កិច្ចការ ១៦:១១-១៥
កាលនាងបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ព្រមទាំងពួកគ្រួនាងរួចហើយ នោះក៏អញ្ជើញយើងថា បើអស់លោកយល់ឃើញថា ខ្ញុំស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ពិត នោះសូមលោកអញ្ជើញទៅនៅឯផ្ទះខ្ញុំកុំខាន។ កិច្ចការ ១៦:១៥
ក្នុងអំឡុងសម័យចលនាទាមទារសិទ្ធិប្រជាជន នៅអាមេរិក អ្នកស្រី ឡេអា ឆេស(Leah Chase) ជាចុងភៅដ៏ល្បីល្បាញនៅរដ្ឋញូអូលិន បានខិតខំធ្វើអ្វីដែលគាត់អាចធ្វើបាន។ គាត់បានរៀបចំម្ហូបអាហារសម្រាប់អ្នក ដែលកំពុងដើរដង្ហែ ដើម្បីទាមទារសិទ្ធិស្មើគ្នា សម្រាប់មនុស្សទាំងអស់។ គាត់ថា “ខ្ញុំគ្រាន់តែចែកអាហារដល់ប្រជាជនប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេកំពុងប្រយុទ្ធប្រឆាំងដើម្បីទាមទារអ្វីមួយ ហើយពួកគេមិនដឹងថា ពួកគេនឹងជួបប្រទះអ្វីខ្លះទេ នៅពេលពួកគេចេញខាងក្រៅ។ ពួកគេមិនដឹងថា នឹងមានអ្វីខ្លះកើតឡើងចំពោះពួកគេនៅតាមផ្លូវទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលណាពួកគេនៅទីនេះ ពួកគេដឹងថា ខ្ញុំនឹងចែកអាហារឲ្យពួកគេ។ នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានសម្រាប់ពួកគេ”។
ជួនកាល គេអាចនឹងមើលរំលងអំណោយទាននៃការយកអសារអ្នកដទៃ តែអំណោយទាននេះអាចសំខាន់ដូចទម្រង់ផ្សេងទៀត នៃការបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងព្រះគ្រីស្ទផងដែរ។ នាងលីឌា គឺជា “អ្នកជំនួញក្រណាត់ពណ៌ស្វាយ”(ខ.១៤) ក៏បានបម្រើសាវ័កប៉ុល និងគ្រូអធិប្បាយផ្សេងទៀត ដែលជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវ ទៅដល់ប្រជាជននៅស្រុកម៉ាសេដូន(កិច្ចការ ១៦:១១-១៤)។ គាត់បានប្រើអ្វីៗដែលគាត់មាន គឺផ្ទះរបស់គាត់ ដើម្បីជួយយកអសារក្រុមការងារដែលកំពុងធ្វើដំណើរបេសកកម្ម។ បន្ទាប់ពីគាត់បានឮដំណឹងល្អ ហើយទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏បានទទូចគ្រូអធិប្បាយទាំងនោះ ឲ្យស្នាក់នៅផ្ទះរបស់គាត់សិន ដោយប្រាប់ពួកគេថា “បើអស់លោកយល់ឃើញថា ខ្ញុំស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ពិត នោះសូមលោកអញ្ជើញទៅនៅឯផ្ទះខ្ញុំកុំខាន”(កិច្ចការ ១៦:១៥)។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ សាវ័កប៉ុល និងអ្នកធ្វើការជាមួយគាត់ មិនចាំបាច់ត្រូវព្រួយបារម្ភអំពីអាហារឡើយ ព្រោះអ្នកស្រីលីឌាបានជួយទំនុកបម្រុងគាត់។
អំណោយទាននៃការជួយយកអសារអាចមានអត្ថប្រយោជន៍យ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការជួយមនុស្សទាំងអស់ ទាំងអ្នកជឿ ក៏ដូចជាអ្នកដែលមិនទាន់ទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ។ ចូរយើងបម្រើអ្នកដទៃ តាមដែលព្រះទ្រង់ប្រទានលទ្ធភាពឲ្យយើងអាចជួយពួកគេបាន។—Katara Patton
តើការយកអសាររបស់អ្នកដទៃ បានជួយអ្នកដូចម្តេចខ្លះ? តើអ្នកអាចបម្រើអ្នកដទៃនៅថ្ងៃនេះ
និងជួយបំពេញតម្រូវការជាក់ស្តែងរបស់ពួកគេ ដូចម្តេចខ្លះ?
ឱព្រះអម្ចាស់ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានបណ្តាលចិត្តគេឲ្យជួយយកអសារទូលបង្គំ។
សូមព្រះអង្គបង្ហាញទូលបង្គំអំពីរបៀបបម្រើអ្នកដទៃ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ១សាំយ៉ូអែល ៤-៦ និង លូកា ៩:១-១៧
