ថ្នាំព្យាបាលសម្រាប់ការថប់បារម្ភ (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ ចូរទូលដល់ព្រះឲ្យជ្រាបពីសេចក្តីសំណូមរបស់អ្នករាល់គ្នាក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ដោយសេចក្តីអធិស្ឋាន និងពាក្យទូលអង្វរ ទាំងពោលពាក្យអរព្រះគុណផង។ យ៉ាងនោះ សេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត និងជួយការពារចិត្ត ហើយនិងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ» (ភីលីព ៤:៦-៧)។ បើសិនជាខ្ញុំប្រាប់អ្នកឲ្យសរសេរអំពីការថប់បារម្ភទាំងអស់ដែលអ្នកមានក្នុងសប្ដាហ៍នេះ ឬនៅថ្ងៃនេះ នោះខ្ញុំជឿថា អ្នកមានការថប់បារម្ភជាច្រើនដែលអ្នកចង់សរសេរ។ ខ្ញុំក៏ដឹងថា ខ្ញុំក៏មិនខុសពីអ្នកដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះបន្ទូលព្រះបានលើកទឹកចិត្តយើងថា «កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ»។ ដូចនេះ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្ដេច នៅពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងហាក់ដូចជាមានការពិបាកយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការជម្នះការថប់បារម្ភ? សាវ័ក ប៉ុល មានប្រសាសន៍ថា ថ្នាំបន្សាបសម្រាប់ការថប់បារម្ភ គឺការអធិស្ឋាន និងការអរព្រះគុណព្រះ។ នេះជាការឆ្លើយតបចំពោះការថប់បារម្ភ ដែលមិនកើតមានដោយឯកឯងឡើយ។ តាមពិត វាផ្ទុយនឹងទំនោររបស់ចិត្តយើង ដែលជាមនុស្សមានបាប។ មនុស្សភាគច្រើនយល់ឃើញថា ការចូលទៅអង្គុយរអ៊ូរទាំនៅកៀនជញ្ជាំង ឬជញ្ជឹងគិតអំពីកាលៈទេសៈដែលធ្វើឲ្យព្រួយបារម្ភ មានភាពងាយស្រួលជាងការអធិស្ឋានទូលថ្វាយការថប់បារម្ភដល់ព្រះ។ ការសម្រេចចិត្តអង្គុយរអ៊ូដោយអនុញ្ញាតឲ្យការថប់បារម្ភធ្វើឲ្យយើងរកធ្វើអ្វីមិនកើត គឺមានភាពងាយស្រួលជាងការលុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋានទៅរកព្រះអង្គ។ ការអធិស្ឋានបង្វែរអារម្មណ៍យើងចេញពីសំណួរ «តើខ្ញុំអាចដោះស្រាយបញ្ហានេះដោយរបៀបណា?» គឺបង្វែរអារម្មណ៍យើង ឲ្យងាកចេញពីខ្លួនឯង ហើយបែរទៅរកការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះវិញ។ ការអធិស្ឋាននាំឲ្យយើងផ្ដោតទៅលើព្រះ ដែលទ្រង់មានសមត្ថភាពគ្រប់យ៉ាង និងជ្រាបច្បាស់អំពីតម្រូវការរបស់យើង ហើយនឹងប្រទានយើងនូវអ្វីដែលយើងទូលសូម ឬការអ្វីដែលល្អលើសអ្វីដែលយើងស្រមៃ។ ហើយចិត្តដែលដឹងគុណព្រះ ជួយយើងឲ្យប្រឈមមុខដាក់សំណួរ…
Read article