«ដោយហេតុនោះបានជាព្រះបានលើកទ្រង់ឡើងយ៉ាងខ្ពស់» (ភីលីព ២:៩)។
បទគម្ពីរភីលីព ២:៥-៨ ជាការបកស្រាយដ៏មានន័យ អំពីភាពជាមនុស្ស ភាពជាព្រះ ព្រះរាជកិច្ច និងការបន្ទាបព្រះកាយរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ បន្ទាប់ពីយើងបានគិត ចាប់តាំងពីការបន្ទាបព្រះកាយរបស់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះមកយកកំណើតជាមនុស្ស រហូតដល់ការសុគតរបស់ព្រះអង្គនៅលើឈើឆ្កាង តើអ្នកនឹងគិតអំពីអ្វីជាបន្តទៀត? តាមធម្មតា យើងគិតអំពីការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។
ប៉ុន្តែ សាវ័ក ប៉ុល បានគិតអំពីការលើកតម្កើងព្រះគ្រីស្ទ។ សាវ័ក ប៉ុល មានប្រសាសន៍ថា ការបន្ទាបព្រះកាយរបស់ព្រះយេស៊ូវមានទំនាក់ទំនងដ៏សមហេតុផលជាមួយនឹងការលើកតម្កើងព្រះអង្គ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា «ដោយហេតុនោះបានជាព្រះបានលើកទ្រង់ឡើងយ៉ាងខ្ពស់» (ខ.៨)។ តើការលើកតម្កើងនេះមានលក្ខណៈដូចម្ដេច? គឺដោយព្រះវរបិតាបានប្រទានបល្ល័ង្កដល់ព្រះរាជបុត្រា ហើយបង្គាប់ដល់លោកីយ៍ថា នៅថ្ងៃមួយ «កាលណាឮព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ នោះឲ្យគ្រប់ទាំងជង្គង់នៅស្ថានសួគ៌ នៅផែនដី ហើយនៅក្រោមផែនដីត្រូវលុតចុះ ហើយឲ្យគ្រប់ទាំងអណ្តាតបានថ្លែងប្រាប់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់ សម្រាប់ជាសិរីល្អដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា» (ខ.១០-១១)។
ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីព្រះអង្គសក្តិសមនឹងទទួលការលើកតម្កើង? ព្រះគម្ពីរបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវចម្លើយមួយចំនួន។ ទីមួយ ពីព្រោះការលើកតម្កើងនេះសម្រេចបទទំនាយព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ និងបង្ហាញថា ព្រះទ្រង់គោរពព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គ។ លោកីយ៍ទាំងមូលនឹងទទួលស្គាល់ព្រះយេស៊ូវជាព្រះអម្ចាស់ ព្រោះព្រះអង្គសន្យាថា ពួកគេនឹងទទួលស្គាល់មែន។ ៦០០ឆ្នាំមុន នៅពេលព្រះយេស៊ូវយាងមកយកកំណើតជាមនុស្សក្នុងដំណាក់កាលនៃប្រវត្តិសាស្ត្រនោះ ហោរា អេសាយ បានកត់ទុកព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ យ៉ាងដូចនេះថា «មើល អ្នកបម្រើរបស់អញនឹងប្រព្រឹត្តដោយប្រយ័ត្នប្រយែង ទ្រង់នឹងបានតម្កើងឡើង គេនឹងលើកទ្រង់ឡើងឲ្យគង់នៅទីខ្ពស់ណាស់» (អេសាយ ៥២:១៣)។ ដូចនេះ ព្រះគ្រីស្ទបានយាងមកទទួលការឈឺចាប់ និងបាបរបស់លោកីយ៍ ដោយបំពេញតួនាទីជាអ្នកបម្រើដែលរងទុក្ខវេទនា ត្រូវគេឆ្កាង ហើយបន្ទាប់មកមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញជាការលើកព្រះអង្គឡើងឲ្យគង់នៅលើបល្ល័ង្ក។ គឺដូចដែល សាវ័ក ប៉ុល បានបង្រៀនក្នុងខគម្ពីរផ្សេងទៀតថា «ដ្បិតទោះបើមានសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏នៅសុទ្ធតែជា «បាទ» ក្នុងទ្រង់» (២កូរិនថូស ១:២០)។
