«ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ពីព្រោះទ្រង់បានតម្រូវយើងរាល់គ្នាទុកជាមុន សម្រាប់ឲ្យទ្រង់បានទទួលយើងជាកូនចិញ្ចឹម ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ តាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ ដើម្បីនឹងសរសើរដល់ព្រះគុណដ៏ឧត្តមរបស់ទ្រង់ ដែលបានផ្តល់មកយើងរាល់គ្នាទទេ ក្នុងព្រះរាជបុត្រាស្ងួនភ្ងារបស់ទ្រង់» (អេភេសូរ ១:៤-៦)។
ក្នុងសៀវភៅរឿងដែលលោក វីលៀម សេកស្ពា (William Shakespeare) បាននិពន្ធមានចំណងជើងថា ឈ្មួញនៅទីក្រុងវេនីស តួអង្គឈ្មោះ ពរឈា (Portia) បាននិយាយមកកាន់ខ្លួនឯង ដោយបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីគោលការណ៍នៃសេចក្តីមេត្តា និងការអត់ទោស យ៉ាងដូចនេះថា៖
ទោះអ្នកអធិស្ឋានទូលអង្វរសូមសេចក្តីយុត្តិធម៌ក៏ដោយ ក៏ត្រូវគិតថា៖
បើយើងនិយាយអំពីយុត្តិធម៌ គ្មាននរណាម្នាក់អាចរួចផុតពីសេចក្តីហិនវិនាសឡើយ។
ហេតុនេះហើយ យើងត្រូវអធិស្ឋានសូមសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះ1។
ពេលណាយើងពិចារណាអំពីគោលលទ្ធិនៃការជ្រើសរើសរបស់ព្រះដែលក្នុងនោះ ព្រះទ្រង់ «បានជ្រើសរើសយើង ធ្វើជាកូនព្រះអង្គ» យើងមិនត្រូវសួរថា ហេតុអ្វីព្រះទ្រង់មិនជ្រើសរើសមនុស្សទាំងអស់ឲ្យបានសង្គ្រោះ? តែផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវសួរថា «ហេតុអ្វីព្រះអង្គសម្រេចព្រះទ័យបង្ហាញសេចក្តីមេត្តាដល់មនុស្សណាម្នាក់?» តាមពិត បើព្រះអង្គត្រូវសម្រេចសេចក្តីយុត្តិធម៌ យើងរាល់គ្នានឹងប្រឈមមុខដាក់ការកាត់ទោស ព្រោះការកាត់ទោសជាការអ្វីដែលយើងសមនឹងទទួលដោយសារបាបរបស់យើង។ តែដោយសារព្រះអង្គស្រឡាញ់យើង ព្រះអង្គក៏បានសម្រេចព្រះទ័យផ្តល់ឱកាសឲ្យយើងរួចផុតពីសេចក្តីហិនវិនាស ហើយមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច (យ៉ូហាន ៣:១៦)។ ព្រះអង្គមិនបានជ្រើសរើសយើង ដោយសារអ្វីមួយក្នុងយើងនោះទេ (ដែលនាំឲ្យយើងមានអំនួតចំពោះខ្លួនឯង) តែដោយសារព្រះអង្គមានសេចក្តីស្រឡាញ់ (ដែលគួរតែកណ្ដាលឲ្យយើងសរសើរតម្កើង និងថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ)។
ការយល់ដឹងរបស់យើងអំពីការជ្រើសរើសរបស់ព្រះអង្គ ជាកត្តាជំរុញចិត្តយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ឲ្យកាន់តែមានការប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះបាបរបស់យើង ព្រោះគោលបំណងដែលព្រះអង្គជ្រើសរើសយើង គឺដើម្បីឲ្យយើង «បានបរិសុទ្ធ ហើយឥតកន្លែងបន្ទោសបាននៅចំពោះទ្រង់» (អេភេសូរ ១:៤)។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតថា ព្រះអង្គមិនបានជ្រើសរើសយើងដោយសារយើងបរិសុទ្ធ តែដើម្បីឲ្យយើង អាចមានភាពបរិសុទ្ធ។ បើជំនឿដែលយើងមានចំពោះគោលលទ្ធិនៃការជ្រើសរើស កណ្ដាលឲ្យយើងប្រកាសថា យើងមានសិទ្ធិរស់នៅតាមចិត្តរបស់យើង នោះយើងកំពុងរស់នៅក្នុងភាពខុសឆ្គងដ៏គួរឲ្យខ្លាច។ តាមពិត បុគ្គលដែលបន្តរស់នៅក្នុងអំពើបាបជាទៀងទាត់ តែប្រកាសថាខ្លួនឯងបានសង្គ្រោះ នោះគឺបង្ហាញថា ពួកគេមិនបានយល់អំពីព្រះ និងដំណឹងល្អរបស់ព្រះអង្គទាល់តែសោះ។
តាមពិត ការដែលយើងមានការផ្លាស់ប្រែកាន់តែដូចព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ គឺជាភស្តុតាងបង្ហាញថា ព្រះទ្រង់បានជ្រើសរើសយើង និងញែកយើងចេញសម្រាប់អង្គទ្រង់ ហើយព្រះអង្គធ្វើការតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ការចម្រើនឡើងក្នុងសេចក្តីបរិសុទ្ធខាងក្រមសីលធម៌ គឺជាការបង្ហាញការប្ដូរផ្តាច់ជ្រាលជ្រៅបំផុតចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ការមានចំណាប់អារម្មណ៍ និងភាពស្ញប់ស្ញែងពិតប្រាកដ ចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់នៃការជ្រើសរើសរបស់ព្រះជួយឲ្យយើងផ្លាស់ប្រែមានភាពស្រស់ស្អាតកាន់តែដូចព្រះយេស៊ូវ។
តើយើងរំពឹងថានឹងបានឃើញអ្វីខ្លះក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សដែលពិតជាយល់អំពីរឿងនេះ? គឺយើងមិនទំនងជារំពឹងថា នឹងបានឃើញ ភាពព្រហើន ការជជែកបែបអាត្មានិយម ឬការពារជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទ តាមរបៀបដែលគ្មានប្រយោជន៍នោះទេ។ ទេ! យើងនឹងឃើញការបន្ទាបខ្លួន គួបផ្សំជាមួយសន្តិសុខ ការសន្ទនារបស់ពួកគេមានពេញដោយព្រះគ្រីស្ទ ជាជាងនិយាយអំពីខ្លួនឯង ហើយរស់នៅ ដោយអំណរ និងការលះបង់។ នោះអាច និងគួរតែជាអ្វីដែលអ្នកមើលឃើញក្នុងខ្លួនអ្នក ទោះមិនល្អឥតខ្ចោះ តែមានការចម្រើនឡើង។ ហើយនោះក៏ជាអ្វីដែលចម្រើនឡើងក្នុងជីវិតអ្នក ដល់ចំណុចដែលអ្នកអាចនិយាយប្រាប់ខ្លួនឯងដោយការញញឹម និងការស្ញប់ស្ញែងថា «មិនមែនខ្ញុំជ្រើសរើសព្រះអង្គ តែព្រះអង្គទេដែលជ្រើសរើសខ្ញុំ»។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ និក្ខមនំ ២០:១-២១
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ ដានីយ៉ែល ៨-១០ និងវិវរណៈ ៨
1លោក William Shakespeare, The Merchant of Venice, ការសម្ដែងទី៤, ឆុតឆាកទី១។
