«គឺឲ្យយើងរាល់គ្នា ដែលព្រះចេស្ដានៃព្រះកំពុងតែថែរក្សាដោយសារសេចក្តីជំនឿ សម្រាប់ឲ្យបានសេចក្តីសង្គ្រោះ ដែលប្រុងប្រៀបនឹងសម្ដែងមកនៅជាន់ក្រោយបង្អស់នោះ អ្នករាល់គ្នាក៏មានសេចក្តីអំណរជាខ្លាំងក្នុងសេចក្តីសង្គ្រោះនោះ ទោះបើសព្វថ្ងៃនេះត្រូវរងទុក្ខព្រួយជាយូរបន្តិច ដោយកើតមានសេចក្តីល្បួងផ្សេងៗក៏ដោយ» (១ពេត្រុស ១:៥-៦)។
យើងចាំបាច់ត្រូវទទួលស្គាល់ការពិតពីរយ៉ាងរបស់ទុក្ខលំបាក។ ទីមួយ៖ ទុក្ខលំបាកពិតជាមានមែន ហើយទីពីរ៖ វាពិតជាធ្វើឲ្យឈឺចាប់។ មនុស្សម្នាក់ៗសុទ្ធតែជួបទុក្ខលំបាកពីមួយពេលទៅមួយពេល។ ទុក្ខលំបាកទាំងនោះ មានទម្រង់ខុសៗគ្នាជាច្រើន ហើយយ៉ាងហោចណាស់ វាជាទុក្ខលំបាកខាងផ្លូវចិត្ត។
កាលសាវ័ក ពេត្រុស សរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅបងប្អូនរួមជំនឿដែលកំពុងរងទុក្ខ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា មនុស្សអាចមានការសោកសង្រេងតាមរបៀបជាច្រើន។ ទុក្ខលំបាកដែលអ្នកទទួលសំបុត្ររបស់សាវ័ក ពេត្រុស មុនគេបានជួបប្រទះ គឺជាទុក្ខលំបាកខាងផ្លូវចិត្តដែលកើតឡើងពីការរងទ្រាំការលំបាក ប៉ុន្តែ សាវ័ក ពេត្រុស បានដឹងច្បាស់ថា មានទុក្ខលំបាកគ្រប់ប្រភេទដែលធ្វើឲ្យគំនិត និងវិញ្ញាណយើងវេទនា។
ដោយសារដំណឹងល្អ នោះសាវ័ក ពេត្រុស មិនចាំបាច់ត្រូវសរសេរបញ្ចប់សំបុត្ររបស់គាត់ ដោយនិយាយអំពីភាពអស់សង្ឃឹមនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានចែកចាយអំពីព្រះបន្ទូលសន្យាដែលយើងអាចប្រកាន់ខ្ជាប់តាម។
ជាបឋម សាវ័ក ប៉ុល បានរម្លឹកយើងថា ទុក្ខលំបាករបស់យើង «មានរយៈពេលខ្លី» ទេ។ វាមានរយៈពេលខ្លី បើយើងធៀបនឹងរយៈពេលអស់កល្បជានិច្ច ហើយសូម្បីតែរយៈពេលពេញមួយជីវិត ក៏មានរយៈពេលខ្លី បើធៀបនឹងពេលអស់កល្បដែលមិនចេះចប់។ ដូចនេះ រយៈពេលវែងនៃទុក្ខលំបាកក្នុងជីវិតនេះ នៅតែមានរយៈពេលខ្លី នៅក្នុងការគណនា ក្នុងផែនការ និងបំណងព្រះទ័យដែលព្រះអង្គមានចំពោះកូនរបស់ព្រះអង្គ។ តែមិនមែនមានន័យថា យើងនឹងមានអារម្មណ៍ថា ទុក្ខលំបាកនោះមានរយៈពេលតែមួយពព្រិចភ្នែក ជាពិសេសនៅពេលដែលយើងកំពុងជាប់នៅក្នុងវានោះទេ។ សម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ទុក្ខលំបាកមានន័យថា ពេលមួយនាទីហាក់ដូចជាពេល១ថ្ងៃ ហើយពេលមួយថ្ងៃហាក់ដូចជាពេល១ឆ្នាំ ហើយ១ឆ្នាំ ហាក់ដូចជាមិនចេះចប់។ ប៉ុន្តែ យើងអាច និងត្រូវតែប្រកាន់ខ្ជាប់តាមព្រះបន្ទូលសន្យាដែលថា ទុក្ខវេទនារបស់យើងក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន មិនមែនជាចុងបញ្ចប់របស់យើងអស់កល្បជានិច្ចនោះទេ។ អ្នកអាចជួបទុក្ខលំបាកពេញមួយថ្ងៃ តែដោយសារសេចក្តីសង្គ្រោះ នៅថ្ងៃមួយអ្នកនឹងលែងមានទុក្ខលំបាកជារៀងរហូត។
ទីពីរ យើងអាចនិយាយដោយទំនុកចិត្តថា រៀងរាល់ពេលយើងមានទុក្ខវេទនា ព្រះទ្រង់គង់នៅជាមួយជានិច្ច។ ក្នុងរឿងនៃការប្រែចិត្តរបស់លោក សុល មកពីស្រុកតាស៊ើស យើងឃើញថា ព្រះយេស៊ូវបានចាត់ទុកទុក្ខលំបាករបស់រាស្ត្រព្រះអង្គ ជាទុក្ខលំបាករបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់ បានជាព្រះអង្គមានបន្ទូលថា «សុល នែ សុល ហេតុអ្វីបានជាអ្នកបៀតបៀនដល់ខ្ញុំដូច្នេះ?» (កិច្ចការ ៩:៤)។ ហេតុអ្វីព្រះយេស៊ូវប្រើពាក្យ «ខ្ញុំ» ខណៈពេលដែលព្រះអង្គគង់នៅស្ថានសួគ៌? គឺដោយសារព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះគ្រីស្ទគង់នៅជាមួយរាស្ត្រព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គនៅចាំជួយពួកគេ។ ព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គគង់នៅជាមួយពួកគេ ការពារពួកគេ ខណៈពេលដែលពួកគេដើរកាត់ជ្រលង ទៅរកថ្ងៃនៃសេចក្តីសង្គ្រោះចុងក្រោយ។
យើងមានព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ជាសម្តេចសង្ឃដ៏អស្ចារ្យ ដែលមានសេចក្តីអាណិតដ៏ឥតខ្ចោះ ចំពោះទុក្ខវេទនារបស់យើង (ហេព្រើរ ៤:១៥)។ ពេលណាអ្នកចង់ជឿការកុហកថា ព្រះអង្គបានបោះបង់ចោលអ្នក ឬគ្មាននរណាយល់អំពីបញ្ហារបស់អ្នក ឬអ្នកកំពុងឆ្លងកាត់បញ្ហាអ្វី អ្នកអាចទុកចិត្តថា «គ្មានទុក្ខលំបាក ឬក្តីអំណរណាមួយរបស់យើង ដែលព្រះអង្គមិនបានជ្រាបនោះទេ»1។ ហើយអ្នកអាចទុកចិត្តផងដែរថា ថ្ងៃមួយយើងនឹងលែងមានទុក្ខលំបាកទៀត ហើយយើងនឹងទទួលបានសិរីល្អ។ នេះជាសេចក្តីពិតដែលអ្នកអាចអរសប្បាយជាមួយនៅថ្ងៃនេះ ទោះមានរឿងអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ១ពេត្រុស ១:៣-៩
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ យ៉ូប ៣០-៣១ និង១កូរិនថូស ១០:១៩-៣៣
1លោក William E. Littlewood, “There Is No Love Like the Love of Jesus” (ឆ្នាំ១៨៥៧)។
