«ខ្ញុំមានគ្រប់គ្រាន់ទាំងអស់ ហើយក៏បរិបូរផង ខ្ញុំបានពោរពេញហើយ ដោយបានទទួលរបស់ទាំងប៉ុន្មានពីអេប៉ាប្រូឌីត ដែលអ្នករាល់គ្នាផ្ញើទៅខ្ញុំនោះ គឺជាក្លិនឈ្ងុយជាគ្រឿងបូជាដែលព្រះទ្រង់ទទួលហើយសព្វព្រះហឫទ័យដែរ» (ភីលីព ៤:១៨)។
បទគម្ពីរនេះបានលើកទឹកចិត្តអ្នកឲ្យឈប់បង្អង់ ដើម្បីពិចារណាអំពីសេចក្តីពិតដ៏អស្ចារ្យដែលថា អ្នកអាចធ្វើឲ្យព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យ។
យើងអាចមានការលើកទឹកចិត្តណាស់ ពេលដែលបានដឹងថា ព្រះអាទិកររបស់យើងនឹងសព្វព្រះទ័យ ចំពោះការប្រព្រឹត្តរបស់យើង។ តែព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យទទួលស្គាល់ថា នេះជាការពិតមែន។ ក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងខិតខំរស់នៅដើម្បីធ្វើឲ្យព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌មានព្រះភ័ក្ត្រញញឹមដាក់យើង។ តាមព្រះគម្ពីរប៊ីប កត្តាដែលកណ្ដាលចិត្តយើងឲ្យស្តាប់បង្គាប់ព្រះ គឺដោយសាររបៀបដែលយើងរស់នៅអាចផ្គាប់ព្រះទ័យព្រះអង្គកាន់តែខ្លាំងឡើង (១ថែស្សាឡូនិច ៤:១) ហើយការដាក់ដង្វាយដោយចិត្តសប្បុរសស្ថិតក្នុងចំណោមវិធីដែលយើងអាចផ្គាប់ព្រះទ័យព្រះអង្គ ព្រោះជាគ្រឿងបូជាដែលព្រះទ្រង់ទទួល ហើយសព្វព្រះទ័យ។
សាវ័ក ប៉ុល បានពិពណ៌នាអំពីការដាក់ដង្វាយរបស់ពួកជំនុំនៅទីក្រុងភីលីព ដោយប្រើពាក្យប្រៀបប្រដូចនឹងការថ្វាយសត្វធ្វើជាយញ្ញបូជានៅគ្រាសញ្ញាចាស់។ នៅពេលដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះក្នុងគ្រាសញ្ញាចាស់ បាននាំដង្វាយដុត គេក៏បានដុតគ្រឿងក្រអូបជាមួយយញ្ញបូជាផងដែរ។ ដូចនេះ ដង្វាយដុតបានបង្កើតឲ្យមានក្លិនដ៏ទាក់ទាញក្នុងន័យថា ការនេះជាតំណាងឲ្យភាពអាចទទួលយកបាន និងភាពផ្អែមល្ហែមនៃដង្វាយដុតនៅចំពោះព្រះនេត្រព្រះអង្គ។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលក្នុងន័យដូចនេះដែរ ទៅកាន់រាស្ត្រព្រះអង្គក្នុងសតវត្សរ៍ទី១ ក៏ដូចជាសតវត្សរ៍ទី២១ថា ពេលណាយើងដាក់ដង្វាយ ដោយចិត្តដែលស្របនឹងព្រះទ័យព្រះអង្គ ដង្វាយនោះនឹងបញ្ចេញក្លិនដ៏ក្រអូប ហើយយញ្ញបូជារបស់យើងនឹងបានជាទីសព្វព្រះទ័យដល់ព្រះអង្គ។
ពេលណាយើងពិចារណាអំពីការដាក់ដង្វាយប្រភេទនេះ យើងមិនគួរមើលរំលងពាក្យ «លះបង់» លឿនពេកឡើយ។ ការថ្វាយដោយការលះបង់ និងការថ្វាយដោយចិត្តសប្បុរសមិនប្រាកដថាដូចគ្នានោះទេ។ យើងអាចមានចិត្តសប្បុរស ដូចអ្នកជឿជាច្រើនទៀត ដោយមិនមានអារម្មណ៍ថា ការដាក់ដង្វាយនោះមានឥទ្ធិពលមកលើជីវិត ឬកាលៈទេសៈរបស់យើង។