ទីពីរ ព្រះគ្រីស្ទសក្តិសមនឹងទទួលការសរសើរ ព្រោះព្រះអង្គជាព្រះ។ ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនយើងថា ព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវរបិតា គឺតែមួយទេ។ ការលើកតម្កើងព្រះអង្គមានភាពចាំបាច់ ព្រោះព្រះអង្គមានភាពជាព្រះ ហើយគ្មានកន្លែងណាផ្សេងទៀត ដែលសក្តិសមនឹងឲ្យព្រះអង្គគង់នៅឡើយ! គ្មានកន្លែងណាផ្សេងទៀតដែលសក្តិសមនឹងព្រះរាជបុត្រា ជាជាងកន្លែងគង់នៅខាងស្តាំព្រះវរបិតា។
ទីបី ការលើកតម្កើងព្រះគ្រីស្ទជាទង្វើដ៏សក្ដិសម ព្រោះព្រះអង្គជាព្រះរាជបុត្រាស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះវរបិតា។ ព្រះវរបិតាបានទតឃើញព្រះរាជបុត្រាយាងទៅរកឈើឆ្កាង ដោយការស្តាប់បង្គាប់ ដើម្បីបំពេញសេចក្តីសញ្ញា នៃការប្រោសលោះ ហើយក៏បានឮព្រះអង្គស្រែកដោយការឈឺចាប់ថា «ឱព្រះអង្គៗនៃទូលបង្គំអើយ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ចោលទូលបង្គំ?» (ម៉ាថាយ ២៧:៤៦)។ ព្រះវរបិតាជ្រាបថា ព្រះរាជបុត្រាឆ្លងកាត់ទុក្ខវេទនា ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះវរបិតា និងរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ។ ហេតុអ្វីព្រះវរបិតាបានទុកឲ្យព្រះរាជបុត្រាស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏លំបាកយ៉ាងនេះ ជាជាងលើកតម្កើងព្រះអង្គ ពីសណ្ឋានដ៏ទាបនេះ? ការបន្ទាបព្រះកាយរបស់ព្រះយេស៊ូវសម្រាប់យើង និងការលើកតម្កើងព្រះអង្គឲ្យខ្ពស់ជាងយើង គឺពិតជាគ្រប់គ្រាន់ល្មមនឹងនាំយើងទៅដល់ចំណុចមួយដែលយើងក្រាបថ្វាយបង្គំ ដោយការចុះចូលព្រះអង្គ និងបានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា មានព្រះមួយអង្គដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិដែលគួរឲ្យយើងស្តាប់បង្គាប់ និងមានចារិកលក្ខណៈ ដែលសក្តិសមនឹងឲ្យយើងគោរពស្រឡាញ់ ហើយក៏បានក្រើនរំឭកយើងថា អង្គបុគ្គលដែលមានសិរីល្អចែងចាំងបំផុតនៅស្ថានសួគ៌ ក៏ជាចំណុចល្អបំផុតរបស់ស្ថានសួគ៌ បានជាយើងអាចនិយាយថា៖ ខ្ញុំនឹងមើលទៅសិរីល្អ តែខ្ញុំនឹងមើលទៅក្សត្ររបស់ខ្ញុំដែលពេញដោយសិរីល្អ។
មិនមែននៅលើមកុដដែលព្រះអង្គប្រទាន តែនៅលើព្រះបាតរបស់ព្រះអង្គ ដែលបានធ្លុះ
កូនចៀម ជាសិរីល្អគ្រប់យ៉ាង នៃព្រះហស្តនៃអេម៉ាញូអែល1។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ កិច្ចការ ១៣:១៦-៤៣
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ ជនគណនា ៥-៦ និងវិវរណៈ ១៦
1លោកស្រី Anne R. Cousin, “The Sands of Time Are Sinking” (ឆ្នាំ១៨៥៧)។
