«ព្រោះអ្នកណាដែលចង់ឲ្យរួចជីវិត នោះនឹងបាត់ជីវិតទៅ តែអ្នកណាដែលបាត់ជីវិត ដោយព្រោះខ្ញុំ នោះនឹងបានវិញ។ ដ្បិតបើមនុស្សណានឹងបានលោកីយ៍ទាំងមូល តែបាត់ព្រលឹងទៅ នោះតើមានប្រយោជន៍អ្វីដល់អ្នកនោះ ឬតើមនុស្សនឹងយកអ្វីទៅដូរឲ្យបានព្រលឹងខ្លួនវិញ?» (ម៉ាថាយ ១៦:២៥-២៦)។
ព្រះយេស៊ូវមានជំនាញខាងសួរសំណួរ ជាពិសេសប្រភេទសំណួរដែលធ្វើឲ្យមនុស្សគាំងគំនិត ហើយងាកមកចាប់អារម្មណ៍ចំពោះព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។ ពេលណាយើងប្រឈមមុខដាក់សំណួររបស់ព្រះអង្គ ដូចពួកសាវ័ក យើងត្រូវប្រយ័ត្ន ដើម្បីកុំឲ្យខកខានមិនបានយល់ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។
បើមើលមួយភ្លែត យើងប្រហែលយល់ថា សំណួររបស់ព្រះអង្គអំពីការស្វែងរកទ្រព្យសម្បត្តិ ដោយលះបង់វិញ្ញាណខ្លួនឯង គឺជាការដាស់តឿនអំពីការដាក់ទោសដែលហៀបនឹងធ្លាក់មកលើមនុស្សអាត្មានិយម។
យើងងាយនឹងអានសំណួររបស់ព្រះអង្គ តាមរបៀបដែលប្រដូចអង្គទ្រង់ ទៅនឹងម្តាយដែលព្រមានកូនខ្លួនឯងថា «ឥឡូវនេះ បើកូនមិនចែករំលែកជាមួយប្អូនស្រីរបស់កូនទេ កូនដឹងហើយថា នឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើង!» តែក្នុងសំណួរនេះ ព្រះយេស៊ូវកំពុងចង្អុលបង្ហាញ អំពីរឿងដែលនឹងកើតឡើង នៅពេលដែលយើងរៀបចំជីវិត និងធ្វើការសម្រេចចិត្ត ផ្អែកទៅលើសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាខាងឯបាបដែលចង់បានទ្រព្យសម្បត្តិ ភាពជោគជ័យ និងអត្តសញ្ញាណដែលយើងស្រឡាញ់។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថាការរស់នៅរបៀបនេះ គឺជាការបោះចោលជីវិតខ្លួនឯង។
ដូចនេះ ការបាត់បង់ជីវិត ដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងមានបន្ទូលត្រង់ចំណុចនេះ គឺជាការបាត់បង់ភ្លាមៗ និងអស់កល្បជានិច្ច។ បើយើងចាត់ទុកជីវិតយើង មិនលើសពីអ្វីដែលយើងអាចរកបានសម្រាប់ខ្លួនឯង នោះយើងនឹងខកខានមិនបានស្គាល់ក្តីអំណរធំបំផុតនៃជីវិត ដោយយើងគ្រាន់តែមានវត្តមាននៅលើផែនដី តែមិនបានរស់នៅឲ្យមានន័យ។ ជាងនេះទៅទៀត ពេលណាយើងលើកខ្លួនយើងឲ្យអង្គុយនៅលើបល្ល័ង្កជីវិតរបស់យើង នោះមានន័យថា យើងដកព្រះយេស៊ូវចេញពីកន្លែងដែលព្រះអង្គត្រូវគង់នៅ ហើយបញ្ជាក់ថា យើងសុខចិត្តដេញតាមលោកីយ៍តាមនិស្ស័យសាច់ឈាម ជាជាងកាត់ចិត្តខ្លួនឯង ដើម្បីដេញតាមព្រះគ្រីស្ទ។ បើយើងបន្តរស់នៅយ៉ាងដូចនេះ យើងនឹងបោះបង់ចោលអំណោយនៃជីវិតអស់កល្ប ដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានដល់រាស្ត្រព្រះអង្គ។
