«ឯព្រះដ៏ជាព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះដែលបានបង្កើតអស់ទាំងជាន់ផ្ទៃមេឃ ហើយបានលាតផង គឺជាព្រះដែលបានក្រាលផែនដី និងរបស់សព្វសារពើដែលចេញពីនោះមក គឺព្រះអង្គដែលប្រទានឲ្យប្រជាជាតិទាំងប៉ុន្មាន នៅផែនដីមានដង្ហើម ព្រមទាំងឲ្យមនុស្សទាំងឡាយដែលដើរក្នុងលោកមានវិញ្ញាណផង ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា អញនេះគឺជាយេហូវ៉ា អញបានហៅឯងមកដោយសេចក្តីសុចរិត អញនឹងកាន់ដៃឯង ហើយថែរក្សាឯង» (អេសាយ ៤២:៥-៦)។
កាលពីឆ្នាំ១៩៣២ លោក អាលបឺត អាញស្តាញ (Albert Einstein) បានសង្កេតឃើញថា «ស្ថានភាពរបស់យើង នៅលើផែនដីនេះ ហាក់ដូចជាចម្លែក។ យើងម្នាក់ៗបានលេចចេញនូវវត្តមាននៅលើផែនដីនេះដោយមិនបានស្ម័គ្រចិត្ត ហើយក៏មិនត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យស្នាក់នៅមួយរយៈពេលខ្លី ដោយមិនដឹងថា ហេតុអ្វីយើងមានជីវិតនៅលើផែនដី»។ ជាការពិតណាស់ អ្នកងាយនឹងឮគេនិយាយថា យើងកំពុងរស់នៅក្នុងពិភពលោកដែលមានពេញទៅដោយភាពចៃដន្យ ដែលក្នុងនោះប្រវត្តិសាស្ត្រគ្រាន់តែបានកើតឡើងច្រំដែលៗ ហើយយើងក៏គ្មានគោលបំណង សម្រាប់រស់នៅក្នុងចក្រវាលនេះដែរ។ បើនេះជាការពិតមែន នោះយើងពិបាករកឃើញសារៈសំខាន់ក្នុងការរស់នៅ។ និយាយឲ្យខ្លី យើងគ្មានអ្វីដែលត្រូវធ្វើក្រៅពីរស់នៅ ហើយស្លាប់នោះទេ។
ព្រះអម្ចាស់ក៏បានមានបន្ទូលអំពីអវត្តមាននៃគោលបំណងនេះ ដែលបណ្ដាលមកពីការយល់ឃើញដូចនេះ អំពីការពិត។ ព្រះអង្គបានប្រកាសអំពីអង្គទ្រង់ ជាការពិតសំខាន់បំផុត ដែលកែប្រែអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។ ព្រះអង្គនាំមនុស្សឲ្យស្គាល់អង្គទ្រង់ ដោយបើកបង្ហាញអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គថា ព្រះអង្គជាព្រះអម្ចាស់។ ព្រះនាមរបស់ព្រះអម្ចាស់ មិនគ្រាន់តែជាអ្វីដែលយើងហៅព្រះអង្គ តែក៏បានបង្ហាញលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះនាមជាច្រើនរបស់ព្រះអង្គក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប បានផ្តល់ឲ្យយើងនូវព័ត៌មានជាច្រើនថា ព្រះអង្គជានរណា គឺមានភាពអស់កល្បជានិច្ច ព្រះអង្គមានភាពគ្រប់គ្រាន់ មានអធិបតេយ្យភាព។ល។
ពេលណាព្រះអង្គមានបន្ទូល ព្រះអង្គក៏បង្ហាញព្រះចេស្ដា។ ព្រះអង្គបានរចនាស្ថានសួគ៌ ហើយបានបង្កើតផែនដីឲ្យមានរូបរាងឡើង ព្រមទាំងបានប្រទានជីវិតទាំងអស់ឲ្យកើតមាននៅលើផែនដី។ ស្ថេរភាព និងផលផ្លែនៃស្ថានសួគ៌មានមូលដ្ឋានគ្រឹះនៅក្នុងព្រះអាទិករ។ យើងមិនមែនជាផលផ្លែនៃការវិវត្តន៍ជីវិតដែលកើតឯងនោះទេ តែជាការរចនាដោយផ្ទាល់ពីព្រះអង្គ។ យើងមិនអាចយល់អំពីជីវិតរបស់យើង ដោយគ្មានព្រះអង្គបានឡើយ។ ព្រះអង្គមិនសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើដូចនេះទេ។
ហើយតើព្រះអង្គមានគោលបំណងអ្វី សម្រាប់អ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះអង្គបានបង្កើត? គឺដើម្បីនាំមកនូវសេចក្តីសុចរិតនៅលើផែនដី តាមរយៈសេចក្តីសង្គ្រោះ។ «អញនេះគឺជាយេហូវ៉ា អញបានហៅឯងមកដោយសេចក្តីសុចរិត អញនឹងកាន់ដៃឯង ហើយថែរក្សាឯង អញនឹងតាំងឯងឡើង ទុកជាសេចក្តីសញ្ញាដល់បណ្តាជន ហើយជាពន្លឺភ្លឺដល់អស់ទាំងសាសន៍»។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះអង្គកំពុងមានបន្ទូលទៅព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ជាអ្នកបម្រើ ដែលហោរា អេសាយ បានណែនាំឲ្យយើងស្គាល់។ ពេលណាយើងត្រូវការការប្រឹក្សា មិត្តភាព និងការអត់ទោស ហើយនិងសេចក្តីសង្គ្រោះ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា «មើល នេះនែអ្នកបម្រើរបស់អញដែលអញទប់ទល់» (អេសាយ ៤២:១)។
យើងមិនដែលមានការស្កប់ចិត្តក្នុងជីវិត ដូចកាលយើងរកឃើញធាតុពិតសំខាន់បំផុតរបស់យើង ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ចេញពីធាតុពិតនោះ យើងរកឃើញគោលបំណងរបស់យើងគឺដើម្បី «ថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ ហើយអរសប្បាយនឹងព្រះអង្គជារៀងរហូត»។ បើអ្នកចង់ស្គាល់គោលបំណង និងភាពពេញលេញក្នុងជីវិត អ្នកត្រូវតែឱបក្រសោបយក និងអរសប្បាយក្នុងព្រះដ៏ជាអ្នកបម្រើដោយថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអម្ចាស់ ដោយការសរសើរតម្កើងដូចលោក ស៊ីម្មាន ថា «ដ្បិតភ្នែកទូលបង្គំបានឃើញសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ផងទ្រង់ ដែលទ្រង់បានរៀបចំនៅមុខបណ្តាជនទាំងឡាយ ជាពន្លឺសម្រាប់បំភ្លឺដល់សាសន៍ដទៃ ហើយជាសិរីល្អរបស់អ៊ីស្រាអែលជារាស្ត្រទ្រង់» (លូកា ២:៣០-៣២)។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ អេសាយ ៤២:១-១៣
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ អេសាយ ៦០-៦១ និងម៉ាកុស ១៤:១-២៦
