«សូមសរសើរដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា ដែលទ្រង់បានប្រទានពរមកយើងក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដោយគ្រប់ទាំងព្រះពរខាងព្រលឹងវិញ្ញាណនៅស្ថានដ៏ខ្ពស់។ តាមដែលទ្រង់បានរើសយើងរាល់គ្នាក្នុងព្រះគ្រីស្ទ តាំងពីមុនកំណើតលោកីយ៍មកប្រយោជន៍ឲ្យយើងរាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធ ហើយឥតកន្លែងបន្ទោសបាននៅចំពោះទ្រង់ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ ពីព្រោះទ្រង់បានតម្រូវយើងរាល់គ្នាទុកជាមុនសម្រាប់ឲ្យទ្រង់បានទទួលយើងជាកូនចិញ្ចឹម ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ តាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់» (អេភេសូរ ១:៣-៥)។
ព្រះអម្ចាស់បានស្រឡាញ់អ្នកតាំងពីយូរមកហើយ។
ការសរសើរតម្កើងព្រះដែលសាវ័ក ប៉ុល បានបន្លឺឡើងនៅដើមដំបូងនៃសំបុត្រ ដែលគាត់សរសេរផ្ញើពួកជំនុំនៅទីក្រុងអេភេសូរ គឺជាការប្រកាសមកកាន់យើងរាល់គ្នាអំពីការអស្ចារ្យដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់យើងក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ការសរសើរតម្កើងនេះមានលក្ខណៈពិសេសនៅត្រង់ចំណុចដែលថា ការសរសើរតម្កើងនេះបានរម្លឹកយើងថា តាំងពីមុនពេលយើងចាប់កំណើតព្រះអង្គជាអ្នកផ្ដួចផ្ដើមឲ្យមានការទាញនាំរាស្ត្រព្រះអង្គឲ្យត្រឡប់មកព្រះអង្គវិញ។ យើងប្រហែលជាចង់ជឿថា យើងចាំបាច់ត្រូវស្វែងរកព្រះអង្គដោយពឹងអាងកម្លាំងយើងជាមនុស្ស។ ជាការពិតណាស់ សាសនាជាច្រើនក្នុងលោកីយ៍សុទ្ធតែបង្រៀនឲ្យធ្វើដូចនេះឯង។ តែតាំងពីដើមដំបូងមក ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានបង្រៀនថា តាមពិតគឺព្រះអង្គទេ ដែលឈោងមករកយើងមុន។
គោលលទ្ធិនៃការជ្រើសរើសយើងក្នុងព្រះគ្រីស្ទ មិនមែនជារឿងបន្ទាប់បន្សំក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនោះទេ តែជារឿងដ៏សំខាន់ដែលបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីពេលអតីតកាល តាំងពីអស់កល្បជានិច្ច មុនពេលព្រះអង្គបង្កើតរបស់សព្វសារពើ។ ជាការពិតណាស់ យើងសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែយើងចាំបាច់ត្រូវបន្ទាបខ្លួនទទួលស្គាល់ថា យើងមិនអាចជ្រើសរើសព្រះអង្គបានទេ បើសិនជាព្រះអង្គមិនបានជ្រើសរើសយើង តាំងពីមុនកំណើតលោកីយ៍។ អ្នកមិនអាចសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះអង្គបានទេ បើសិនជាព្រះអង្គមិនបានសម្រេចព្រះទ័យធ្វើឲ្យអ្នកក្លាយជាកូនព្រះអង្គជាមុនទេនោះ។
មនុស្សពិតជាមានការពិបាក នៅក្នុងការទទួលយកការបង្រៀនអំពីការទទួលខុសត្រូវរបស់មនុស្សផង និងការបង្រៀនអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះផងក្នុងពេលតែមួយ។ មនុស្សជាច្រើនជឿថា ពួកគេត្រូវតែជ្រើសរើសយកការបង្រៀនណាមួយក្នុងចំណោមការបង្រៀនទាំងពីរនេះ ប៉ុន្តែតាមពិត ការបង្រៀនទាំងពីរសុទ្ធតែសមស្របនឹងព្រះគម្ពីរ និងមានការជាប់ទាក់ទងគ្នា។ ការបង្រៀនទាំងពីរជាសេចក្តីពិតពីរ ដែលនៅទន្ទឹមគ្នា ដែលហាក់ដូចជាមិនអាចដាក់បញ្ចូលគ្នាបាន ក្នុងគំនិតមនុស្សដែលមានដែនកំណត់ តែការបង្រៀនទាំងពីរសុទ្ធតែត្រឹមត្រូវ។ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវព្រួយបារម្ភថា យើងត្រូវតែខំប្រឹងគិតអំពីរឿងនេះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងមានសេរីភាពក្នុងការឆ្លើយតប ដោយក្រាបចុះ ដោយចិត្តស្ញប់ស្ញែងចំពោះសេចក្តីសប្បុរសដែលព្រះដ៏មានចេស្ដាមានចំពោះយើង។
គោលលទ្ធិនៃការជ្រើសរើសយើងមិនមែនជាទង់ជ័យសម្រាប់ឲ្យយើងកាន់ ក្នុងការដើរក្បួនព្យុហយាត្រានោះទេ តែជាទីជ្រកកោនសម្រាប់វិញ្ញាណយើង។ គោលលទ្ធិនេះនាំមកនូវការផ្លាស់ប្ដូរនៅក្នុងសន្តិសុខខាងវិញ្ញាណ និងក្តីអំណររបស់យើង។ ពេលណាអ្នកបន្ទាបខ្លួនទទួលស្គាល់ថា អត្តសញ្ញាណរបស់អ្នកក្នុងព្រះគ្រីស្ទបានកើតមាន នៅពេលដែលព្រះអង្គចាប់ផ្ដើមស្រឡាញ់អ្នក តាំងពីមុនកំណើតនៃពេលវេលា នោះអ្នកនឹងរកឃើញសេរីភាព និងមានទំនុកចិត្ត។ អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវស្វែងរកហេតុផលដោយខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យអ្នកយល់អំពីមូលហេតុដែលអ្នកបានទទួលព្រះគុណអស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គនោះឡើយ ព្រោះអ្នកគ្រាន់តែអាចអរសប្បាយដោយដឹងថា ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសអ្នក ព្រោះព្រះអង្គស្រឡាញ់អ្នក។ អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវរស់នៅក្រោមបន្ទុកនៃអំពើបាប ឬមានអារម្មណ៍ពិបាកចិត្ត ដោយសារអ្នកមិនមានការរីកចម្រើនក្នុងជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គមានចំពោះអ្នក មិនដែលផ្អែកទៅលើការប្រព្រឹត្តរបស់អ្នក ឬការសន្យារបស់អ្នកថា នឹងប្រព្រឹត្តឲ្យបានល្អជាងមុននោះទេ។ អ្នកអាចដើរកាត់មាត់ជ្រោះនៃជីវិតនេះ ដោយការធានាថា ព្រះដែលបានបង្កើត និងគ្រប់គ្រងអ្វីៗទាំងអស់ ទ្រង់បានស្រឡាញ់អ្នក ហើយដោយសារអ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវធ្វើអ្វីមួយឲ្យព្រះអង្គស្រឡាញ់អ្នក នោះអ្នកមិនអាចបាត់បង់សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គបានឡើយ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ យ៉ូហាន ៦:៣៥-៥១
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ និក្ខមនំ ៣១-៣៣ និងយ៉ាកុប ២
