ព្រឹក
នៅពេលដែលគេមើលមិនឃើញ
ដោយTom Felten
March 26, 2025
១សាំយ៉ូអែល ៨:១-៩
ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលនឹងលោកថា ... ដ្បិតគេមិនបានបោះបង់ចោលឯងទេ គឺបោះបង់ចោលអញវិញ។ ១សាំយ៉ូអែល ៨:៧
ក្នុងរឿងនិទាន ដែលលោកអេច ជី វែល(H. G. Wells) បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា “ប្រទេសរបស់មនុស្សខ្វាក់” តួអង្គឈ្មោះ នូនេហ្ស(Nuñez) បានរអិលជើងធ្លាក់តាមជំរាលភ្នំ ចូលទៅក្នុងជ្រលងភ្នំមួយ ដែលប្រជាជនរស់នៅទីនោះ សុទ្ធតែជាមនុស្សខ្វាក់។ មានជំងឺឆ្លងម្យ៉ាងបានធ្វើឲ្យអ្នករស់នៅទីនោះខ្វាក់ភ្នែក ហើយក៏បានឆ្លងទៅដល់មនុស្សជំនាន់ក្រោយផងដែរ ធ្វើឲ្យពួកគេខ្វាក់ពីកំណើត ហើយក៏បានសម្របខ្លួននឹងការរស់នៅ ដោយមិនអាចមើលឃើញអ្វីទាំងអស់។ នូនេហ្សក៏បានពន្យល់ពួកគេ អំពីសារៈសំខាន់នៃការមានភ្នែកមើលឃើញ តែពួកគេមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងអ្វីដែលគាត់និយាយទេ។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានរកឃើញច្រកផ្លូវនៅលើកំពូលភ្នំ ដែលគាត់អាចប្រើ ដើម្បីចាកចេញពីជ្រលងនោះបាន។ គាត់មានសេរីភាពហើយ ប៉ុន្តែ គាត់បានមើលពីលើកំពូលភ្នំនោះ ឃើញថ្មមួយផ្ទាំងធំមួយ ដែលហៀបនឹងរមៀលមកធ្លាក់ចំប្រជាជនដែលកំពុងរស់នៅក្នុងជ្រលងនោះ។ គាត់បានព្យាយាមដាស់តឿនពួកគេ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានអើពើសោះ។
រឿងនិទាននេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំរឿងដែលបានកើតឡើង ចំពោះហោរាសាំយូអែល។ នៅពេលដែលគាត់ជិតដល់ចុងបញ្ចប់នៃជីវិតគាត់ ពួកកូនប្រុសរបស់គាត់មិនបានដើរតាមគន្លងរបស់គាត់ ក្នុងការស្រឡាញ់ និងបម្រើព្រះទេ(១សាំយ៉ូអែល ៨:៣)។ ដោយសារពួកគេខ្វាក់ខាងវិញ្ញាណ “ពួកចាស់ទុំនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល” (ខ.៤) ក៏បានទាមទារហោរាសាំយូអែលឲ្យតែងតាំងមនុស្សម្នាក់ធ្វើជាស្តេច គ្រប់គ្រងប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល(ខ.៦)។ ពួកគេបានងាកបែរចេញពីព្រះ និងសេចក្តីជំនឿ។ ព្រះអង្គក៏បានប្រាប់ហោរាសាំយូអែលថា “ដ្បិតគេមិនបានបោះបង់ចោលឯងទេ គឺបោះបង់ចោលអញវិញ”(ខ.៧)។
យើងចង់ឲ្យគេដើរតាមផ្លូវព្រះ តែនៅពេលណាគេបដិសេធព្រះអង្គ ដោយភាពខ្វាក់ខាងវិញ្ញាណ យើងអាចមានការឈឺចិត្ត។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីសង្ឃឹមនៅតែមាន សម្រាប់មនុស្សដែលបានខ្វាក់ ដោយសារព្រះនៃលោកិយនេះ(២កូរិនថូស ៤:៤)។ ចូរយើងស្រឡាញ់ពួកគេ។ អធិស្ឋានឲ្យពួកគេ។ ព្រះដែលបានធ្វើឲ្យពន្លឺរបស់ទ្រង់ភ្លឺក្នុងចិត្តរបស់យើង(ខ.៦) ក៏អាចធ្វើឲ្យពន្លឺរបស់ទ្រង់ភ្លឺក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេផងដែរ។—Tom Felten
តើអ្នកមានការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងណា នៅពេលដែលបានដឹងថា ព្រះអម្ចាស់ទតឃើញមនុស្សដែលមិនអាចឃើញព្រះអង្គ?
