«សូមសរសើរដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា ដែលទ្រង់បានប្រទានពរមកយើងក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដោយគ្រប់ទាំងព្រះពរខាងព្រលឹងវិញ្ញាណនៅស្ថានដ៏ខ្ពស់។ តាមដែលទ្រង់បានរើសយើងរាល់គ្នាក្នុងព្រះគ្រីស្ទ តាំងពីមុនកំណើតលោកីយ៍មកប្រយោជន៍ឲ្យយើងរាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធ ហើយឥតកន្លែងបន្ទោសបាននៅចំពោះទ្រង់ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់» (អេភេសូរ ១:៣-៤)។
ព្រះគម្ពីរមិនបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវចម្លើយដោយត្រង់អំពីមូលហេតុដែលព្រះទ្រង់បានអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សដំបូងធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាបក្នុងសួនច្បារអេដែននោះទេ។ ព្រះគម្ពីរគ្រាន់តែបានបញ្ជាក់ថា ព្រះទ្រង់គ្រប់គ្រងអ្វីៗទាំងអស់ សូម្បីតែហេតុការណ៍ក្នុងសួនច្បារអេដែនក៏ដោយ។
ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័ក ប៉ុល បានសរសេរផ្ញើពួកជំនុំនៅទីក្រុងអេភេសូរមានការបើកបង្ហាញ អំពីផែនការដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះ។ យើងឃើញថា ព្រះទ្រង់កំពុងធ្វើការទ្រង់ មុនពេលពិភពលោកចាប់កំណើត ហើយព្រះអង្គក៏ជ្រាបជាមុនថា មនុស្សដំបូងនឹងធ្លាក់ចូលអំពើបាប។ មុនពេលព្រះអង្គបង្កើតលោកអ័ដាម និងនាងអេវ៉ា មុនពេលពួកគេមិនស្តាប់បង្គាប់ ព្រះអង្គបានរៀបផែនការរួចជាស្រេច ដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សឲ្យរួចពីបាប។
ពេលណាយើងគិតអំពីបេសកកម្មសង្គ្រោះរបស់ព្រះអង្គ ដែលបានសម្រេចនៅលើឈើឆ្កាង យើងមិនគួរចាត់ទុកបេសកកម្មសង្គ្រោះជាការបំពេញការខ្វះខាតក្នុងពេលមានវិបត្តិនោះទេ។ តែផ្ទុយទៅវិញ យើងគួរតែដឹងថា ការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង មាននៅក្នុងគំនិតដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះអង្គជាស្រេចហើយ ដោយព្រះអង្គបានតាំងព្រះទ័យតាំងពីអស់កល្បជានិច្ចថា នឹងហៅមនុស្សទាំងអស់ឲ្យចូលមករកព្រះអង្គ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយស្តាឡើងវិញ នូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលបានខូចដោយសារមនុស្សដំបូងធ្លាក់ចូលអំពើបាប។
គោលបំណងរបស់ព្រះអង្គក្នុងផែនការនេះ គឺជាអ្វីដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងធ្វើ ហើយជាការសរសើរដល់ព្រះគុណដ៏រុងរឿងរបស់ព្រះអង្គ (អេភេសូរ ១:៥-៦)។ ព្រះអង្គបានរៀបផែនការតាំងពីអស់កល្ប មិនគ្រាន់តែដោយសារព្រះអង្គចង់ឲ្យមនុស្សប្រុសស្រីបានអរសប្បាយ តែក៏ដើម្បីព្រះនាមព្រះអង្គផងដែរ។ ព្រះអង្គបានកំណត់ថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងត្រូវដាក់នៅក្រោមព្រះបាទ និងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះបុត្រាព្រះអង្គ គឺព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ។ ដូចនេះ ផែនការប្រោសលោះរបស់ព្រះអង្គ គឺនិយាយអំពីព្រះអង្គជាជាងនិយាយអំពីយើង។ ផែនការនោះត្រូវបានធ្វើឡើងដោយការយកចិត្តទុកដាក់អំពីយើង និងដើម្បីកែប្រែយើង តែគ្រប់យ៉ាងគឺដើម្បីព្រះអង្គ។ យើងមិនយល់អំពីផែនការនេះបានត្រឹមត្រូវឡើយ ទាល់តែដំណឹងល្អបានបណ្ដាលចិត្តយើងឲ្យសរសើរតម្កើងព្រះអង្គ និងរស់នៅថ្វាយព្រះអង្គ។
ព្រះទ្រង់ជាចំណុចកណ្ដាលនៃពិភពលោក។ ចាប់តាំងពីពេលមនុស្សដំបូងធ្លាក់ចូលអំពើបាប មនុស្សទាំងប្រុសស្រីបានបដិសេធន៍មិនទទួលស្គាល់អំណាចរបស់ព្រះអង្គ ហើយផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានខំប្រឹងទម្លាក់ព្រះអង្គ ជាហេតុបណ្ដាលឲ្យពួកគេទទួលបានលទ្ធផលជាសេចក្តីហិនវិនាស។ គ្មានផ្នែកណាមួយនៃជីវិតយើង ដែលមិនបានគ្របដណ្ដប់ដោយល្អងធូលីនៃសេចក្តីស្លាប់ឡើយ ព្រោះមនុស្សមិនចង់គិតថា ព្រះទ្រង់ស្ថិតនៅចំណុចកណ្ដាលនោះទេ។
តើអ្នកនឹងរៀបចំជីវិតអ្នកឡើងវិញ ហើយទទួលស្គាល់សិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងការមើលការខុសត្រូវមកលើផ្នែកនីមួយៗនៃជីវិតអ្នកឬទេ? តើអ្នកនឹងរស់នៅ ដើម្បីសរសើរតម្កើងព្រះអង្គ ជាជាងសរសើរខ្លួនឯង និងដើម្បីបុព្វហេតុរបស់ព្រះអង្គ មិនមែនដើម្បីបំពេញចិត្តខ្លួនឯងឬទេ? យើងចាំបាច់ត្រូវដឹងថា ទាល់តែយើងបានព្យាយាមថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ ជាជាងស្វែងរកភាពរុងរឿងសម្រាប់ខ្លួនឯងទើបយើងអាចដកពិសោធន៍នឹងក្តីអំណរបានមកពីការរស់នៅ ដោយមានព្រះរាជបុត្រាជាចំណុចកណ្ដាលនៃជីវិតយើង និងក្តីអំណរបានមកពីការរស់នៅតាមផែនការដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់អ្នក និងស្នាព្រះហស្តទាំងអស់តាំងពីអស់កល្បរៀងមក។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ អេភេសូរ ១:៣-១៤
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ យ៉ូប ២៨-២៩ និង១កូរិនថូស ១០:១-១៨