កាលព្រះយេស៊ូវបង្រៀនពួកសាវ័កអំពីបញ្ហានេះ ព្រះអង្គបានលើកឧទាហរណ៍អំពីស្រ្តីមេម៉ាយក្រីក្រម្នាក់ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងដាក់ដង្វាយ១ភាគ១០ក្នុងប្រអប់ដង្វាយក្នុងព្រះវិហារ។ ខណៈពេលដែលព្រះអង្គទតឃើញស្ត្រីនោះ កំពុងទម្លាក់កាក់ចូលក្នុងប្រអប់ដង្វាយដែលស្ទើរតែគ្មានតម្លៃអ្វីសោះ ព្រះអង្គក៏បានប្រៀបធៀបដង្វាយគាត់ជាមួយនឹងដង្វាយរបស់អ្នកមានដែលកំពុងឈរនៅក្បែរគាត់ ដោយមានបន្ទូលថា «ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ស្រីមេម៉ាយទ័លក្រនេះបានដាក់ដង្វាយលើសជាងគេទាំងអស់ ដ្បិតអ្នកទាំងនោះ សុទ្ធតែយកពីរបស់សំណល់ខ្លួនមកថ្វាយ តែឯស្ត្រីនេះ នាងបានយកពីសេចក្តីកម្សត់របស់ខ្លួនមកថ្វាយវិញ គឺនាងបានថ្វាយរបស់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលមានសម្រាប់នឹងចិញ្ចឹមជីវិតខ្លួនផង» (លូកា ២១:២-៤)។ អ្នកមានបានថ្វាយដោយចិត្តសប្បុរស តែស្ត្រីមេម៉ាយនោះមានការលះបង់។ គាត់បានធ្វើការលះបង់ ដើម្បីដាក់ដង្វាយ។ ហើយព្រះអម្ចាស់របស់គាត់បានកត់សម្គាល់ឃើញគាត់ ហើយសព្វព្រះទ័យចំពោះទង្វើរបស់គាត់។
តាមនិស្ស័យសាច់ឈាមរបស់យើង យើងមិនមែនជាអ្នកដាក់ដង្វាយដោយការលះបង់នោះទេ។ តែដំណើរជីវិតទាំងមូលរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ក្នុងការទទួលការឲ្យការថែរក្សា និងការចែករំលែក គឺមានពេញដោយព្រះគុណព្រះអង្គចាប់តាំងពីដើមដល់ចប់។ ពេលណាយើងថ្វាយដោយការលះបង់ ចេញពីចិត្តដែលចង់ផ្គាប់ព្រះទ័យព្រះ ព្រះអង្គក៏បានសន្យាថា នឹង «បំពេញគ្រប់ទាំងអស់ ដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវការ តាមភោគសម្បត្តិនៃទ្រង់ដ៏ឧត្តមក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ» (ភីលីព ៤:១៩)។ ការនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះអង្គបានប្រទាន និងកំពុងប្រទាន ហើយនឹងប្រទានមកយើង ដោយបើកចំហចិត្តយើង និងជួយឲ្យយើងអាចដាក់ដង្វាយដោយការលះបង់ និងក្តីអំណរ។ ហើយការអនុវត្តន៍ដូចនេះ ធ្វើឲ្យព្រះទ្រង់សប្បាយព្រះទ័យ។
ការដាក់ដង្វាយរបស់ពួកជំនុំនៅក្រុងភីលីព និងទីបន្ទាល់ដែលសាវ័ក ប៉ុល បានថ្លែងអំពីពួកគេបានបង្ហាញថា ពួកគេពិតជាបានជឿថា នេះជាការពិតមែន។ តើការថ្វាយរបស់អ្នកបានបង្ហាញសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកក្នុងកម្រិតណា?
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ១ថែស្សាឡូនិច ៤:១-១២
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ លេវីវិន័យ ៦-៧ និងហេព្រើរ ៨