ហេតុអ្វីក្តីសង្ឃឹមនៅតែមាន សម្រាប់អ្នកដែលខ្វាក់ខាងវិញ្ញាណ?
ឱព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំ ឲ្យអធិស្ឋានឲ្យមនុស្សដែលខ្វាក់មើលមិនឃើញក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ
ហើយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយពួកគេ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ពួកចៅហ្វាយ ១-៣ និង លូកា ៤:១-៣០
ប្រភេទ
ល្ងាច
បានសង្គ្រោះ ដោយសារព្រះអង្គបូជាព្រះជន្ម (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
March 26, 2025
«ឈាមនោះនឹងបានជាទីសម្គាល់សម្រាប់ឯងរាល់គ្នានៅផ្ទះណាដែលឯងរាល់គ្នាអាស្រ័យនៅ ផ្ទះណាអញឃើញឈាម នោះអញនឹងរំលងផុតពីឯងរាល់គ្នាទៅ ហើយនឹងគ្មានសេចក្តីវេទនាណាបំផ្លាញឯងរាល់គ្នា ក្នុងវេលាដែលអញវាយស្រុកអេស៊ីព្ទនោះឡើយ» (និក្ខមនំ ១២:១៣)។
តើមានរឿងអ្វីកើតឡើងក្នុងពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់? ហេតុអ្វីគ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវបរិភោគនំប៉័ង និងផឹកទឹកទំពាំងបាយជូរ?
ខណៈពេលដែលយើងស្វែងរកចម្លើយសម្រាប់សំណួរទាំងនេះ ក្នុងចំណោមយើង មិនមានមនុស្សច្រើនទេ ដែលនឹកចាំអំពីលោក ម៉ូសេ។ បើយើងពិនិត្យមើលរឿងគាត់ឲ្យបានជិតពេក អ្វីដែលយើងទទួលបាននោះគឺទស្សនៈដ៏ខ្លីអំពីគុម្ពបន្លាឆេះ និងគ្រោះកាចទាំង១០។ ប៉ុន្តែ បើយើងថយមកក្រោយបន្តិច យើងនឹងឃើញ ហើយអាចចែកចាយអំពីសិរីល្អនៃរូបភាពធំរបស់ព្រះ។
ក្នុងការរៀបចំនាំប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលជារាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គចេញពីទឹកដីអេស៊ីព្ទ ដោយឆ្លងកាត់ទឹកដីដែលមានការជំនុំជម្រះ ព្រះអង្គបានទម្លាក់គ្រោះកាចទាំង១០មកលើជនជាតិអេស៊ីព្ទ ហើយទីបំផុតកូនច្បងទាំងអស់របស់សាសន៍អេស៊ីព្ទក៏បានស្លាប់។ កូនច្បងនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលក៏ត្រូវស្លាប់ដែរ បើសិនជាពួកគេមិនបានរួចពីបាប គឺបាបដែលនាំទៅរកសេចក្តីស្លាប់ (រ៉ូម ៦:២៣)។ តែព្រះទ្រង់បានប្រទានផ្លូវឲ្យពួកគេគេចចេញដោយធ្វើបុណ្យរំលង។ ព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់ពួកគេឲ្យប្រើស្លឹកហ៊ីសុបមកជ្រលក់ឈាមកូនចៀមដែលត្រូវធ្វើជាយញ្ញបូជា ហើយលាបពីលើក្របទ្វារផ្ទះរបស់ពួកគេ។ នៅពេលដែលព្រះអង្គទតឃើញឈាមនោះ នៅលើក្របទ្វារផ្ទះមួយណា ព្រះអង្គក៏បានរំលងផ្ទះនោះ។
