មិនត្រូវឲ្យមានដូច្នោះក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់ហៅអ្នកទាំងនោះមក មានព្រះបន្ទូលថា អ្នករាល់គ្នាដឹងថា ពួកអ្នកដែលបានរាប់ជាចៅហ្វាយនៃសាសន៍ដទៃ គេគ្រប់គ្រងលើសាសន៍របស់ខ្លួន ហើយពួកអ្នកធំក៏មានអំណាចលើគេដែរ ប៉ុន្តែមិនត្រូវឲ្យមានដូច្នោះក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នាឡើយ» (ម៉ាកុស ១០:៤២-៤៣)។ ក្នុងចំណោមការភូតកុហកដ៏ធំបំផុតនៅក្នុងជំនាន់មនុស្សស្ទើរតែទាំងអស់ គេបានកុហកថា មនុស្សនឹងឈោងចាប់អ្នកមិនជឿដែលរស់នៅជិតខាងពួកគេយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាពជាង បើសិនជាពួកគេមានរូបសម្បត្តិ ចេះនិយាយស្តី ធ្វើកាយវិការ និងរស់នៅដូចអ្នកទាំងនោះ ឲ្យបានច្រើនបំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីមិនបានគាំទ្រទស្សនៈនេះទេ ហើយប្រវត្តិសាស្ត្រពួកជំនុំក៏មិនបានគាំទ្រដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រវត្តិសាស្ត្រពួកជំនុំបានបង្ហាញដូចអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនថា រាស្ត្ររបស់ព្រះតែងតែមានប្រសិទ្ធភាពបំផុតក្នុងការឈោងចាប់មនុស្សបាត់បង់ក្នុងវប្បធម៌លោកីយ៍ ពេលណាជីវិត និងរបៀបនៃការរស់នៅរបស់ពួកគេ មានការប្រាសចាកនឹងវប្បធម៌របស់លោកីយ៍យ៉ាងច្បាស់លាស់ (១ពេត្រុស ២:១១-១២)។ មានពេលមួយ សាវ័ក យ៉ាកុប និងសាវ័ក យ៉ូហាន «ដែលជាកូននៃផ្គរលាន់» បានទៅរកព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីទូលសូមកន្លែងកិត្តិយសក្នុងនគរព្រះអង្គ (ម៉ាកុស ១០:៣៥-៤៥)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បំណងចិត្តរបស់ពួកគេមិនបានកើតចេញពីចិត្តស្មោះត្រង់នោះទេ តែកើតចេញពីមហិច្ឆតា ដែលស្រដៀងនឹងអ្នកដឹកនាំចក្រភពរ៉ូម៉ាំងក្នុងអំឡុងសម័យនោះ ដែលចូលចិត្តលើកតម្កើងខ្លួនឯង។ ព្រះយេស៊ូវមិនបានឆ្លើយតបពួកគេ ដោយការវាយប្រហារនោះទេ។ ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គធ្វើឲ្យគេមានការភ្ញាក់ផ្អើល។ ពួកសាវ័កគឺជាអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ ហើយត្រូវរស់នៅខុសប្លែកពីលោកីយ៍។ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវដឹងថា ក្នុងនគរព្រះ ដើម្បីឲ្យព្រះទ្រង់លើកយើងឡើង យើងត្រូវបន្ទាបខ្លួន។ កិត្តិយសកើតចេញពីការលះបង់ មិនមែនពីការទទួលនោះទេ។ គេអាចរកឃើញភាពធំប្រសើរនៅក្នុងការបម្រើគេ មិនមែននៅក្នុងការដែលគេបម្រើយើងនោះទេ។…
Read article