ថ្វាយបង្គំព្រះអង្គដោយអំណរ (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
February 1, 2025
«ត្រូវឲ្យដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាព្រះ គឺទ្រង់ដែលបានបង្កើតយើងខ្ញុំ យើងខ្ញុំជារបស់ផងទ្រង់ យើងខ្ញុំជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយជាហ្វូងចៀម នៅទីគង្វាលរបស់ទ្រង់» (ទំនុកតម្កើង ១០០:៣)។
មានការពិពណ៌នាថា កណ្ឌគម្ពីរទំនុកតម្កើងគឺហិបដាក់ថ្នាំ សម្រាប់វិញ្ញាណរបស់យើង។ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរទំនុកតម្កើង យើងអាចរកឃើញទំនួញ សម្រាប់អ្នកដែលជួបទុក្ខវេទនា ការស្រែករកព្រះ ក្នុងពេលដ៏ពិបាក និងការថ្វាយការសរសើរតម្កើង និងការអរព្រះគុណ។ ទោះអ្នកមានជំងឺអ្វីក៏ដោយនៅក្នុងចិត្ត អ្នកអាចរកថ្នាំព្យាបាល ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកតម្កើង។
នៅក្នុងបទគម្ពីរទំនុកតម្កើង មានសេចក្តីពិតជាមូលដ្ឋានគ្រឹះ ដែលបានចែងថា ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះ ហើយយើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ។ ការរស់នៅរបស់យើងជារាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ គឺបានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា ព្រះអង្គជានរណា។ កាលពីមុនយើងមិនមែនជារាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ តែឥឡូវនេះ យើងជារាស្ត្រព្រះអង្គហើយ។ កាលពីមុន យើងមិនបានទទួលសេចក្តីមេត្តា តែឥឡូវយើងទទួលសេចក្តីមេត្តាជារៀងរាល់ថ្ងៃ (១ពេត្រុស ២:១០)។
និយាយឲ្យខ្លី យើងមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់ខ្លួនឯងទេ។ យើងមិនដែលបានធ្វើជាកម្មសិទ្ធិខ្លួនឯងទេ។ យើងជាជីវិត ដែលព្រះអាទិករដ៏មានចេស្ដាបានបង្កើតឲ្យដូចរូបអង្គទ្រង់។ ព្រះអង្គជាជាងស្មូន ដែលបានរចនាយើងមក ហើយ «យើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ»។ ជាងនេះទៅទៀត យើងជាមនុស្សមានបាប ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះមានសេចក្តីស្រឡាញ់ បានបង់ថ្លៃលោះឲ្យរួចពីបាប (១កូរិនថូស ៦:២០)។ ព្រះអង្គជាអ្នកគង្វាល ដែលបានលះបង់ព្រះជន្មដើម្បីយើង និងកំពុងតែថែរក្សាយើង (យ៉ូហាន ១០:១១-១៥)។ ព្រះអង្គបានបង់ថ្លៃទិញយើងពីរដង គឺនៅក្នុងការបង្កើត និងនៅក្នុងការប្រោសលោះ។ យើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ។
ដូចនេះ អ្វីក៏ដោយដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់យើង ក្នុងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺមិនមែនជាហេតុផលដែលយើងត្រូវអួតខ្លួន តែដើម្បីសរសើរតម្កើងព្រះអង្គ។ ការដឹងថា ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះ ហើយយើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ នឹងបណ្ដាលចិត្តយើងឲ្យសរសើរ និងអរព្រះគុណព្រះអង្គ (ទំនុកតម្កើង ១០០:៣)។
ការសរសើរតម្កើងគឺជាការទទួលស្គាល់ចេញពីក្នុងចិត្តចំពោះអ្វីដែលមានតម្លៃ។ តាមធម្មតា មនុស្សសរសើរអ្វីក៏ដោយ ដែលពួកគេបានឲ្យតម្លៃ។ ព្រះទ្រង់ជាអ្នកបង្កើត និងប្រោសលោះយើង ហេតុនេះហើយព្រះអង្គសក្តិសមនឹងទទួលការសរសើររបស់យើង។ គ្មាននរណាម្នាក់ ឬអ្វីមួយដែលសក្ដិសមឲ្យអ្នកសរសើរ លើសព្រះអង្គនោះឡើយ។ សូម្បីតែក្នុងពេលដែលពិបាក យើងនៅតែមានហេតុផលដែលត្រូវសរសើរតម្កើងព្រះ ព្រោះយើងដឹងថា ព្រះអង្គជានរណា។ ពេលណាយើងជម្រាបលាមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ឬបាត់បង់ការងារ ដែលផ្តល់ឲ្យយើងនូវភាពសុខស្រួល នៅលើផែនដី យើងនៅតែអាចសម្រេចចិត្តសរសើរតម្កើងព្រះអង្គ។ ពេលណាយើងនិយាយមិនចេញ តែចេញតែទឹកភ្នែក ពេលណាចិត្តរបស់យើងឈឺចាប់ ពេលណាកាលៈទេសៈរបស់យើងធ្វើឲ្យយើងនឿយណាយ ពេលណាជីវិតយើងហាក់ដូចជាធ្វើឲ្យយើងខកចិត្ត យើងនៅតែអាចរកឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់មិនចេះប្រែប្រួល និងស្ថិតស្ថេរ នៅក្នុងព្រះអង្គ (ទំនុកតម្កើង ១០០:៥) និងហេតុផលរាប់មិនអស់ ដែលត្រូវថ្វាយបង្គំដោយអំណរ និងសរសើរតម្កើងដោយការដឹងគុណ។ ព្រះអង្គនៅតែជាព្រះអាទិករដ៏មានចេស្ដា និងព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់របស់អ្នក។
ចិត្តដែលដឹងគុណ គឺជាចំណុចសំគាល់ពិសេសមួយ ដែលគ្រីស្ទបរិស័ទអាចដកពិសោធន៍ជាមួយ។ ចូរយើងមានចំណុចសំគាល់នេះជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ទំនុកតម្កើង ១៤៨
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ អេសាយ ៣០-៣១ និងម៉ាកុស ៧:១៤-៣៧