ដូចនេះ តើយើងអាចជម្នះសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាខាងលោកីយ៍ដោយរបៀបណា? ទីមួយ យើងត្រូវទទួលស្គាល់ដូចលោក ប្លេស ប៉ាស្កាល់ (Blaise Pascal) ជាគណិតវិទូ និងទេវវិទូនៅសតវត្សរ៍ទី១៧ ថា យើងមានចន្លោះប្រហោងមួយ ក្នុងជម្រៅជ្រៅបំផុតនៃជីវិតយើង ហើយមានតែព្រះទេដែលអាចបំពេញចន្លោះប្រហោងនោះបាន។ យើងមានជីវិត មិនមែនដើម្បីដេញតាមការសប្បាយមិនស្ថិតស្ថេរ តែដើម្បីអរសប្បាយនឹងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះដ៏រស់។ ទីពីរ យើងត្រូវឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យឃើញតម្លៃនៃវិញ្ញាណយើង ដូចមានភស្តុតាងបង្ហាញ ក្នុងហេតុការណ៍ដ៏សាហាវព្រៃផ្សៃ ដែលបានកើតឡើងនៅក្រៅទីក្រុងយេរូសាឡឹមដែលនៅទីនោះ ព្រះគ្រីស្ទដែលគ្មានបាបបានជាប់ឆ្កាង ដោយត្រូវគេស្អប់ខ្ពើមបដិសេធ ចាក់ទម្លុះព្រះកាយ ធ្វើឲ្យរបួសដល់សុគត និងរងការប្រមាថមើលងាយ ដើម្បីឲ្យយើងអាចចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនងត្រឹមត្រូវជាមួយព្រះវរបិតា ហើយទទួលជីវិតអស់កល្បដោយឥតគិតថ្លៃ។ ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទ គឺបានបង្ហាញថា ជោគវាសនាដ៏អស់កល្បរបស់យើងសំខាន់ចំពោះព្រះអង្គខ្លាំងប៉ុណ្ណា។
ការសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ជាអ្នកជួយសង្គ្រោះអ្នក និងជាស្ដេចរបស់អ្នក ហើយទទួលស្គាល់តម្លៃព្រះអង្គ លើសទ្រព្យសម្បត្តិនៅផែនដី មិនមែនជាការសម្រេចចិត្តសម្រាប់មួយរយៈពេលនោះទេ តែជាការប្ដេជ្ញាចិត្តពេញមួយជីវិតដែលបង្ហាញចេញមកជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ បើអ្នកបានត្រៀមខ្លួនចូលមករកព្រះអង្គរៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយបន្ទាបខ្លួនប្រកាសថា ព្រះអង្គជានរណា ហើយលះបង់ជីវិតអ្នក ព្រមទាំងចំណង់ចំណូលចិត្ត ការសប្បាយ និងទ្រព្យសម្បត្តិរបស់អ្នក នោះអ្នកនឹងទទួលបានព្រះពរដែលមិនចេះចប់ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន និងអស់កល្បជានិច្ច។ យកល្អ យើងត្រូវតែសួរខ្លួនឯង ពេលយើងក្រោកពីដំណេក ដូចព្រះយេស៊ូវសួរសិស្សព្រះអង្គនៅតាមផ្លូវថា៖ បើខ្ញុំនឹងបានលោកីយ៍ទាំងមូល តែបាត់ព្រលឹងទៅ នោះតើមានប្រយោជន៍អ្វីដល់ខ្ញុំ?
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ម៉ាថាយ ១៦:១៣-២៧
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ សុភាសិត ១៩-២០ និងហេព្រើរ ១
