កប៉ុលបានរៀបរាប់ថា ទុក្ខលំបាករបស់យើង “នៅតែមួយភ្លែតទេ”(២កូរិនថូស ៤:១៧)។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់មិនមែនចង់មានន័យថា ទុក្ខលំបាករបស់យើងគឺជារឿងតូចតាចនោះទេ ព្រោះគាត់ក៏បានរងទុក្ខជាច្រើនហើយដែរ(ខ.៧-១២)។ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ទុក្ខលំបាករបស់យើងក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នស្រាលទេ ហើយក៏មានរយៈពេលខ្លីដែរ។ ពេលណាយើងគិតអំពីព្រះពរដ៏រុងរឿងទាំងអស់ដែលយើងមានក្នុងព្រះយេស៊ូវ ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃ ក៏ដូចជានៅពេលអនាគតដ៏អស់កល្បជានិច្ច យើងនឹងទទួលស្គាល់ថា ទុក្ខលំបាករបស់យើងស្រាលទេ ហើយក៏មានរយៈពេលខ្លីផង(ខ.១៧)។
ដោយសារព្រះ និងព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គ យើងអាចសម្រេចចិត្តបន្តមានក្តីសង្ឃឹមទៀត។ ទោះយើងកំពុងរងទុក្ខក៏ដោយ ក៏យើងអាចរស់នៅជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយជំនឿ ដោយពឹងផ្អែកទៅលើព្រះចេស្តារបស់ព្រះអង្គ ដែលកែប្រែយើងជាថ្មីឡើង(ខ.១៦)។ ចូរយើងផ្ចង់ចិត្ត ទៅរកព្រះបន្ទូលសន្យាដ៏អស់កល្បនៅថ្ងៃនេះ(ខ.១៨)។—Karen Huang
តើអ្នកកំពុងរងទ្រាំទុក្ខលំបាកអ្វីខ្លះ? តើព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គ និងអ្វីៗដែលអ្នកមាន ក្នុងនាមជាកូនព្រះអង្គ បានជួយអ្នកដូចម្តេចខ្លះ មិនឲ្យអស់សង្ឃឹម?
ឱព្រះវរបិតា ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ព្រោះទុក្ខលំបាករបស់ទូលបង្គំមិនស្ថិតស្ថេរជារហូតទេ។ ហើយព្រះអង្គជាអ្នកសម្រេចអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ: និក្ខមនំ ៧-៨ និងម៉ាថាយ ១៥:១-២០