ក្នុងគ្រាសញ្ញាចាស់ ការរំលងនេះគឺជាសកម្មភាពដ៏អស្ចារ្យនៃការសង្គ្រោះរបស់ព្រះ។ នៅក្នុង និងតាមរយៈបុណ្យរំលង ព្រះអង្គបានបង្រៀនរាស្ត្រព្រះអង្គ អំពីគោលការណ៍ដ៏សំខាន់មួយគឺ៖ ព្រះអង្គសង្គ្រោះដោយការស្លាប់ជំនួស។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះរាស្ត្រព្រះអង្គដោយបូជាជីវិតសត្វឲ្យស្លាប់ជំនួសពួកគេ។ គឺដូចដែលលោក ម៉ូសេ បានកត់ត្រាថា នៅយប់នោះ គ្មានផ្ទះណាមួយរបស់ជនជាតិអេស៊ីព្ទដែលគ្មានមនុស្សស្លាប់នោះទេ (និក្ខមនំ ១២:៣០)។ កូនប្រុសច្បងក្នុងគ្រួសារត្រូវស្លាប់ ឬត្រូវឲ្យកូនចៀមស្លាប់ជំនួស។ រាស្ត្ររបស់ព្រះសមនឹងស្លាប់ដោយសារបាបរបស់ពួកគេ តែដោយសារពួកគេបានជឿលើការធ្វើយញ្ញបូជារបស់កូនចៀម ដូចដែលព្រះទ្រង់បានបង្គាប់ និងបានប្រទានមកពួកគេក៏ត្រូវបានរំដោះឲ្យរួច។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃគ្រាសញ្ញាថ្មីទាំងមូល រាស្ត្ររបស់ព្រះបានក្រឡេកមកមើលហេតុការណ៍នោះ ហើយនឹកចាំអំពីសេចក្តីពិតដ៏អស្ចារ្យនេះដែលថា ព្រះទ្រង់បានសង្គ្រោះដោយការស្លាប់ជំនួស។
ក្នុងឆ្នាំទាំងនោះ និងការប្រារព្ធពិធីបុណ្យនោះ បានបញ្ជាក់អំពីសារៈសំខាន់នៃពេលមួយ ដែលលោក យ៉ូហាន-បាទីស្ទ បានឃើញព្រះយេស៊ូវ ហើយក៏បានប្រកាសថា «នុ៎ះន៍ កូនចៀមនៃព្រះ ដែលដោះបាបមនុស្សលោក» (យ៉ូហាន ១:២៩)។ ដូចនេះ ព្រះវរបិតាបានចាត់ព្រះយេស៊ូវ ឲ្យមកសង្គ្រោះរាស្ត្រព្រះអង្គឲ្យរួចពីបាបដូចកូនចៀមនៃបុណ្យរំលង។
ការចាកចេញរបស់រាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលពីភាពជាទាសករនៅនគរអេស៊ីព្ទ គឺជាការបង្ហាញទុកជាមុន អំពីការចាកចេញធំបំផុតរបស់មនុស្សជាតិ គឺនៅពេលដែលបុរស ឬស្ត្រីដែលសមនឹងទទួលការជំនុំជម្រះ បានទទួលជឿលើព្រះលោហិត ដែលបានបង្ហូរនៅលើឈើឆ្កាង ជំនួសពួកគេ ធ្វើឲ្យពួកគេរកឃើញសេរីភាពរួចពីបាប។ ខ្នោះនីមួយៗបានបាក់ គឺដូចដែលច្រវាក់របស់ពួកអ៊ីស្រាអែលបានដាច់ នៅពេលដែលពួកគេបានរួចផុតពីភាពជាទាសករ។
លើកក្រោយ នៅពេលណាអ្នកគិតអំពីពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ចូរពិចារណាអំពីរឿងលោក ម៉ូសេ ដែលមានគុម្ពបន្លាឆេះ និងគ្រោះកាចទាំង១០។ បន្ទាប់មក ចូលតភ្ជាប់ចំណុចតូចនីមួយៗ ហើយនឹកចាំថា មូលហេតុដែលយើងទទួលពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ គឺដោយសារព្រះយេស៊ូវបានបូជាព្រះជន្មជំនួសយើងហើយ។ ព្រះអង្គជាកូនចៀមនៃព្រះ។ ព្រះអង្គបានសុគតជំនួសយើង។ អ្នកមិនខ្លាចការជំនុំជម្រះទៀតឡើយ ព្រោះព្រះអង្គបានបង់ថ្លៃលោះ និងដោះស្រាយឲ្យរួចរាល់នៅលើឈើឆ្កាងរួចហើយ។ អ្នកកំពុងតែធ្វើដំណើរតាមផ្លូវទៅរកទឹកដីសន្យាហើយ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ យ៉ូហាន ១៩:១៦ខ-៣៧
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ សុភាសិត ១០-១២ និងទីតុស ១