បានទិញយើងថ្វាយព្រះ (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«ទ្រង់បានលោះយើងរាល់គ្នា ដោយព្រះលោហិតទ្រង់ ចេញពីគ្រប់ទាំងពូជមនុស្ស គ្រប់ភាសា គ្រប់នគរ ហើយពីគ្រប់ទាំងសាសន៍ថ្វាយដល់ព្រះ ក៏តាំងយើងរាល់គ្នាឡើងជានគរ ហើយជាពួកសង្ឃ ថ្វាយដល់ព្រះនៃយើងរាល់គ្នាឲ្យយើងបានសោយរាជ្យលើផែនដី» (វិវរណៈ ៥:៩-១០)។ ខ្ញុំបានទៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យព្រះគម្ពីរជាមួយសិស្សជនជាតិវេលម្នាក់ឈ្មោះ ម៉ារី ហ្វ៊ីស័រ (Mary Fisher) ជាបេសកជនដែលត្រៀមខ្លួនធ្វើការជាបេសកជន។ កាលនោះ គាត់កំពុងរៀនភាសាសូណា ដើម្បីឲ្យគាត់អាចបង្រៀនព្រះបន្ទូលដល់កុមារនៅប្រទេសហ្ស៊ីមបាវេនៅទ្វីបអាហ្វ្រិក។ នៅពេលដែលគាត់បានទៅដល់ទីនោះមិនទាន់បានយូរប៉ុន្មានផង ពួកភេរវកម្មបានវាយលុកសាលារៀនដែលគាត់កំពុងបង្រៀន។ លោកស្រី មារី ក៏បានបាត់បង់ជីវិតក្នុងចំណោមគ្រូបង្រៀន និងកុមារជាច្រើននាក់ ក្នុងការវាយប្រហារនោះ1។ ទោះការស្លាប់របស់គាត់គឺជាសោកនាដកម្មក៏ដោយ ក៏ការរស់នៅរបស់គាត់បានធ្វើជាទីបន្ទាល់ អំពីក្តីអំណរដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាន ដែលគាត់មានក្នុងការបម្រើព្រះ មិនគ្រាន់តែនៅលើផែនដីនេះ តែអស់កល្បជានិច្ច។ បទចម្រៀងរបស់ពួកចាស់ទុំដែលជួបជុំគ្នានៅក្បែរកូនចៀមក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ បានរំឭកយើងថា គោលបំណងនៃការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ គឺដើម្បីឲ្យយើងបានទទួលការប្រោសលោះពីព្រះ។ ព្រះអង្គបានរំដោះយើងឲ្យរួចពីបាបដែលបានចងរឹតយើងជាប់ ដោយបានបង់ថ្លៃទិញយើងដោយព្រះលោហិត ដើម្បីឲ្យយើងបានរស់នៅថ្វាយព្រះអង្គ។ ការសរសើរតម្កើងរបស់យើង គឺសម្រាប់ព្រះអង្គ។ ការបម្រើរបស់យើងក៏សម្រាប់ព្រះអង្គ គឺមិនខុសពីកញ្ញា ម៉ារី ហ្វីស័រ ទេ។ អ្នកជឿព្រះក្នុងសតវត្សរ៍ទី១ បានឃើញបងប្អូនរួមជំនឿជាច្រើនត្រូវគេចាប់ខ្លួន ដោយសារជំនឿ។ ពេលនោះ ពួកគេបានព្យាយាមស្វែងយល់អត្ថន័យនៃជ័យជម្នះរបស់ព្រះគ្រីស្ទមកលើសេចក្តីស្លាប់ ជ័យជម្នះនៃការយាងឡើងទៅស្ថានសួគ៌វិញ និងការពិតនៃការយាងមកវិញរបស់ព្រះអង្គ។ ក្នុងពេលដែលគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងនោះជួបទុក្ខលំបាក…
Read article