«ដែលអ្នករាល់គ្នាបានជួយដល់សេចក្តីកំសត់របស់ខ្ញុំ នោះប្រពៃហើយ។ ឱពួកក្រុងភីលីពអើយ អ្នករាល់គ្នាក៏ដឹងថា កាលចាប់ប្រារព្ធប្រកាសដំណឹងល្អ ដែលខ្ញុំទើបនឹងចេញពីស្រុកម៉ាសេដូនមក នោះគ្មានពួកជំនុំណាបានប្រកបនឹងខ្ញុំ អំពីដំណើរប្រាក់ចំណាយចំណូលឡើយ មានតែអ្នករាល់គ្នាប៉ុណ្ណោះ» (ភីលីព ៤:១៤-១៥)។
ការរស់នៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទ គឺជាការរស់នៅជាអ្នកទទួល និងជាអ្នកឲ្យ។
មនុស្សជាច្រើនបានទទួលការអប់រំអំពីសារៈសំខាន់នៃការមានគណនីធនាគារសម្រាប់ការចូលនិវត្តន៍ ដោយសន្សំប្រាក់ទុកជាទៀងទាត់។ ការបដិសេធន៍ទាំងស្រុង មិនព្រមធ្វើការសម្រេចចិត្តឲ្យបានត្រឹមត្រូវក្នុងផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុគឺជាកំហុសដ៏ធំមួយ តែក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះ យើងក៏ត្រូវពិចារណាអំពីការចែករំលែក និងការវិនិយោគខាងវិញ្ញាណ ដោយគិតដល់ភាពអស់កល្បជានិច្ចផងដែរ។
ក្នុងសំបុត្រដែលគាត់បានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងភីលីព សាវ័ក ប៉ុល បានសរសើរបងប្អូនក្នុងព្រះគ្រីស្ទនៅទីនោះ ដែលបាន «ជួយដល់សេចក្តីកំសត់របស់គាត់» ជាការធ្វើការជាដៃគូ ដែលរាប់បញ្ចូលការជួយទំនុកបម្រុងគាត់ផងដែរ។ សេចក្តីសប្បុរសរបស់ពួកជំនុំនៅទីក្រុងភីលីពមានភាពលេចធ្លោ ដោយសារពួកគេមានចិត្តសប្បុរសលើសពួកជំនុំផ្សេងទៀត។ ពួកជំនុំមួយនេះមានភាពក្មេងខ្ចីមែន តែពួកគេបានប្ដេជ្ញាចិត្តតាំងពីដើមមកថា ពួកគេនឹងជួយផ្គត់ផ្គង់ការងារដំណឹងល្អរបស់គាត់។
ការផ្គត់ផ្គង់របស់ពួកគេ ចំពោះសាវ័ក ប៉ុល មិនគ្រាន់តែលេចធ្លោប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏មានរយៈពេលយូរផងដែរ។ ពួកគេបានដាក់ដង្វាយឲ្យគាត់ជាទៀងទាត់ ដើម្បីបំពេញតម្រូវការគាត់ម្តងហើយម្តងទៀត។ បុរសស្ត្រីទាំងនោះនៅតែប្ដេជ្ញាចិត្តចំពោះគាត់ ទោះរយៈពេល១ទសវត្សរ៍បានកន្លងផុតទៅ ចាប់តាំងពីពេលដែលសាវ័ក ប៉ុល ផ្សាយដំណឹងល្អដល់ពួកគេ។
ការដាក់ដង្វាយរបស់ពួកគេ មិនបានធ្វើឡើងតាមអារម្មណ៍ឡើងចុះ ហើយក៏មិនមែនដោយសារការអូសទាញពីកត្តាខាងក្រៅ។ តែពួកគេដាក់ដង្វាយ ព្រោះពួកគេដឹងថា អ្វីៗដែលពួកគេមាន គឺសុទ្ធតែជាការប្រទានមកពីព្រះ ដោយមិនបានឲ្យពួកគេតបស្នង។ ជាការពិតណាស់ កាលព្រះយេស៊ូវចាត់ពួកសាវ័កឲ្យចេញទៅ ព្រះអង្គបានរម្លឹកពួកគេថា ដោយសារពួកគេបានទទួល ដោយមិនបានតម្រូវឲ្យតបស្នង នោះពួកគេក៏ត្រូវ ឲ្យទៅអ្នកដទៃ ដោយមិនរំពឹងថា គេនឹងតបស្នងផងដែរ (ម៉ាថាយ ១០:៨)។ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះគុណរបស់ព្រះ គឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះដែលការធ្វើការជាដៃគូ ដែលមានការលះបង់ ភាពសប្បុរស និងប្រើធនធានបានត្រឹមត្រូវ។ គ្រឹះដែលបានសង់ឡើង នៅពេលដែលយើងដឹងថា អត្តសញ្ញាណ និងអ្វីៗដែលយើងមាន បូករួមទាំងធនធាន អំណោយ និងសមត្ថភាព គឺសុទ្ធតែមកពីព្រះអង្គ។
យើងមិនមានអំណោយទាន និងសមត្ថភាពដូចគ្នា នៅក្នុងការឲ្យ ហើយការដាក់ដង្វាយឲ្យអ្នកដទៃ មិនគ្រាន់តែ ដើម្បីបង្ហាញចិត្តសប្បុរសប៉ុណ្ណោះទេ។ តែដោយសារយើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែជាអ្នកទទួលអ្វីៗដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានដល់យើង នោះយើងក៏នឹងស្វែងរកឱកាសចែករំលែកដល់អ្នកដទៃផងដែរ។ ព្រះអម្ចាស់មានគោលបំណង ដាក់រាស្ត្រព្រះអង្គឲ្យរួបរួមគ្នា ដើម្បីឲ្យយើងចែករំលែកដល់អ្នកដទៃ តាមព្រះគុណដែលបានប្រទានមកយើង (រ៉ូម ១២:៦)។ យើងមិនគួរឲ្យទៅគេ ដោយសារយើងបានទទួលការទាញនាំ ឬដោយសារយើងបានឮបទចម្រៀងប៉ះពាល់ចិត្តធ្វើឲ្យស្រក់ទឹកភ្នែក ឬដើម្បីឲ្យគេចារឈ្មោះយើងនៅលើអគារ ឬនៅលើបង់សម្រាប់អង្គុយនោះទេ។ តែយើងគួរតែឲ្យដោយសារហេតុផលតែមួយទេ គឺដោយសារព្រះទ្រង់បានប្រទានមកយើង ដោយឥតគិតថ្លៃ និងដោយព្រះទ័យសប្បុរស។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ២កូរិនថូស ៩:១-១៥
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ ជនគណនា ២៣-២៥ និងម៉ាថាយ ១
